“ครับ” คนถูกถามก้มมองซากเมมฯ กล้องในมือครู่หนึ่ง ก่อนช้อนนัยน์ตาคมกริบขึ้นอย่างเนิบช้า “ถ้าไม่อยากเสียเที่ยว ทางเดียวคือต้องอยู่ต่อ”
“กา! กา!”
ไม่ทันเผยอปากพูด เสียงร้องแสบหูพลันดังขึ้นจากประตูทางเข้า ครั้นหันมองตามสัญชาตญาณ...จึงพบว่าอีกาตัวน้อยทั้งสองซึ่งคงกลับมาจากด้านนอกมีท่าทางแตกตื่นกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก โฉบตัวบินมาหยุดอยู่ในระดับสายตาของเจ้านาย ส่งเสียงรัวเร็วไม่หยุด
“กา! กา ๆ ๆ!!”
หมับ...
“คุณ” หลังฟังสิ่งที่อีกาทั้งสองสื่อสารจบแล้วคุณปีกใหญ่ก็ฉวยข้อมือฉันทันควัน ออกแรงกระชากพาออกจากห้องครัวอย่างรวดเร็วท่ามกลางความแตกตื่นของเหล่าสัตว์ปีก
“เกิดไรขึ้นคะ” เพราะท่าทางรีบร้อนกอปรกับสีหน้าที่เปลี่ยนมาเคร่งขรึมดุดัน ฉันจึงเก็บประเด็นก่อนหน้าไว้ในใจ เปลี่ยนมาตั้งคำถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน “จะพาหนูไปไหน?”
“พาไปซ่อน” คำตอบนั้นดังขึ้นก่อนที่ร่างกายจะหยุดนิ่ง
ตึง!!
...เหตุเพรา
