บทที่5.3

2169 คำ

ชีวิตฉันเหมือนถูกกำหนดให้ตายที่นี่ สุ่มเสี่ยงลงโลงอยู่รอมร่อถึงสองครั้งในระยะเวลาไม่ถึงยี่สิบยี่ชั่วโมง เชื่อเถอะว่าป่านนี้ฉันคงกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนในป่าอนธการไปแล้วหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเขา คุณนิธิศพรูลมหายใจแผ่วเบา กระชับท่อนแขนแน่นขึ้น ทว่าความรู้สึกกลับแตกต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาเพียงกระชับร่างไม่ให้ฉันร่วงหล่นเท่านั้น หาใช่การน้อมรับอ้อมกอดของฉันเพื่อใช้เยียวยาตัวเอง “ไว้จัดการเรื่องนี้เสร็จ” คุณนิธิศหยัดกายขึ้น ใช้แผงปีกทรงพลังพาเราสองคนขึ้นสู่ที่สูง “...ผมค่อยทวงค่าตอบแทนอีกทีแล้วกัน” “...” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา “ถึงตอนนั้น ผมไม่อนุญาตให้คุณปฏิเสธผมแล้วนะ” ... หลังสิ้นสุดบทสนทนา คุณนิธิศพาฉันกลับปราสาทที่ในส่วนของประตูทางเข้ายังคงพังราบอยู่บนพื้น เขาก้าวข้ามซากประตู เดินอ้อมไปใต้บันไดอีกฝั่งไม่ไกลจากประตูห้องครัวมากนักก่อนย่อตัวลงดึงพรมออก เผยพื้นไม้สีเข

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม