ชีวิตฉันเหมือนถูกกำหนดให้ตายที่นี่ สุ่มเสี่ยงลงโลงอยู่รอมร่อถึงสองครั้งในระยะเวลาไม่ถึงยี่สิบยี่ชั่วโมง เชื่อเถอะว่าป่านนี้ฉันคงกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนในป่าอนธการไปแล้วหากไม่ได้รับการช่วยเหลือจากเขา
คุณนิธิศพรูลมหายใจแผ่วเบา กระชับท่อนแขนแน่นขึ้น ทว่าความรู้สึกกลับแตกต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง ราวกับว่าเขาเพียงกระชับร่างไม่ให้ฉันร่วงหล่นเท่านั้น หาใช่การน้อมรับอ้อมกอดของฉันเพื่อใช้เยียวยาตัวเอง
“ไว้จัดการเรื่องนี้เสร็จ” คุณนิธิศหยัดกายขึ้น ใช้แผงปีกทรงพลังพาเราสองคนขึ้นสู่ที่สูง “...ผมค่อยทวงค่าตอบแทนอีกทีแล้วกัน”
“...” ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา
“ถึงตอนนั้น ผมไม่อนุญาตให้คุณปฏิเสธผมแล้วนะ”
...
หลังสิ้นสุดบทสนทนา คุณนิธิศพาฉันกลับปราสาทที่ในส่วนของประตูทางเข้ายังคงพังราบอยู่บนพื้น
เขาก้าวข้ามซากประตู เดินอ้อมไปใต้บันไดอีกฝั่งไม่ไกลจากประตูห้องครัวมากนักก่อนย่อตัวลงดึงพรมออก เผยพื้นไม้สีเข
