“เดี๋ยว! คุณจะทำอะไร?” เจ้าหนูที่จนป่านนี้แล้วยังไม่มีโอกาสได้ถามชื่ออย่างเป็นกิจจะลักษณะโพล่งเสียงตื่น เมื่อข้อเท้าข้างนั้นถูกประคองด้วยมือทั้งสองข้าง ยกมันขึ้นจ่อชิดริมฝีปากหวังทำการรักษา ทว่าไม่ทันที่ส่วนใดส่วนหนึ่งจะสัมผัสโดนกัน...เจ้าของข้อเท้าจิ๋วหลิวพลันขืนแรงไว้เล็กน้อย “หนูถามว่าคุณจะทำอะไร”
ผมช้อนตาขึ้นอย่างเนิบช้า โดยมือทั้งสองข้างยังคงรองเท้าข้างนั้นไว้ไม่ให้หล่นกระแทกพื้น
ช่างประจวบเหมาะที่นาทีนั้น รอบข้างคล้ายมีการเปลี่ยนผ่านของช่วงเวลา…
จริงว่าห้องห้องนี้เน้นใช้แสงสว่างจากเทียนเป็นหลัก แต่ทันทีที่รุ่งสางคืบคลาน แสงรำไรของพระอาทิตย์ซึ่งสาดขึ้นอย่างบางเบาเหนือภูเขา กระจายทะลุผ้าม่านข้างหัวเตียง ทำให้ผมเห็นรายละเอียดในแววตาของเธอชัดเจนขึ้นกว่ายามราตรี
ปกติแล้ว ช่วงตีห้าสี่สิบ ผืนป่าโดยรอบยังคงมัวมืด น่าแปลกที่วันนี้…แสงสว่างของธรรมชาติกลับทำงานเร็วกว่าทุกครั้ง ไม่ทันหกโมงเช
