“อยู่กันที่นี่เอง สวัสดีค่ะคุณมัตถ์ พี่ปราปต์ น้องอิน ลดาซื้อกาแฟมาให้ทุกคนเลยค่ะ ของน้องอินก็มีนะคะ” ประชาสัมพันธ์สาวยื่นแก้วกาแฟให้ทุกคนอย่างที่บอก พอในมือว่างก็เข้าไปคล้องแขนชายคนรักไว้ด้วยความเคยชิน
“เอ่อ...”
อุรัตน์นรินทร์ยกมือขึ้นแตะข้อศอกของผู้กองหนุ่มไว้ด้วยความลืมตัว ปราปต์ไม่ถูกกับกาแฟนัก ดื่มทีไรจะเวียนหัว ท้องอืด อาหารไม่ย่อย ปกติเธอก็ไม่เห็นว่าเขาจะชอบ ทำไมวันนี้ถึงทำท่าจะยกมันขึ้นจรดปากทันทีที่รับไปก็ไม่รู้
“น้องอินมีอะไรหรือเปล่าคะ” ศศิลดาแปลกใจไม่น้อยกับอากัปกิริยาและสีหน้าที่ดูกังวลของน้องเลขาสาว
“คือ... ขอโทษค่ะ อินแค่จะบอกว่าดื่มกาแฟตอนเช้าบ่อยๆ ไม่ค่อยดีต่อสุขภาพน่ะค่ะ ถ้าอินยุ่งมากไปก็ต้องขอโทษทุกคนอีกทีนะคะ”
เลขาสาวกระอักกระอ่วนใจไม่รู้จะพูดยังไงดี ห่วงปราปต์ก็ห่วง กลัวความลับจะเปิดเผยก็กลัว
“จริงด้วย งั้นผมไม่ดื่มดีกว่า ผมเชื่ออิน” ปรมัตถ์วางถ้วยกาแฟร้อนลงทัน
