“พี่ปราปต์ทานฟักทองย่างสิคะ ของชอบพี่ ลดาจำได้” ศศิลดาบรรจงเลือกสรรอาหารบนโต๊ะแล้วตักให้ชายคนรักไม่ขาด
“พี่อิ่มแล้ว ลดาพอเถอะ” ปราปต์กินข้าวไปเพียงครึ่งจานก็ตื้อจนกินอะไรต่อไม่ได้ ยิ่งมองเห็นในจานของภรรยาอย่างอุรัตน์นรินทร์แทบไม่มีอะไรพร่องไปเลย เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
“อะไรกันคะ พี่ปราปต์ทานไปนิดเดียวเองนะ หรือไม่ดีใจที่เจอลดาเลยทานได้น้อย ของที่ลดาตักให้พี่ก็แทบไม่แตะ ลดาน้อยใจแล้วนะ”
หญิงสาวแสดงท่าทางกระเง้ากระงอดอย่างไม่นึกอายคนอื่นๆ บนโต๊ะ เธอเป็นคนชัดเจนมาแต่ไหนแต่ไร แถมชีวิตตั้งแต่เล็กจนโตก็อยู่ที่ต่างประเทศซะเป็นส่วนใหญ่ด้วย ดังนั้นผู้หญิงกับผู้ชายเท่าเทียมกัน ไอ้จะมาเหนียมอาย ต้องการอะไรก็ไม่พูด ไม่ใช่เธอแน่ๆ
ปราปต์ถอนหายใจแล้วฉีกยิ้มกว้างเอาใจ เขาเคยใจแข็งกับศศิลดาได้ที่ไหน
“หายงอนพี่ได้แล้ว ทำเป็นเด็กๆ ไปได้เรา”
“ไม่รู้ละ ไม่หาย”
“งั้นต้องให้พี่ทำยังไงฮึ” ปราปต์ยื่นข้อเสนออย่
