หลังรับประทานอาหารไปเพียงนิดเดียว เจ้าของแก้มใสที่มีเลือดฝาดก็ดูกล้ำกลืนฝืนทน
เรียวคิ้วยู่ย่นเข้าหากันคล้ายว่าไม่อยากอาหาร ก่อนวางช้อนส้อมในมือลงพร้อมกับหยิบน้ำขึ้นมาดื่มแทน
เธอยิ้มน้อยๆ ให้ชายหนุ่มตรงหน้า นัยน์ตาดูวิตกกังวลกับการทานอาหาร ทั้งที่รสชาติถูกปากเหมือนตอนยายทำให้ไม่มีผิด
“ทำไมคุณถึงทานน้อยจังเลยล่ะครับ หรือว่ารสชาติไม่ถูกปาก” คียติณณ์ที่สังเกตเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของอีกฝ่าย ก็อดไม่ได้ที่จะไถ่ถามความรู้สึก
“ไม่ใช่นะคะ อาหารอร่อยมาก แต่ฉันแค่อิ่มแล้วน่ะค่ะ” เทียร์รดาโบกมือปฏิเสธ สายตามองข้าวผัดที่เหลือเต็มจานอย่างรู้สึกผิด
พอขยับสายตามองของหวานอย่างข้าวเหนียวมะม่วง ที่เธอยังไม่ได้แตะมันเลยสักคำ เจ้าตัวก็พลอยลอบถอนหายใจทิ้งเบาๆ ออกมา
“แต่มันน้อยมากเลยนะครับ ทานอีกหน่อยสิ” คียติณณ์เอ่ยเชิงอ้อนวอน แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี
“ที่จริงฉันต้องควบคุมน้ำหนักด้วยค่ะ ช่วงนี้มีถ่ายละคร ใกล้จะ
