มือหนาที่จับด้ามมีดเตรียมหั่นผักชะงักลง เพราะเบื้องหลังของคียติณณ์เองก็คงไม่ได้มีรอยยิ้มทุกช่วงเวลา
มันเลยทำให้เทียร์รดาอยากรู้ขึ้นมา ว่าคนอย่างเขาจะมีเรื่องราวอะไรให้ต้องปวดใจบ้างหรือเปล่า
“เพราะผมเป็นผู้ใหญ่แบบนั้นไงครับ ผมถึงไม่อยากให้คุณต้องเป็นไปด้วย”
เจ้าของใบหน้าคมคายหันกลับมามองหญิงสาว พลางระบายยิ้มทั้งที่นัยน์ตาเศร้าอย่างปิดไม่มิด
“คุณเองก็เป็นผู้ใหญ่ที่ขี้โกหกสินะ”
“แล้วคุณเป็นเด็กน้อยที่ซื่อสัตย์กับทุกความรู้สึกตัวเองมั้ยล่ะครับ”
คียติณณ์เอ่ยถามเสียงเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายในแววตา เขาจดจ้องมองเธอเนิ่นนานหลายวินาที ทว่าเทียร์รดากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“ทั้งที่คุณเองก็เจ็บปวดกับคำพูดคนอื่น แต่ทำไมถึงเอาแต่บอกว่าไม่เป็นอะไร”
“อ่า นี่ฉันก็เป็นผู้ใหญ่ที่โกหกเก่งอีกคนใช่มั้ยคะเนี่ย”
ใบหน้าของเทียร์รดาสวยสะกดสายตาชายหนุ่ม ยามเธอเปรยยิ้มอย่างเมื่
