CHAPTER 17 : แค่ยิ้มก็หายเหนื่อย

1399 คำ

มือหนาที่จับด้ามมีดเตรียมหั่นผักชะงักลง เพราะเบื้องหลังของคียติณณ์เองก็คงไม่ได้มีรอยยิ้มทุกช่วงเวลา มันเลยทำให้เทียร์รดาอยากรู้ขึ้นมา ว่าคนอย่างเขาจะมีเรื่องราวอะไรให้ต้องปวดใจบ้างหรือเปล่า “เพราะผมเป็นผู้ใหญ่แบบนั้นไงครับ ผมถึงไม่อยากให้คุณต้องเป็นไปด้วย” เจ้าของใบหน้าคมคายหันกลับมามองหญิงสาว พลางระบายยิ้มทั้งที่นัยน์ตาเศร้าอย่างปิดไม่มิด “คุณเองก็เป็นผู้ใหญ่ที่ขี้โกหกสินะ” “แล้วคุณเป็นเด็กน้อยที่ซื่อสัตย์กับทุกความรู้สึกตัวเองมั้ยล่ะครับ” คียติณณ์เอ่ยถามเสียงเรียบ แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายในแววตา เขาจดจ้องมองเธอเนิ่นนานหลายวินาที ทว่าเทียร์รดากลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดใจเลยแม้แต่นิดเดียว “ทั้งที่คุณเองก็เจ็บปวดกับคำพูดคนอื่น แต่ทำไมถึงเอาแต่บอกว่าไม่เป็นอะไร” “อ่า นี่ฉันก็เป็นผู้ใหญ่ที่โกหกเก่งอีกคนใช่มั้ยคะเนี่ย” ใบหน้าของเทียร์รดาสวยสะกดสายตาชายหนุ่ม ยามเธอเปรยยิ้มอย่างเมื่

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม