ตอนที่2 ตัดสินใจ
853 คำ
วาสิตาจ้องมองหน้านางมาลา รู้ดีว่าผู้เป็นป้ารักและหวังดีกับชีวิตของเธอมากที่สุด แต่จะให้ไปเอาเด็กออกเป็นเรื่องที่น่ากลัวและไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยในชีวิต
"ฉันพอจะรู้จักที่ที่เขาทำ แกไม่ต้องกลัวไปหรอกวา มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดบาป มันไม่ได้น่ากลัว แกควรจะมีลูกเมื่อพร้อม ไม่ใช่ในเวลาแบบนี้ที่ยังเอาตัวเองไม่รอด"
น้ำเสียงที่เคยเกรี้ยวกราดเปลี่ยนเป็นอ่อนนุ่มลงอีกครั้ง ใช้อารมณ์ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นได้ นางไม่ได้อยากจะชักชวนให้หลานต้องทำร้ายอีกหนึ่งชีวิต แต่มันจะเป็นทางออกเดียวก็เพื่อชีวิตของวาสิตาที่เหลืออยู่ นางมาลาได้แต่ถอนหายใจออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างเหนื่อยแทนหลานสาวนัก
"ฉันจะออกค่าใช้จ่ายให้แกเอง ฉันหวังดีกับแกนะวา ถึงฉันจะไม่เคยมีลูก แต่ชีวิตในทุกวันนี้ถ้าแกไม่มีปัญญาเอาตัวเองให้รอดก่อน ชีวิตที่จะต้องมีบ่วงมาผูกมัดคอมันหนักหนาเกินกว่าที่แกคิด แกอยากให้ลูกเกิดมาอด ๆ อยาก ๆ เหมือนอย่างที่แกเคยพบเจอมาก่อนเหรอวา แกอยากให้คนอื่นล้อเลียนลูกแกเหมือนที่แกโดนเขาล้อมาตั้งแต่เล็กจนโตงั้นสิ?"
วาสิตาคิดตามที่ผู้เป็นป้าพูดคือความจริงทุกอย่างที่ว่ามา เพราะชีวิตที่ลำบากมาตั้งแต่เล็กจนโต ครอบครัวยากจนแทบจะไม่มีข้าวให้ประทังชีวิต แม่เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องอุ้มท้องเธอทั้งที่ไม่มีสามี ไม่เคยเห็นหน้าพ่อ รู้แค่ว่ามีพ่อแต่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน อยู่แค่กับแม่สองคนมาตั้งแต่เกิด มีเพียงแม่ที่สู้ทำงานหาเงินเพื่อมาเลี้ยงดูลูกสาว แค่คิดถึงชีวิตที่ผ่านมาวาสิตาก็ร้องไห้ปล่อยโฮขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองก็เห็นแม่ลำบากมาทั้งชีวิต เพื่อที่จะเลี้ยงดูเธอมาให้เติบใหญ่ได้อย่างทุกวันนี้ บางวันที่ไม่มีข้าวจะกินแม่ยังอุตส่าห์พาไปหาขอตามเพื่อนบ้านคนอื่นที่เขามีเมตตา แม้แต่ขอข้าววัดมากินก็ยังเคยมาแล้ว เพียงแค่ให้มีลมหายใจได้อยู่ต่อเพื่อวันพรุ่งนี้ เธอรับรู้ดีว่ามันลำบากและต้องอดทนมากมายแค่ไหน
"จ้ะป้ามา วาจะทำตามอย่างที่ป้ามาบอก วาจะต้องเรียนให้จบ วาจะได้มีงานที่ดีทำมีเงินส่งให้แม่ใช้ แม่จะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนเมื่อก่อนอีก"
นางมาลานั่งลงเคียงข้างหลานสาว กอดปลอบประโลมเข้าใจกับเด็กสาวที่อ่อนต่อโลก ยิ่งชีวิตไม่เคยต้องมาเผชิญโลกกว้างแบบนี้ กรุงเทพมหานครก็เหมือนสังคมชีวิตใหม่ที่ไม่ได้สวยหรูอย่างบ้านนอกที่วาสิตาเคยอยู่มา
หญิงสาวโอบกอดผู้เป็นป้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นกับปัญหาชีวิตที่กำลังถาโถม
"มาลา วาสิตา นี่นั่งทำอะไรกันอยู่ตรงนี้นะ"
คุณชิดชนกนายหญิงของบ้านถามไถ่ขึ้น ทำให้สองป้าหลานต้องผละห่างออกจากกัน ต่างคนต่างรีบปาดเช็ดน้ำตาที่มีออกจากใบหน้าจนหมด
"คุณผู้หญิงมีอะไรจะให้รับใช้เหรอคะ?" นางมาลาถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มทักทาย
"ฉันก็ตามหามาลาน่ะสิ จะมาบอกว่าวันนี้บ้านเราจะมีแขกคนสำคัญมา ฉันอยากได้อาหารเหนือเมนูพิเศษสามสี่อย่างขึ้นตั้งโต๊ะด้วย"
"ไม่มีปัญหาค่ะ ต้องทำเยอะไหมคะ?"
"แขกพิเศษของฉัน 3 คน ตากรกับยายหนูนิดก็จะมาด้วย"
"โห วันพิเศษหรือไงคะ คุณกรกับคุณหนูนิดถึงได้กลับมาบ้านได้ด้วย"
"วันพิเศษกับคนพิเศษของเขาน่ะมาลา
แล้วนี่หลานสาวมาลาร้องไห้คิดถึงบ้านหรือยังไงกัน?"
คุณชิดชนกหันไปมองหน้าเด็กสาวผู้ใสซื่อ นางเองยังนึกเอ็นดูอยู่ไม่น้อย วาสิตาเป็นคนขยันทำงานบ้านทุกอย่าง ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้วาสิตาก็ช่วยงานทุกคนได้เป็นอย่างดี
"เปล่าค่ะคุณผู้หญิง"
"ถ้าคิดถึงบ้านก็กลับไปเยี่ยมบ้านได้นะฉันอนุญาต"
"ขอบคุณนะคะคุณผู้หญิง"
วาสิตาไหว้ขอบคุณอีกครั้ง เจ้านายบ้านนี้ใจดีกับทุกคนแบบนี้เสมอ
วันนี้เธอจะได้เจอหน้ากับคุณากรอีกแล้ว หัวใจที่มันดูห่อเหี่ยวเมื่อครู่ พองโตขึ้นมาอย่างรู้สึกดี หรือเธอควรจะบอกเรื่องนี้กับเขา ถ้าหากว่าเขารู้จะรู้สึกอย่างไรบ้างนะ
เพราะความสัมพันธ์ที่ยังบอกกับใครไม่ได้ ทำให้ทุกอย่างที่กำลังเป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้คารังคาซังจนหาทางออกไม่เจอ เธอควรจะปรึกษาเขาก่อนดีไหม เผื่อว่าเขาจะอยากรับผิดชอบ ไม่ต้องทำร้ายเด็กบริสุทธิ์ที่กำลังจะเกิดมาในอีกไม่ช้า
- ผู้เขียน
