ของขวัญที่ด้อยค่า

เพียะ! เพียะ! เพียะ! เสียงฝ่ามือที่ฟาดลงบนร่างกายของหลานสาววัยสิบเก้าหลายต่อหลายที ทำให้ "วาสิตา" ต้องร้องไห้ก้มหน้าลงพนมมือไหว้คุณป้าผู้มีพระคุณกับชีวิต ร้องขอความเห็นใจและสำนึกผิดกับสิ่งเลวทรามที่ตัวเองได้กระทำลงจนเอาอะไรกลับมาไม่ได้อีก "ป้ามาจ๋า วาขอโทษ วาผิดไปแล้ว วาเจ็บ ป้าอย่าตีวาเลยนะ ฮือ ฮือออ" นางมาลาถึงกับต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของหลานสาว น้ำหูน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาทำให้นางนึกสงสารจับหัวใจ แต่เรื่องงามหน้าที่หลานสาวทำเอาไว้ในเวลานี้ นางจะต้องได้คำตอบที่แท้จริงจากปากของวาสิตา "แกจะบอกฉันได้หรือยัง ว่าแกไปท้องกลับใครมา แกไปนอนกับใครที่ไหนมาหะยายวา!" น้ำเสียงที่โกรธเคือง สายตาที่จ้องมองมาชวนให้วาสิตาต้องรีบหลบหน้าไม่กล้าสบตานัก "วา วาไม่รู้จ้ะป้า วาไม่รู้ว่าท้องกับใคร" เสียงที่สั่นเครือตอบกลับเบา ๆ ยิ่งทำให้คนที่ยืนรอฟังต้องโมโหขึ้นมาอีกครั้งจนได้ "แกไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อเด็ก แกจะบ้าไปแล้วหรือยังไงนังหลานไม่รักดี!" ฝ่ามือของนางมาลายังระดมฟาดลงตามร่างกายหลานสาวซ้ำแล้วซ้ำเล่า "เจ็บ ๆ ๆ วาเจ็บแล้วป้ามา เลิกตีวาเถอะนะ ฮึก ฮือออ ตีให้ตายวาก็ไม่รู้ว่าใครคือพ่อของลูก" "แกไปนอนให้ใครเขาเอายังไม่รู้ตัวอีกหรือไง ฉันมีหลานปัญญาอ่อนขนาดนี้เชียวเหรอหะ!!" นางรู้สึกเหนื่อยใจกับเรื่องนี้มากเหลือเกิน ทั้งที่หลานสาวเพิ่งจะเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ ได้ไม่ถึงหนึ่งปีเลยด้วยซ้ำ หวังว่าจะให้มาทำงานด้วยและเข้าเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าหลานสาวที่ดูอ่อนหวานน่ารักไร้เดียงสา จะกล้าทำเรื่องแบบนี้ให้ปวดหัวกับปัญหาที่เกิดขึ้นจนเกินแก้ไข นางคาดคั้นเอาความจริงกับหลานสาวมานานกว่าสิบนาทีแล้ว แต่วาสิตายังคงไม่ให้คำตอบที่พอใจเลยสักครั้ง จะเป็นไปได้จริงหรือที่จะไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อของเด็ก? "แล้วแกจะเอายังไงต่อไป แกจะให้มันเกิดมาประจานความโง่ของแกให้อับอายชาวบ้านเขาแบบนี้น่ะเหรอวา?" เมื่อไม่ได้คำตอบที่อยากจะได้ยิน นางก็ไม่รู้จะต้องทำอย่างไรได้ ตบตีไปก็คงไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว สู้มาช่วยคิดหาทางออกให้กับเรื่องนี้แทนจะดีกว่า "วาไม่รู้จ้ะป้ามา วาควรจะทำยังไงต่อไปดี ป้ามาช่วยวาด้วย" "ทางเดียวที่จะทำได้ ไปเอาเด็กออกซะ แกเพิ่งจะ 19 เองนะวา ฉันอุตส่าห์เอาแกมาจากบ้านนอก เพื่อที่จะมาทำงานหาเงินเรียนต่อให้มันสูง ๆ แม่แกที่อยู่ที่บ้านมันจะได้สบายขึ้นเหมือนคนอื่นเขาบ้าง แต่นี่แกกลับมาท้องแถมยังจะท้องไม่มีพ่ออีก ฉันจะบ้าตาย!" วาสิตาแหงนหน้าขึ้นจ้องมองป้าที่เคารพรักทั้งน้ำตา เมื่อนึกถึงคนเป็นแม่ที่ป่วยออดแอดแล้วยังต้องทำงานหนัก ทั้งที่เธอเพิ่งจะเรียนจบมอหกได้ไม่นาน แต่ในเวลานี้เหมือนชีวิตกำลังมืดมัวขึ้นอีกครั้ง ยังอยากเรียนจบให้สูง ๆ เพื่อที่วันหนึ่งจะได้มีงานที่ดีทำในอนาคต ถึงแม้ว่าในเวลานี้จะเป็นเด็กรับใช้ในบ้าน "เมธาวิน" มีนางมาลาผู้เป็นป้าทำงานให้ที่นี่มานานนับสิบปีแล้ว ด้วยความหวังดีที่อยากให้หลานสาวมีงานและเงินส่งเสียตัวเองเรียนต่อ จึงขออนุญาตเจ้าของบ้านเพื่อที่จะนำหลานสาวมาอยู่ทำงานรับใช้ด้วยกัน บ้านไม่ต้องเช่าข้าวไม่ต้องซื้อ แม้ว่าจะเป็นเพียงงานแม่บ้าน แต่ทุกคนในตระกูลเมธาวินก็ใจดีและเป็นกันเองมากเหลือเกิน นอกจากเวลาทำงานวาสิตาก็ยังสามารถไปเรียนที่มหาวิทยาลัยได้อีกด้วย "แต่วากลัวนะป้ามา วาไม่กล้า" "ไม่กล้า แล้วแกจะปล่อยให้ท้องมันโตจนคนอื่นต้องมาถามหาพ่อของลูกแกน่ะเหรอ ถ้าวันหนึ่งเด็กมันอยากรู้ว่าใครเป็นพ่อที่ทำให้มันเกิดมาล่ะ แกจะบอกกับลูกมันว่ายังไงหะวา?" นั่นสินะเธอจะบอกกับทุกคนไม่ได้ว่าคนที่ทำเธอตั้งครรภ์ในวันนี้คือใคร ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้แต่เธอไม่สมควรจะเรียกร้องให้เขาต้องมารับผิดชอบอะไรเลยต่างหาก...