"ให้อาบน้ำดันมานอน ลุกขึ้นอย่าให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ แม่นางบำเรอ"
ร่างเล็กที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอยังคงนอนงอตัวหันหลังให้ขาเงียบไม่เถียงอะไรซักคำ จะมาไม้ไหนอีกละที่นี้ยัยตัวดี
"ลุกขึ้น ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นกับเธอหรอกนะ"
เขาเดินเข้ามาใกล้คนที่นอนอยู่แล้วก้มลงมองเธอ ร้องไห้นี้เธอจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมาผผู้หญิงนี้มันเหมือนกันหมด
"โอ้ย ฉันเจ็บนะ"
ชารีฟกระชากไหล่บางจนร่างเล็กหงายหลังมาเผชิญหน้ากับเขา แรงของเขาทำให้ร่างเล็กเจ็บช้ำเข้าไปอีก ทำไมเขาต้องมารุนแรงกับเธอด้วยแค่นี้มันยังไม่พอใช่ไหมเขาจะต้องการอะไรจากเธอหนักหนา
"ไปอาบน้ำ แล้วรีบมาทำหน้าที่ของเธอ"
"ย้ำอยู่นั้นแหละ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันเจ็บเท้า ฉันเดินไม่ไหว พอใจหรือยัง จะต้องการอะไรอีก"
เธอพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวให้แห้งจะต้องไม่ร้องไห้อีกแล้วกับผู้ชายคนนี้
"เธอดื้อหนีไปเอง อย่ามาส
