Chapter 15
1310 คำ
เฮียอาร์ตรู้สึกว่าตัวเองหูอื้อไปชั่วขณะเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุดคือการที่ญาดายังวนเวียนกับผู้ชายคนเดิมและไม่ยอมเดินออกมาจากตรงนั้น เขาคาดหวังมากว่าเธอจะเริ่มต้นใหม่ได้แต่เปล่าเลย เธอยังรักและอยากได้ผู้ชายคนนั้นคืนมาโดยไม่สนใจเลยว่าเขากำลังจะมีลูกและไม่สงสารเขาที่ดีกับเธอมาเสมอ ไม่เคยสนใจเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง
“เค้าคุยกันนานรึยัง”
เขาพยายามตั้งสติให้มากที่สุดและเก็บข้อมูลทุกอย่างที่น้องสาวบอก จะบอกว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งก็ไม่ได้เพราะมีหลักฐานการคุยแถมวันนี้เธอยังลาออกไปข้างนอกอีก มันก็ชัดแล้วว่าเธอไปจริงๆ
(ไม่รู้ค่ะเพิ่งจับได้ มันคงอยากได้พี่แบงค์คืนไปมากเลยถึงได้ทำขนาดนี้ ไม่สนใจเลยว่าเอิงเอยกำลังท้องอยู่ด้วยซ้ำ)
“แล้วเราเป็นยังไงบ้างตอนนี้”
(อยู่โรงพยาบาลค่ะเพิ่งฟื้น)
“เป็นอะไรรึเปล่า…”
เขาเอ่ยถามอย่างตกใจ ไม่คิดว่าน้องสาวเขาจะถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล คงจะตกใจมากและช็อคจนหมดสติ ญาดาต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอและเธอต้องทำมากขนาดไหนถึงจะสาแก่ใจต้องให้ตายหรือแท้งลูกเลยเหรอไงทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้
(ดีขึ้นแล้วค่ะ น้องโทรมาแค่นี้แหละแค่อยากระบายให้พี่ฟังเฉยๆ รู้สึกว่าตัวเองไม่มีใครเลย ฮึก! พี่แบงค์บอกว่ารักมันมันส่งข้อความมาให้เอิงเอยไปที่นั่นคงอยากให้รู้ว่าพี่แบงค์รักมันไม่ได้รักหนู)
“ทำใจให้สบายนะเรากำลังท้องอยู่ อีกอย่างเราไปแย่งเค้ามาเราต้องยอมรับผลของมัน”
(ฮึก! หนูไม่ได้แย่งมันซะหน่อย)
“ญาดาบอกว่าเราเองที่ไปแย่งแฟนเค้ามา เค้ารักกันมาก่อนเราไปแย่งเค้ามาจนท้องหรือจะปฏิเสธว่าไม่จริง”
เขาเอ่ยออกมาตามตรง เขารู้จักน้องสาวตัวเองดีและที่ไม่พูดอะไรเพราะผู้ชายไม่ได้ดีพอให้ญาดาต้องเสียดาย แต่ถ้าเธอยังกลับไปคุยและอยากกลับไปคืนดีเพราะฉะนั้นเขาจะปล่อยให้เธอทำตามใจไปเลยไม่ยื้อต่อ และอยากจะให้น้องสาวทำใจเรื่องนี้ถ้าเกิดว่าเขาจะกลับไปหากันเอิงเอยควรถอยออกมา เขาเลี้ยงหลานคนเดียวได้สบายไม่ลำบากหรอก เพราะฉะนั้นถ้าสองคนไม่มีใครยอมแพ้อีกคนก็ต้องยอมออกมาเอง
“ฟังพี่นะเอิงเอย เราไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรหรอกเราไม่ใช่คนในใจของเค้า ถ้ามันไม่ไหวก็หย่าแล้วเดินออกมาซะ พี่จะดูแลน้องเอง”
(ฮือออออ เอิงเอยรักพี่แบงค์ค่ะทำใจไม่ได้หรอก เค้าเป็นพ่อของลูกเด็กต้องมีพ่อ เอิงเอยไม่ยอมให้มันมาแย่งพี่แบงค์คืนไปหรอก ไม่รู้แหละ!)
เธอกดวางสายไปทันทีและจะไม่ยอมทำตามสิ่งที่พี่ชายพร่ำสอนเด็ดขาด ยังไงซะเธอจะต้องได้พี่แบงค์คืนมาและคนที่จะต้องเดินออกไปก็คือนังญาดา
เฮียอาร์ตถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่คิดจะฟังในสิ่งที่เขาเตือนเลยสักคน ถ้าอย่างนั้นก็แก้แค้นกันไปให้สุดเขาจะไม่ยุ่งอีกต่อไปแล้ว ถ้าให้ใจแล้วเธอไม่ให้กลับมาแถมยังกลับไปหาคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บก็ถือว่าเธอเลือกแล้ว
“พอแค่นี้แหละ….”
เขาตัดสินใจที่จะไม่ไปหาญาดาอีกและพรุ่งนี้จะให้เธอย้ายไปอยู่ที่บ้านพักของพนักงานเพราะถ้ายังอยู่กับเขาแบบนี้หัวใจเขาเองที่จะเจ็บปวดและตัดใจไม่ได้สักที เขาเดินออกมาจากห้องนอนเดินไปชั้นล่างหยิบขวดเหล้าพร้อมแก้วขึ้นมาในห้องนอน ดื่มเหล้าคนเดียวอยู่ตรงระเบียงอยู่กับตัวเองคิดทบทวนทุกอย่าง เขาไม่ควรจะไปดุด่าญาดาและไม่ควรไปบังคับเธออีก อยากจะทำอะไรก็ทำเลยเพราะเขาพอแล้ว
“อึก! อึก! อึก!”
ไม่รู้ว่าตัวเองยกดื่มไปแก้วที่เท่าไหร่แต่ตอนนี้รู้สึกเริ่มมึนบ้างแล้ว ญาดาที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จมานั่งรอเฮียอาร์ตที่โซฟาในห้องนอนของตัวเอง แต่นี่มันก็เกือบสี่ทุ่มแล้วทำไมเขาถึงไม่มาสักที
“หายไปไหนของเค้านะ… ปกติต้องมาแล้วนะ”
เธอเอามือลูบหัวมานีมานะก่อนจะคิดไม่ตกว่าเขาเป็นอะไรรึเปล่าทำไมถึงไม่มาป้อนอาหารน้องแมวเหมือนเคย เธอจึงตัดสินใจว่าจะไปหาเขาที่ห้องนอนเปิดประตูออกมาก็เจอแม่บ้านกำลังจะถือเหล้าขึ้นมาอีกขวด
“ไปไหนคะ”
“อ่อ เอาเหล้าไปให้เฮียอาร์ตค่ะคุณญาดา”
“เขาดื่มเหล้าเหรอคะ…”
เธอตาโตอย่างตกใจก่อนจะแบมือขอขวดเหล้าในมือของพี่แม่บ้าน และเธอจะเป็นคนเอาไปให้เขาด้วยตัวเองและจะไปถามให้รู้เรื่องว่าตกลงเป็นอะไรทำไมอยู่ๆถึงมาดื่มเหล้าแบบนี้
“เดี๋ยวญาดาไปเองค่ะ”
“งั้นฝากด้วยนะคะ”
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะถือขวดเหล้าแล้วเดินไปเคาะประตูหน้าห้องของชายหนุ่ม ไม่นานก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากข้างในและดูเหมือนว่าจะเมามากเลยด้วย
“เข้ามาได้เลย”
ญาดาเปิดประตูเข้าไปสภาพที่เห็นคือเขายกแก้วเหล้าดื่มอยู่ตรงระเบียงนอกห้องนอน หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอาขวดเหล้าวางลงที่โต๊ะจากนั้นก็กอดอกจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง
เฮียอาร์ตเหลือบสายตาจะขอบคุณแม่บ้านแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อผู้หญิงที่เขาไม่อยากเจอที่สุดยืนอยู่ตรงหน้าในตอนนี้
“มาทำไม…”
“หนูต้องถามเฮียว่าเป็นอะไรมาดื่มคนเดียวจนเมาเนี่ย แล้วทำไมไม่ไปให้ขนมมานีมานะเป็นอะไรคะเครียดเรื่องงานเหรอ ระบายกับญาดาได้นะเดี๋ยวรับฟัง”
เธอนั่งลงข้างชายหนุ่มก่อนจะยื่นมือไปเช็ดคราบเหล้าที่ติดอยู่ริมฝีปากของเขา เฮียอาร์ตปัดมือเธอออกเพราะหลังจากนี้เขาจะไม่ให้เธอมาใกล้เขาอีก
“ไม่มีอะไรหรอกกลับห้องไปเถอะ พรุ่งนี้ย้ายไปพักที่อาคารพนักงานได้เลยนะ อยู่ห้องข้างเลขาลี่ก็ได้เดี๋ยวให้แม่บ้านทำความสะอาดให้”
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะยกเหล้าขึ้นดื่มต่อ ญาดานิ่วหน้าเล็กน้อยอย่างมึนงงทำไมเขาถึงดูแปลกไปมากเย็นชากับเธอมากจนน่าตกใจทั้งที่ปกติเขาน่ารักและใจดีกับเธอที่สุด
“ทำไมต้องย้ายไปด้วยคะ ญาดาอยู่ที่นี่ก็ได้สบายดีออก”
“เดี๋ยวพนักงานคนอื่นจะว่าเอาได้ อยากโดนนินทาเหรอไง”
“เฮียเป็นอะไรทำไมถึงเย็นชาขนาดนี้ ไม่ต้องกินมันแล้วมาคุยกันให้รู้เรื่องเลย โกรธอะไรหนูทำไมถึงเป็นแบบนี้!”
ญาดาดึงแก้วออกจากมือของเขาก่อนจะดึงชายหนุ่มให้มาเผชิญหน้ากับเธอ เฮียอาร์ตเบือนหน้าไปทางอื่นเขาไม่อยากยุ่งกับเธออีกแล้วและถ้าตอนนี้เธออยากจะไปไหนทำอะไรเขาก็จะไม่รั้งเธอไว้อีก
‘อยากทำอะไรก็ทำเชิญตามสบายเลย…’
- ผู้เขียน
