บทที่ 19
พบเจอสามีโดยบังเอิญ
เวลาเที่ยงที่ในเมือง…
เลขาโจวขับรถออกจากหมู่บ้านตั้งแต่เก้าโมงเช้าก็มาถึงที่หมาย แล้วเลขาโจวก็เอารถไปจอดที่เดิม ตรงที่เคยให้ชาวบ้านลงและมารอรถหรือเกวียนเพื่อกลับหมู่บ้าน
“สะใภ้รองเฉินจะให้ผมไปส่งที่ไปรษณีย์หรือไม่” เลขาโจวหันมาถามฉันที่กำลังจะลงจากเกวียน เพราะกล่องที่ฉันถือนั้นใหญ่เกินไป อาจจะหนักด้วย เขาสามารถไปส่งเธอได้ถึงสถานที่ส่งของ
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะเลขาโจว”
ฉันตอบเขาด้วยรอยยิ้ม ฉันเลือกที่ปฏิเสธไปเพราะว่ากลัวชาวบ้านจะเอาไปนินทาว่าเลขาโจวกับฉันมีอะไรกันมากกว่าคนข้างบ้าน
ในยุคนี้ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน แม้เธอกับเลขาโจวจะไม่ได้คิดอะไร แต่ชาวบ้าน หรือแม้แต่ครอบครัวของทั้งสองคนก็ไม่อาจจะคาดเดาความคิดของพวกเขาได้ ฉะนั้นฉันจึงเลือกที่จะปฏิเสธไปดีกว่า
ฉันอุ้มกล่องพัสดุใหญ่และหนักมากเดินมาตามทาง พร้อมทั้งแวะถามคนแถวนั้นบ้างว่าที่ทำการไปรษณีย์ไปทา
