หมดความอดทน
736 คำ
หอพักปรานนท์
ปรานนท์เดินย่องเข้ามาในห้องช้าๆ เพราะยังเกรงใจอรสิตาอยู่เรื่องเมื่อเช้า ที่เขาว่าเธอไปชุดใหญ่เลย เรื่องที่คิดว่าเธอไม่ได้ทำวิทยานิพนธ์ให้ แต่พอรู้ว่าเธอเอาไปส่งอาจารย์ให้แล้วแต่เช้า เขาก็ไม่กล้าสู้หน้าเธอเลยทั้งวัน เขาหันไปมองเธอที่เตียงเห็นเธอนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ จึงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงฝั่งที่นอนตัวเอง
“นนท์คิดว่าอ้อมหลับไปแล้วซะอีก...”
“...”
เธอไม่ตอบแต่ยังเล่นโทรศัพท์นิ่งๆไม่พูดอะไร
“เรื่องเมื่อเช้า...นนท์ขอโทษนะ...”
“...”
ปรานนท์เห็นว่าเธอยังเงียบไป จึงนั่งลงบนเตียงแล้วขยับเข้าไปใกล้ๆตัวเธอ
“นนท์ผิดเองที่นนท์ตื่นสาย ถ้านนท์ไม่ตื่นสายนนท์ก็จะไปส่งรายงานอาจารย์ทัน แล้วนนท์ก็จะไม่ต้องเข้าใจอ้อมผิดด้วย...”
“อ้อมง่วงแล้ว...”
อรสิตาพูดตัดบทเขาแล้วเธอก็ปิดโทรศัพท์วางไว้ที่หัวเตียง กดปิดไฟแล้วหลับตาลง
เขาดูการกระทำของเธอก็พอจะรู้ว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ เขาจึงเอนตัวนอนลงข้างๆเธอแล้วเอื้อมมือไปกอดเอวเธอไว้
“อ้อมง่วง...”
“นนท์ขอโทษนะ...ต่อไปนี้นนท์สัญญานะว่านนท์จะไม่กลับดึกอีกแล้ว...”
“...”
“นนท์ไปกินข้าวกับเพื่อนมาจริงๆนะ...”
“...”
อรสิตาไม่พูดอะไรแต่เธอเลือกที่จะหลับตาอยู่แบบนั้น แล้วปล่อยให้เขานอนกอดเธอไปจนถึงเช้า
...
วันรุ่งขึ้น
ปรานนท์ลุกมาเรียนแต่เช้าพร้อมกับอรสิตา ตลอดทางที่เดินเข้ามาด้วยกันในรั้วมหาลัย เธอกับเขาก็จะเป็นจุดสนใจของพวกสาวๆตลอด เธอหันไปมองเขาที่มักจะส่งยิ้มให้สาวๆพวกนั้น บางครั้งก็ขยิบตาให้ หรือไม่ก็โบกไม้โบกมือทักทายพวกสาวๆที่ทักเขามาก่อน
เธอรู้สึกตัวเองมาตลอดว่านี่เธอเป็นอะไรสำหรับเขากันแน่ เธอเป็นแฟนเขานะแต่ทำไมเขาถึงไปทำแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ
“เดี๋ยวตอนเที่ยงนนท์ออกไปกินข้าวข้างนอกกับไอ้เชนนะ...”
อรสิตาหันมามองเขาที่เพิ่งเรียนจบคาบแรกเขาก็บอกกับเธอก่อนว่าจะไปกินข้าวกับเชน เพื่อนต่างคณะที่เตะบอลด้วยกัน
“ทำไมต้องออกไปกินข้าวนอกด้วย ในมหาลัยก็มีข้าวปะ..?”
สายไหมหันมาถามปรานนท์ขึ้นแทนอรสิตา
“เบื่อ...ข้าวที่โรงอาหารมีแต่เดิมๆ”
อรสิตามองหน้าปรานนท์นิ่งๆ
“แล้วแต่นนท์...”
อรสิตาเก็บหนังสือบนโต๊ะเสร็จก็ลุกขึ้นทันที สายไหมจึงมองตามไปอย่างรู้สึกแปลกใจ
“นนท์...นี่แกยังไม่ง้ออ้อมอีกหรอ..?”
“ง้อแล้ว...ฉันขอโทษอ้อมไปแล้ว...”
“แล้วทำไมอ้อมมันยังตึงใส่แกอยู่ว่ะ..?”
“ก็ไม่นี่...ปกตินะ...”
“ตรงไหนว่ะ...ที่เรียกว่าปกติ..?”
สายไหมมองที่อรสิตาที่ดูยังไงก็ไม่เห็นจะปกติเลย
...
คาบเรียนบ่าย
อรสิตาคอยชะเง้อมองหาปรานนท์ว่าเมื่อไหร่เขาจะมา เพราะนี่ก็เข้าชั่วโมงเรียนแล้วแต่ยังไม่เห็นตัวเขาเลย จนจบชั่วโมงเรียนเธอจึงเดินออกมากับสายไหมด้วยสีหน้าเครียดๆ
“ไปกินข้าวที่ไหนของมันว่ะ ป่านนี้ถึงยังไม่กลับมาสักที..?”
สายไหมบ่นแทนอรสิตาที่เอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร แล้วจู่ๆเธอก็รีบเดินนำสายไหมออกไปที่สนามบอล
“นั่นมันคนที่ชื่อเชนเพื่อนของไอ้นนท์นี่...ไหนมันบอกว่าออกไปกินข้าวด้วยกันไง...”
อรสิตามองไปที่เชนนิ่งๆ มือไม้สั่นใจเต้นแรงและตาที่เริ่มแดงขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอออกมา
สายไหมจึงหันมามองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ไปนั่งตรงนู้้นก่อนไหมแก..?”
สายไหมพยุงอรสิตาไปนั่งที่สแตนเชียร์บอลข้างสนาม มองใบหน้าของเพื่อนที่ดูซีดเซียวด้วยความเป็นห่วง
“แก...โอเคเปล่าว่ะ..?”
“...”
อรสิตาไม่พูดอะไรสักคำแต่เลือกที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อระบายความอัดอั้นที่อยู่ภายในใจ
“ฉันพอแล้วแก...ฉันพอแล้ว...”
“พอ..?”
“ฉันทนมาพอแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว...”
“แกเอาจริงหรอ..?”
“จริง...”
- ผู้เขียน
