มีหัวใจ แค่เป็นของเธอ

“กรี๊ดดดด...พี่ปรานนท์...” ทุกคนในมหาวิทยาลัยต่างส่งเสียงกรี๊ดให้กับปรานนท์หนุ่มหล่อของคณะวิศวกรรมศาสตร์ เขาเป็นเดือนของคณะและก็ยังเป็นเดือนของมหาวิทยาลัยด้วย นี่ก็ผ่านมา4ปีแล้วเขาก็ยังฮ็อตในหมู่สาวๆ โดยเฉพาะรุ่นน้องที่เข้ามาใหม่จากทุกๆคณะในมหาลัย “จะกรี๊ดทำไมกันนักหนา แฟนเขานั่งหัวโด่อยู่นี่...กรี๊ดกันอยู่ได้ไม่รู้จักหัดเกรงใจซะบ้าง...” สายไหมเพื่อนสนิทของทั้งปรานนท์และอรสิตาแฟนของเขา นั่งลงข้างๆเธออย่างรู้สึกไม่พอใจแทนเธอ “นี่แกทนได้ยังไงว่ะอ้อม เห็นผู้หญิงคนอื่นมายืนกรี๊ดๆเรียกชื่อแฟนแกแบบนี้ ถ้าเป็นฉันนะจะลุกไปด่าล่ะ..?” อรสิตาหันมามองหน้าสายไหมแล้วหันไปทางปรานนท์ ที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งกับกลุ่มเพื่อนชายของเขา และเขาก็กำลังส่งยิ้มให้สาวๆพวกนั้นอยู่ “ไม่มีอะไรหรอกน่า...ก็นนท์เขาเสน่ห์แรงแบบนี้ปกติตั้งแต่ปีหนึ่งอยู่แล้วนี่ ฉันชินแล้วล่ะ...” “นี่แกคบกับไอ้นนท์มาตั้งแต่ปี 1 เห็นผู้หญิงพวกนี้มายืนแอ้วแฟนแกบ่อยๆ แถมยังมายืนกรี๊ดกร๊าดใส่แฟนแกแบบนี้เกือบทุกวัน แกไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยจริงๆหรอว่ะ..?” “ก็ไม่นี่...” อรสิตาส่ายหน้าปฎิเสธ แต่ภายในใจเธอกลับไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก เธอหวั่นไหวทุกครั้งและก็ไม่ค่อยพอใจมากนักที่เห็นพวกสาวๆมายุ่งกับแฟนเธอแต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเธอดันได้มาคบกับหนุ่มหล่อสุดฮ็อตอย่างปรานนท์แบบนี้แล้ว เธอก็คงต้องยอมรับมัน “อ้อม...กลับห้องไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวเย็นนี้นนท์จะไปเตะบอลกับเพื่อนต่อ...” “แล้วจะกลับดึกไหม..?” “น่าจะไม่เกิน 5 ทุ่มนะ...แต่ถ้าดึกกว่านั้นจะโทรบอกนะ...” เขาพูดจบก็เดินออกไปเลย สายไหมที่นั่งอยู่ข้างๆกับอรสิตามองตามปรานนท์ไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก แล้วก็หันกลับมามองหน้าอรสิตาอย่างเซ็งๆ “ไปเตะบอลบ้าอะไรว่ะถึง 5 ทุ่ม มีการมาบอกอีกนะว่าจะดึกกว่านี้แล้วจะโทรบอก บ้าล่ะ...” อรสิตารู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เตะบอลเพราะที่นั่นยังมีสาวๆพวกพิตตี้สวยๆที่เชียร์บอลอยู่ข้างสนาม แล้วก็สาวๆรุ่นน้องบางคนที่แอบตามไปดูเขาอีกด้วย “แกจะไม่ตามไปเฝ้าจริงๆหรอว่ะ..?” “ไม่อะ...ฉันไปทีไรก็ต้องมาทะเลาะกับนนท์ทุกที ฉันกลับไปรอนนท์ที่ห้องดีกว่า...” อรสิตาพูดจบก็เก็บของใส่กระเป๋า กำลังจะลุกขึ้นยืน “แกกลัวมันจะทิ้งแกขนาดนั้นเลยหรอ..?” “...” “ที่แกไม่ยอมไปดูให้เห็นกับตา เพราะแกกลัวว่าสิ่งที่แกคิดจะเป็นจริงใช่ไหม..?” “เปล่า...” “แกรักไอ้นนท์มาก จนยอมให้มันสวมเขาให้แล้วปล่อยให้คนอื่นมองว่าแกเป็นคนโง่แบบนี้ต่อไปจริงๆหรอว่ะ..?” “...” อรสิตามองหน้าสายไหมนิ่งๆ “อย่าปล่อยให้ความรักมันบังตา จนตัวเองไม่มีความสุขนะ...” “ฉันรู้...ฉันรู้ทุกอย่างที่แกพูดนั่นแหละ รู้ว่าแกเป็นห่วงฉัน...แต่แกดูฉันซิ...” “...” อรสิตายืนขึ้นแล้วหมุนตัวไปมาให้สายไหมดู “ฉันเป็นผู้หญิงที่ทั้งเชยแล้วก็ไม่สวยอะไรเลยแต่นนท์เขาก็ยังเลือกที่จะคบฉันเป็นแฟน ทุกคนในมหาลัยก็รู้ว่าเรา 2 คนเป็นแฟนกัน...แค่นนท์เขายอมลดตัวมาคบกับฉันก็ดีแค่ไหนแล้ว จริงๆเขาจะไปเลือกคบกับผู้หญิงสวยๆพวกนั้นก็ได้แต่เขาก็ยังเลือกฉัน ฉันควรดีใจไม่ใช่หรอ..?” “เพราะแกมีประโยชน์กับมันไง รายงานพวกนี้ที่แกนั่งทำให้มันก็เพราะประโยชน์ของมันทั้งนั้น ที่มันยังคบกับแกอยู่ก็เพราะเรื่องนี้ตัวแกเองก็รู้ดี...” สายไหมชี้ไปที่กองรายงานปึกใหญ่บนโต๊ะ อรสิตาก้มมองดูอย่างรู้ดีว่ามันเป็นเรื่องจริงอย่างที่ไหมพูดทุกอย่าง แต่เธอก็ยังหลอกตัวเองมาตลอด 4 ปีว่าเขาคบกับเธอเพราะเขารักเธอจริงๆ “วันที่แกไม่มีประโยชน์กับมันแล้ว แกจะได้เห็นว่าสิ่งที่แกพยายามปิดตาตัวเองมาตลอด มันจะชัดเจนขึ้นในวันที่มันทิ้งแกไปจริงๆ...”