บทที่ 9 กลืนน้ำลายตัวเอง
1180 คำ
ผมเอากันยาทั้งคืน ยอมรับว่าติดใจในความหอมหวาน จนหยุดไม่ได้ ยอมกลืนน้ำลายตัวเองไม่เอาซ้ำ เธอทั้งฟิตทั้งแน่น ผมไม่เคยสดกับใคร พอได้สด ทำผมติดใจถ้าไม่ติดว่ากันยาชิงหลับไปก่อน ผมคงเอาต่อ แต่เช้านี้มีมีเรียนตอน 10.00 น. ผมเห็นกันยายังนอนหลับพริ้มเลยไม่อยากปลุก และไม่ลืมเรื่องสำคัญ ผมจึงทิ้งโน๊ตไว้ให้เธอ
"เป็นงัยเมื่อคืน มึงลากนิชาไปจัดการแล้วใช่ไหม" ดูมึงอารมณ์ดี สงสัยจัดหนักล่ะสิ" ไอ้ดิวมันแซวไอ้รุจ
"มึงลืมอะไรไปหรือเปล่า มึงนะตัวดีลากแพตตี้ออกไปก่อนเพื่อน เป็นงัยสั่งสอนเด็กดื้อไปกี่น้ำล่ะ" ไอ้ตาต้ามันน้อยหน้าไอ้ดิวซะที่ไหนล่ะ
"ทำเป็นมาว่ากู ยัยหมวยมึงล่ะ ทำเอามึงมาสภาพนี้เลย" ไอ้ดิวมันสวนกลับไอ้ตาต้า มันคงไม่ได้นอน จัดหนักลูกอมทั้งคืน มันมานั่งเรียนด้วยสภาพหาว จนจะหลับฟุบบนโต๊ะ
"พวกมึงสามคนก็พอๆกันนั่นแหละ" พวกมันว่ากันไปกันมาสภาพไม่ต่างกัน ดีที่พวกมันยังหอบสังขารมาเรียนได้ ขืนขาดเรียนวิชานี้ มีหวังเกรดได้น้อยลง
"ว่าแต่มึงเถอะไอ้เต มึงลากสาวที่นั่งข้างมึงไปกินแล้วใช่ไหม สงสัยจะเด็ดดูมึงกระชุ่มกระชวยดีนะ" ไอ้ดิวมันว่าตาต้าเสร็จ มันหันกลับมาถามผมทันที มันก็เพลียมากอยู่แล้ว แต่ผมได้เครื่องดื่มชูกำลัง สภาพผมเลยดีกว่าพวกมันเยอะ
"หึ" ผมหัวเราะในลำคอ เด็ดจริงจนกูจัดหนักทั้งคืน ถ้าไม่ติดว่าเรียนเช้า จะจัดอีกสักยก แต่ไม่ใช่สาวที่นั่งข้างกู เป็นอีกคนแม่งโคตรดี จนต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเอง ผมไม่ได้สนใจพวกมันพูด และไม่คิดจะบอกว่าใคร เดี๋ยวพวกมันจะพูดไม่หยุด
"หึ" เสียงของไอ้รุจ มันมองมาที่ผมแล้วหัวเราะหึ หรือมันจะรู้ว่าไม่ใช่คนนั้น มันไม่ต่างจากผม มันรู้ทันผมทุกเรื่อง เพียงแต่ผมจะนิ่งมากกว่ามัน
"มึงหัวเราะทำไม หรือมีอะไรที่พวกกูสองคนไม่รู้วะ" ไอ้ดิวหันมามองพวกผมสองคน แต่ไม่มีใครพูดอะไร มันได้แต่ทำฟึดฟัด
ติ๊ง
'กันยากลับแล้วนะคะ ออกไปตอนไหนทำไมไม่ปลุกกันยา' ผมเห็นสภาพเธอแล้ว ต่อให้ปลุกคงไม่ตื่น ผมจัดหนักขนาดนั้น ตื่นไหวให้รู้ไป ผมหยิบโทรศัพท์มาดู แต่ไม่ได้กดเข้าไปอ่าน
"ไอ้เตเดี๋ยวนี้ไลน์มึงดังบ่อยนะ หรือมึงแอบคบสาววะ ใครไลน์มาหามึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้" ช่วงนี้กันยาจะไลน์หาผมบ่อย แต่ผมไม่เคยอ่านสักที แต่เธอดูเหมือนจะไม่ท้อเอาเสียเลย ส่งมาได้ทุกวัน ทั้งที่ผมก็ไม่เปิดอ่าน
"กูไม่ได้คุยกับใคร แค่พวกที่ชอบตามตื้อ กูไม่ได้สนใจมึงก็รู้" ผมพูดความจริง ผมไม่ได้สนใจ ได้ครั้งเดียวก็พอ แต่พิเศษหน่อยตรงที่ผมปล่อยไปหลายน้ำ และเบอร์กันยาที่ได้มาคงเป็น เพราะไอ้
ดิวนั่นแหละ
"มึงเคยให้เบอร์สาวด้วยหรืองัย ปกติกูไม่เคยเห็นมึงสนใจใคร เห็นแต่คนวิ่งมาเสนอ และกูไม่เคยเห็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลามีข้อความเข้า คราวนี้มึงมาแปลก กูเห็นมึงหยิบมาดูบ่อยๆ" ไอ้ตาต้ามันจะสงสัยอะไรนักหนา ก็บอกแล้วงัยไม่สนใจ ผมยังทำเฉย นั่งฟังอาจารย์ พวกมันสองคนยังมองผมไม่เลิก
"มึงสองคนหันไปฟังอาจารย์ได้แล้ว จะยุ่งอะไรกับมัน ไม่ได้ที่ยินที่มันบอกว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไรนั่นแหละ" เป็นไอ้รุจที่เข้ามาห้ามสองคนนั้น ไม่งั้นผมก็คงโดนซักไม่เลิก
ผมนั่งเรียนไป เผลอนึกถึงอีกคนที่ไม่น่านึกถึง หุ่นอันน่ากิน ร่องแน่นๆ แค่นึกก็แข็ง ถ้าจะไปกินซ้ำวันนี้ก็กลัวเสียฟอร์ม วันนี้ต้องหาที่ลงไม่งั้นได้แข็งตาย นึกแล้วหงุดหงิดกันยา ทำผมปั่นป่วนอารมณ์ขึ้นง่ายๆ
"เที่ยงนี้เมียมึงจะมากินข้าวด้วยหรือเปล่า" หลังจากเรียนเสร็จไอ้ตาต้ามันก็ถามไอ้รุจขึ้น
"วันนี้นิชามาเรียนบ่ายไม่รู้จะมาทันเที่ยงหรือเปล่า จะลองชวนดู ทำไมมึงไม่ไปถามเมียๆพวกมึงล่ะ" เมียพวกมันก็อยู่กลุ่มเดียวกัน แล้วมันจะถามทำไม ถ้ามาก็มากันทั้งกลุ่ม แต่กันยาคงมาไม่ทันกินข้าวเที่ยงแน่ จะลุกไหวหรือเปล่ายังไม่รู้ ไหนจะร่องรอยที่ผมทิ้งไว้ตามตัวอีกมากมาย
"กูไลน์ถามแพตตี้แล้ว คงมาไม่ไหว กูจัดหนักจัดเต็มโทษฐานที่ดื้อ คงลุกไม่ไหว พวกมึงคงจัดหนักเหมือนกัน คงอยู่สภาพเดียวกันกับเมียกู" ไอ้ดิวมันพูดถึงเมีย พึ่งได้กันพูดว่าเป็นเมียได้เต็มปากเต็มคำ สงสัยจะจริงจัง ปกติผมเห็นพวกนั้น เคยเรียกใครว่าเมียที่ไหน แม้จะเคยได้หลายรอบแต่ไม่เคยเรียกใครว่าเมีย
"พวกมึงเรียกเมียเต็มปากเต็มคำ สงสัยจะโดนถอดเขี้ยว หมดกันเสือร้ายเพื่อนกู" ผมแซวพวกมัน ไม่เคยพูดอะไรที่ยาวๆ แต่วันนี้เป็นทีผมเลยเล่นพวกนั้นหน่อย
"มึงก็ระวังตัวให้ดี ไอ้ที่บอกไม่กินซ้ำ เดี๋ยวจะทนเขาไม่ไหว กลับไปกินเขาอีก ดูท่ามึงจะติดใจ แต่ปากแข็ง" ผมมองไอ้รุจที่มันค่อนขอดผม ผมไม่ได้คลั่งรักแบบมัน และไม่คิดจะทำแบบนั้นด้วย ครั้งเดียวก็คือครั้งเดียวไม่สานต่อ
"ไม่มีทาง พวกมึงก็รู้กูครั้งเดียวจบ ไม่สานต่อ ไม่กินซ้ำ" ผมมั่นใจว่าผมไม่ทำแบบนั้นแน่นอน ผมไม่อยากให้ใครมาคอยตาม และวุ่นวายทำตัวเป็นเจ้าของ ไม่อยากเอาใจใคร มันน่ารำคาญ ผมชอบอยู่คนเดียวแบบสงบ
"กูจะคอยดู ว่ามึงจะนิ่งกับเขาได้นานแค่ไหน อย่าเผลอวิ่งตามเขาล่ะ" ไอ้รุจมันทิ้งระเบิดไว้ให้ผมแล้วมันก็เดินไปที่โรงอาหาร ส่วนเพื่อนอีกสองคนหันมามองหน้า จะถามเรื่องที่ไอ้รุจพูด ผมเลยเดินหนีตามไอ้รุจไปที่โรงอาหาร ถ้าปล่อยให้สองคนถาม เรื่องมันคงไม่จบ ผมขี้เกียจตอบคำถามพวกมันสองคน
- ผู้เขียน
