“อร่อยไหม”
“อร่อยครับ”
“อื้อ ฟรานกินเก่งนะเนี่ย จะหมดแล้ว”
“ก็มันอร่อย”
“จ้า กินเยอะ ๆ กินให้อิ่ม จากนั้นเรากลับไปอาบน้ำกัน”
“ฟรานกำลังคิดถึงเรื่องการ์ตูน”
“อ๋า... การ์ตูน พอรับได้ แล้วบอกได้ไหมว่าเรื่องอะไร”
“ไม่ได้ทำไมล่ะครับ ความลับ เดี๋ยวน้าทอฟฟี่ก็รู้เองตอนที่ฟรานเปิดให้ดูครับ”
“เดี๋ยวนี้มีความลับนะ” พูดหยอกเย้ากันไป
พลันสายตาของเธอก็สบสายตาของฟาอินที่ชะเง้อชะแง้มองมาด้วยหัวใจพอง ๆ อมยิ้มนิด ๆ
‘คุณพระ หัวใจจะวาย มาแอบมองดูตั้งแต่เมื่อไหร่’ เมื่อเห็นฟาอินยิ้ม เธอยิ้ม ทว่าฟาอินเลือกที่จะสะบัดหน้าหนี แล้วเดินกลับเข้าไป
“ฮะ! เป็นบ้าอะไรน่ะ คนเขายิ้มให้กลับสะบัดหน้าหนี ชิ... เขาเป็นปกติไหม” หน้าผากของรพิชาย่น ๆ แล้วหายใจออกอย่างเซ็ง ๆ ยิ้มอยู่แท้เทียวแต่พอเห็นเธอ ฟาอินคุณพ่อสุดหล่อกลับทำหน้าตาบูดบึ้ง รพิชาคิดแล้วคิดอีก เธอไปทำอะไรให้เขาไม่ชอบขี้หน้า หรือว่าไม่พอใจ
‘ช่างเหอะ…
