GODDESS 10 ทำอะไรไม่ได้
1541 คำ
หลายวันต่อมา...
ศาลเจ้าแม่ชะอมทองสุดแซ่บ
ปิ้ว! ปิ้ว! ปิ้ว!!!
“เฮ!!!!”
“อัลมอนด์เล่นเกมเก่งจังฮับ!!!” เสียงของไอ้แดงพูดกับอัลมอนด์ที่กำลังนั่งเล่นเกมของฉันอยู่ซึ่งฉันได้มาก็ไม่ค่อยได้เล่นเท่าไหร่หรอก
“แน่นอนนายก็หัดเล่นเก่ง ๆ จะได้ตามฉันทันไง”
“นั่นของเจ้าแม่นะขอรับอัลมอนด์จะมาเล่นแบบนี้ไม่ได้” ไอ้แดงเหมือนจะเข้ากับอัลมอนด์ได้แต่ดำกลับไม่เป็นอย่างนั้นเหมือนว่าจะไม่ชอบอัลมอนด์เท่าไหร่
“ของเจ้าแม่นายก็เป็นของที่พ่อฉันซื้อถวายทั้งนั้นแหละเพราะงั้นอย่ามาหวงไม่เข้าเรื่อง!!ยัยนั่นยังไม่พูดอะไรเลย!!” อัลมอนด์ตอบกลับดำ
เฮ้ออออ!!ปกติแค่กุมารสองตัวฉันก็วุ่นวายจะแย่แล้วนี่ต้องมีอัลมอนด์เพิ่มมาอีกแต่จะปล่อยเอาไว้ก็คงไม่ได้เหมือนกัน ได้แต่ภาวนาให้ร่างกายของเขาหายไว ๆ และยังไม่ถึงฆาตเท่านั้นในตอนนี้เขาจะได้กลับไปหาพ่อของเขาการจากกันโดยไม่ได้บอกลามันแสนทรมานใจ
“ชะอม” เขาพูดกับดำก็หันมาเรียกฉัน
“อะไร?” ฉันนั่งถ่ายรูปอยู่ที่โซฟา
“ฉันอยากเปลี่ยนชุดไม่อยากใส่ชุดนอนปัญญาอ่อนของเธอ”
“ก็มันไม่มีฉันจะหาจากไหนมาให้ละมีแบบนั้นก็ใส่แบบนั้นอย่าเรื่องมากได้ไหม?!” ฉันตอบกลับที่นี่มันอีกโลกหนึ่งแล้ววิญญาณจะไปซื้อของได้ที่ไหนเล่าที่มีกินมีใช้ก็เพราะว่าชาวบ้านเขาทำบุญมาให้หรอก!!
“แล้วเวลาเธอต้องการสิ่งของเธอทำยังไง?”
“รู้จักคำว่าบนไหมคะคุณหนูอัลมอนด์?” ฉันหายวาบมาอยู่ตรงหน้าของเขา
“แล้วไง?”
“บนแปลว่าชาวบ้านมาเสนอสิ่งของเพื่อแลกกับสิ่งที่ต้องการ ฉันไม่เคยต้องไปบอกว่าอยากได้อะไรชาวบ้านพวกนั้นเอามาให้เองทั้งนั้นแหละ”
“มันก็ต้องมีสิ่งที่เธออยากได้บ้างแหละ”
“มีแล้วยังไงละฉันไม่ได้อยากได้สักหน่อยนายอยากได้อะไรก็ไปหาเอาเองสิ เอามาเล่นมั้ง!” หมับ!! ฉันแย่งเกมมาเล่นความจริงถ้าอยากได้อะไรก็ไปเข้าฝันแค่นั้นเองแต่ฉันไม่อยากทำให้เพราะหมั่นไส้ให้ใส่แบบนั้นไปนั่นแหละน่ารักดีออก!
หมับ!!
“ไม่ให้เล่น!!” เขาแย่งกลับไป
“แต่นี่มันของฉันนะ!!!!” ฉันพยายามแย่งแต่ว่าอัลมอนด์ก็พยายามเอาหนีจนฉันแย่งมาไม่ได้!!!
“ไม่ให้!!!”
“เจ้าแม่ขอรับผู้ใหญ่บ้านอารีย์มา” กึก!!ฉันที่กำลังแย่งเกมจากอัลมอนด์ก็ต้องหยุดเมื่อไอ้ดำมันบอกว่าพ่อของอัลมอนด์มาที่นี่
“พ่อ...” และเขาไปก็รีบออกไปเลย
“เจ้าแม่ชะอมช่วยผมด้วย...” ฉันหายตัวออกมานอกศาลเจออัลมอนด์ที่กำลังยืนมองพ่อของเขาอยู่
“พ่อ...พ่อช่วยมอนด์ด้วย!!มอนด์อยู่นี่ไงพ่อ!!!” เขาพยายามตะโกนพยายามจับตัวของผู้ใหญ่บ้านแต่ก็ไม่เป็นผล
“อัลมอนด์พ่อนายไม่สามารถรับรู้ได้หรอกนะเพราะงั้นถอยออกมา” ฉันบอกกับเขา
“ไม่!!อย่ามายุ่ง!!พ่อ!!”
“เจ้าแม่ชะอมทองตอนนี้อัลมอนด์ลูกชายของผมกำลังวิกฤต ฮึก!! นอนโรงพยาบาลไม่รู้ว่าตอนนี้วิญญาณของอัลมอนด์ล่องลอยไปไหนถึงไม่กลับมาหาผม ฮึก!!ผมไม่มีที่พึ่งแล้วนอกจากเจ้าแม่ผมกินไม่กลับนอนไม่หลับเพราะกลัวว่าลูกจะจากไป ฮือออ!!”
“พ่อ...”
“พี่รีย์....”
“มันเป็นความผิดผมเองที่ให้อัลมอนด์ออกไปกับเพื่อนวันนั้น ฮึก!!ผมเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่องเลย!!คนที่ต้องนอนตรงนั้นควรเป็นผมมากกว่า ฮึก! ฮือออ!!” เป็นความรู้สึกผิดสินะ คิดว่าเพราะตัวเองลูกชายถึงได้เป็นแบบนั้น เฮ้อ!!!
“พี่รีย์...นางยังอยู่ตรงนี้นะนางเชื่อว่าอัลมอนด์ต้องกลับมาหาเราแน่นอนค่ะ” ทั้งคู่กอดกันหน้าศาลของฉัน
“เจ้าแม่ครับ...ผมไม่รู้ว่าตอนนี้อัลมอนด์เป็นยังไงบ้างถ้าเจ้าแม่เจอลูกชายผมฝากดูแลเขาด้วยนะครับไม่ว่าอะไรผมจะให้ทุกอย่างเลยขอแค่...ขอแค่ลูกชายผมกลับมาหาผมก็พอ ฮืออออ!!!” ฉันจะช่วยอะไรได้ละแต่ตอนนี้ก็ยังดีที่วิญญาณของเขาอยู่กับฉัน
“ฉันจะช่วยดูแลเท่าที่ช่วยได้แล้วกันนะผู้ใหญ่...”
“เพราะพวกมัน...เพราะพวกมันทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้!!” และอยู่ ๆ อัลมอนด์ก็พูดขึ้นมาอย่างโกรธแค้นขาก็คงจำได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาก่อนจะประสบอุบัติเหตุ
“สงบสติหน่อยอัลมอนด์”
“เธอจะให้ฉันจะสงบสติยังไงชะอม!!ถ้าวันนั้นไม่มีรถที่พยายามขับชนฉัน!!ฉันก็คงไม่เป็นแบบนี้พ่อฉันก็จะไม่ต้องเจ็บปวดเสียใจแบบนี้!!!”
“เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนายไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้ นอกจากนายจะฟื้นและกลับไปจับคนร้ายที่พยายามฆ่านาย”
หมับ!!!
“งั้นเธอก็ช่วยฉันสิ!!” อัลมอนด์พุ่งเข้ามาหาฉัน
“โอ๊ยย!!”
“พ่อฉันบอกแล้วนิว่าจะให้ทุกอย่าง!!!เธออยากอะไรละพูดสิ!!!!!พูดดดด!!!” เขาเขย่าตัวของฉัน
“อัลมอนด์!!!”
“อย่าทำเจ้าแม่นะ!!!!” กุมารพยายามเข้ามาลากตัวอัลมอนด์ออกไปแต่ไม่สำเร็จเพราะตอนนี้พลังจิตของเขาแข็งแรงมากเพราะความโกรธแต่ฉันจะปล่อยให้ความโกรธครอบง่ำเขาไม่ได้ไม่อย่างนั้นเขาจะกลายเป็นวิญญาณร้ายและไม่สามารถกลับเข้าร่างได้อีก
พรึ่บ!!!ปึก!!!ฉันใช้พลังตวัดตัวเขากระเด็นไปชนต้นชะอมใหญ่ก่อนจะพันธการตัวเขาให้ติดกับต้นชะอม เขาจะดื้อและเอาแต่ใจมากเกินไปแล้วเพราะงั้นต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง!!
“ปล่อยนะ!!ชะอม!!ฉันบอกให้ปล่อยยยยย!!!”
“ดิ้นให้ตายนายก็ไม่หลุดหรอกเพราะงั้นสำนึกสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ตรงนี้แหละถ้าคิดไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้าศาล”
“เจ้าแม่รู้เรื่องใดก็มาบอกผมด้วยนะครับ” ผู้ใหญ่อารีย์ไหว้ลาครั้งสุดท้ายก่อนกลับไป
“พ่อออ!!พ่อช่วยมอนด์ก่อน!!มอนด์อยู่ตรงนี้!!”
“หุบปากอัลมอนด์!” ฉันเสกให้มีผ้าปิดปากของเขาก่อนจะกลับเข้าศาลและทิ้งเขาไว้แบบนั้น
“อือออ!!!อะอม!!อะ!!อม!!!!!!!!!!!”
หลายชั่วโมงต่อมา...
ตึก!
“อ่าาาา~เมื่อยจังงงงง~” ฉันวางไอแพคลงหลังจากที่ทำงานเสร็จแล้ว งานของฉันคือการทำให้คำขอของชาวบ้านเป็นจริงก็ไม่ได้ช่วยซะทั้งหมดหรอกแต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุดนั่นแหละ
“เจ้าแม่ฮับอัลมอนด์อยู่ข้างนอกนานแล้วนะฮับท้องฟ้าก็มืดดดด~แล้วด้วยเดี๋ยวผีร้ายจะมานะฮับ”
“อัลมอนด์มาอยู่ที่นี่ไม่กี่วันสนิทกันเหลือเกินนะและอีกอย่างนี้มันเป็นอาณาเขตของฉันใครจะกล้าเข้ามาฮะ?” ฉันตอบไอ้แดงที่เข้ามาพูดให้ปล่อยตัวอัลมอนด์ได้แล้ว
“ใช่ ไอ้แดงไม่ต้องมาพูดแทนผู้ชายคนนั้นเลยนะ!!นายนั่นพยายามทำร้ายเจ้าแม่ของเราแค่เห็นว่านายนั่นเล่นเกมเก่งก็ใจอ่อนแล้วรึ?!”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...”
“พอละไม่ต้องเถียงกันไปเตรียมข้าวเย็นเถอะเดี๋ยวฉันออกไปดูอัลมอนด์หน่อย” ฉันห้ามทัพก่อนจะออกไปดูอัลมอนด์
วาบบบบ!!
“สำนึกได้สติและใจเย็นลงบ้างหรือยัง?” ฉันทำให้ผ้าปิดปากหายไป
“ปล่อยฉันลง”
“ตอบมาก่อน”
“ดีแล้ว” พอเขายืนยันแบบนั้นฉันก็ปล่อยเขาลงจากต้นชะอมหน้าตานี่งิกงอไม่พอใจขั้นสุด
“ทีหลังอย่าทำอะไรแบบนั้นอีกการที่นายโกรธโมโหมันไม่ได้ส่งผลดีหรอกนะฉันจะบอกให้ ตอนนี้นายต้องยอมรับความจริงว่ายังไม่สามารถทำอะไรได้”
“เธอลองมาเป็นฉันไหมละโดนใครก็ไม่รู้มาขับรถชนจนเสียหลักไม่พอยังวิญญาณหลุกจากร่างเป็นเจ้านิทราที่ตอนนี้ร่างกายนอนเป็นผักเน่าอยู่โรงพยาบาล!!เธอลองมาเป็นฉันไหมชะอม!!แล้วเธอจะให้ฉันตั้งสติใจเย็นงั้นเหรอ?!”
“แล้วนายทำอะไรได้ละ?”
“ฮะ?”
“นอกจากโมโหเหวี่ยงไปเหวี่ยงมาตะคอกใส่ฉันนายทำอะไรได้บ้าง?!”
“...”
“ไม่เลยนายทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าอยากกลับเข้าร่างก็รักษาวิญญาณให้ดีฉันบอกได้แค่นี้แหละ” ปกติฉันไม่ได้ใช้พลังมากขนาดนี้นะแต่การมีเขามันทำให้ฉันหมดพลังที่สะสมมาเกือบหมด!!!
“แม่งเอ๊ย!!!ไม่มีอะไรได้ดังใจสักอย่าง!!”
“นี่แหละคือความจริงอัลมอนด์...”
“...”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรได้ดังใจนายทั้งหมดหรอกนะ คนที่รักนายแม้ว่านิสัยจะแย่ ปากหมา ทำตัวไม่ดี คนที่ยอมรับสิ่งที่นายเป็นได้น่ะมีแต่พ่อ!!นายเท่านั้นแหละ!!”
“เธอ!!”
“เพราะงั้นถ้าจะอยู่ด้วยกันก็รบกวนทำตัวให้มันดีหน่อยนะไม่อย่างนั้นฉันจะเฉดหัวนายออกไป!!!”
- ผู้เขียน
