GODDESS 09 เจ้าชายนิทรา
1631 คำ
โรงพยาบาลบ้านโดนเอาว์
เอี๊ยด!
“ลง...”
ปึก! ฉันกำลังบอกให้อัลมอนด์แต่เขาไม่ฟังและลงไปก่อนแล้วเด็กอะไรไม่มีมารยาทเอาซะเลย ฉันลงตามไป
“นี่!!เดินไปน่ะรู้เหรอว่าทางไหน?” ฉันถามอัลมอนด์ที่เดินไม่รอใครความจริงหายตัวได้นะแต่เหมือนเขาจะยังไม่รู้ว่ามันสามารถทำได้
“เดิน ๆ ไปเดี๋ยวก็เจอเองแหละเธอก็กลับไปได้แล้วไม่ต้องมาตามฉัน” หมดประโยชน์แล้วไล่เลยนะ
“ใครจะอยากตามนายฉันก็แค่อยากดูให้เห็นกับตาว่านายกลับเข้าร่างไปแล้วเท่านั้นเอง”
“เหอะ!!ตามใจ”
วาบบบบ!!
พรึ่บ!!
“ว้ายยยย!!” ฉันร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ ๆ มีคนมาขวางทางฉันเอาไว้
“ก็มองอยู่นานคิดว่ามนุษย์แต่ที่ไหนได้เป็นเจ้าแม่ชะอมทองคนสวยนี่เอง^^” เจ้าที่ของโรงพยาบาลมาขวางทางฉันเอาไว้
“สวัสดีค่ะท่านเจ้าที่ปรีดี”
“ไหว้พระเถอะคนงามว่าแต่เจ้าแม่มาที่นี่ทำไมเหรอและไม่คิดจะไปขออนุญาตเข้ามาในสถานที่นี่หน่อยหรือไง?” เขาถามฉัน
“ไม่ค่ะเพราะฉันมาแปบเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้วและที่สำคัญกว่านั้นคือฉันไม่ได้อยากสนทนากับท่านค่ะ”
“แร๊งงงค์!!”
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” ฉันมาที่นี่อยู่บ่อย ๆ นะก็พาวิญญาณมาส่งบ้างมาหาเพื่อนบ้าง ฉันมีเพื่อนเป็นผีพยาบาลอยู่ที่นี่กับเป็นนางรำของเจ้าที่ปรีดี
“มาหามาลัยกับจริงใจเหรอ?” เพื่อนฉันเอง
“เปล่าค่ะ พาวิญญาณมาส่ง...อ้าว!” ฉันกำลังหันไปมองอัลมอนด์ก็พบว่าเขาไม่อยู่แล้ว เฮ้ออ!!
“ไหนละ?”
“เขาดื้อน่ะเลยไปก่อนแล้วมั้ง งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะฝากทักทายสองคนด้วยแล้วกันฉันไม่มีเวลาไปหาอะ” ฉันบอกก่อนจะหายตัวเพื่อตามอัลมอนด์ไป
“ค้าบบบบ^0^”
ห้องหน้าฉุกเฉิน
วาบบบบ!!
“นั่นไง...” ฉันมาตามจิตวิญญาณของเขานั่นแหละก็พบว่าตอนนี้เขายืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีผู้ใหญ่บ้านอารีย์และเมียนั่งอยู่หน้าห้อง หมอคงไม่ให้เข้าไปละสิ
“ไม่เข้าร่างไปละ?” ฉันเดินเข้าไปถามเขา
“ชะอม”
“อย่ามาเรียกฉันด้วยชื่อเฉย ๆ แบบนั้น” ฉันไม่ได้เป็นผีทั่วไปนะแต่เป็นเจ้าแม่
“ฮึก!! อัลมอนด์ฟื้นกลับมาหาพ่อเถอะลูกกก~” เสียงผู้ใหย่อารีย์ร้องไห้ฟูมฟาย
“ใจเย็น ๆ นะพี่รีย์อัลมอนด์ต้องกลับมาหาเราอย่างแน่นอนค่ะ” หมับ! นางกอดปลอบผู้ใหญ่ที่กำลังร้องไห้เหมือนเด็กน้อย
“ชะอม...”
“นี่!!ฉันบอกว่า...” กึก! ฉันหันไปมองหน้าของเขาก็พบว่าเขามองฉันเหมือนจะร้องไห้เหมือนกัน
“เป็นอะไร?” เลยอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“ฉัน...ฉันกลับเข้าร่างไม่ได้”
“ฮะ?” ฉันอุทานออกมา
“ฉันกำลังจะตายแล้วเหรอทำไมละ?!” เขาถามฉันแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงเหมือนกันเพราะฉันก็ไม่รู้เรื่อง
“นะไหนนายลองดูใหม่สิมันอาจจะมีอะไรผิดพลาดก็ได้นายอย่าพึ่งร้องและโวยวายไปเลย” ฉันเดินเข้าไปลูบหลังของเขา
“ฉันไม่ได้ร้อง T^T”
“โอเค ๆ ไม่ร้องก็ไม่ร้องไหนทำให้ฉันดูสิว่าทำไมเข้าไม่ได้...” ฉันบอกก่อนเราจะพากันเข้ามาในห้องฉุกเฉินซึ่งตามร่างกายของอัลมอนด์ก็เต็มไปด้วยสายอะไรมากมายไปหมด น้ำเกลือ เลือด ที่กระตุ้นหัวใจ บาดแผลที่มากมายไปหมดแต่ได้รับการรักษาแล้ว
หวืดดด!!หวืดดดด!!หวืดดดดด!!
“ปัดโถ่เว้ยยยย!!!!” อัลมอนด์พยายามเข้าร่างแต่ก็ไม่สามารถเข้าไปได้ทะลุไปทะลุมาตลอด
“มันเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย...?” ฉันพึมพำออกมาอย่างสงสัยเพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ว่าฉันก็เคยได้ยินมานะว่าคนที่เป็นเจ้าชายนิทราวิญญาณจะออกจากร่างและเร่ร่อนไปทั่วจนกว่าจะตายหรือว่าร่างกายสมบูรณ์และกลับเข้าไปได้ แต่ไม่คิดว่าจะเจอเองกับตัว
“ฉันเป็นอะไรชะอม?!”
“เจ้าชายนิทรา...”
“ฮะ?”
“ใช่แล้วววววว~~” วาบบบ!!เสียงของเจ้าที่ปรีดี
“ใคร?” อัลมอนด์ถาม
“เจ้าที่ของโรงพยาบาลชื่อท่านเจ้าที่ปรีดีทักทายหน่อยสิ” ฉันแนะนำอัลมอนด์
“ไม่อะ” เหอะ!!ไอ้เด็กนี่
“เด็กสมัยนี้ก็แบบนี้แหละไม่มีสัมมาคารวะ”
“คาราเต้แทนได้ป่ะ?”
“อัลมอนด์อย่าก้าวร้าวเจ้าที่ปรีดีอายุมากกว่าฉันอีกนะเพราะงั้นอย่าทำเป็นเล่นแล้วก็ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามเขาเพราะเจ้าที่ปรีดีอยู่ที่มานาน”
“ทำไมฉันเข้าร่างไม่ได้?” ให้ถามแต่ก็ไม่มีความน้อมนอบ
“เพราะร่างกายของนายมันบาดเจ็บเสียหายมากยังไงละบวกกับแรงดันทำให้วิญญาณนายกระเด็นออกมาเลยทำให้นายกลับเข้าร่างไม่ได้และเป็นสิ่งที่มนุษน์เรียกว่าเจ้าชายนิทรานั่นเอง”
“แล้วทำยังไงฉันถึงจะเข้าได้?”
“ของแบบนี้มันอยู่ที่เวลาเท่านั้นถ้าร่างกายนายหายดีเมื่อไหร่ก็สามารถกลับเข้าร่างได้” เจ้าที่ปรีดีอธิบาย
“ถ้าเข้าไม่ได้ก็คือตายใช่ไหม?” ฉันถาม
“ใช่ ตอนนี้ก็แค่ลุ้นว่าร่างกายเด็กนั่นจะไหวแค่ไหนไม่มีอะไรแน่นอนเพราะการเป็นเจ้าชายนิทรามีสองอย่างเท่านั้นไม่ฟื้นก็ตาย...”
“...!!”
“ถ้ามันหมดเวลาของเด็กนั่นนี่ก็อาจจะเป็นการรอเวลามารับวิญญาณไปก็ได้”
“ฉันไม่อยากตายและฉันต้องไม่ตาย!!ชะอมทำอะไรสักอย่างดิไหนว่าเก่งนักหนาชาวบ้านนับถือไงเธอก็ให้พรฉันฟื้นสิ!!” หมับ!!อัลมอนด์สติแตกเข้ามาเขย่าตัวฉันด้วยการจับไหล่ทั้งสองข้าง
“นี่!!นายปล่อยเจ้าแม่ชะอมนะ!!” เจ้าที่ปรีดีก็เข้ามาห้าม
“อัลมอนด์!!ตั้งสติหน่อยได้ไหม?!” ฉันบอกกับเขา
“ไม่!!เธอต้องช่วยฉันเข้าใจไหมชะอม!!!เธอต้องการอะไรละบอกมาได้เลยถ้าฟื้นแล้วฉันจะเอามาถวายให้เธอเอง!!ชะอม!!!”
“อัลมอนด์!!นี่มันเรื่องใหญ่นะ!!ฉันไม่สามารถเข้าไปยุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์ได้!!!ฉันให้พรได้ก็จริงแต่ต้องไม่ใช่การช่วยให้ใครฟื้นขึ้นมาจากความตาย!!!” ฉันบอกกับเขา
ที่ผ่านมาฉันทำได้แค่ให้หวย ให้ผลผลิตการเกษตรชาวบ้านดี หรือว่าสุขภาพแข็งแรง ไม่ก็สอบติดใดใดเอยฉันไม่เคยช่วยเกี่ยวกับชีวิตของใครทั้งนั้นเพราะมันเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ
“ก็ทำสิ!!ทำตอนนี้เลย!!!”
หมับ!!โครม!!!!
เจ้าที่ปรีดีจับอัลมอนด์โยนออกไปอย่างแรงเมื่อเขากำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว
“นายตั้งสติซะ!!!ถ้าเจ้าแม่ชะอมทำแบบนั้นเจ้าแม่จะหายไปและแหลกสลาย!!!นายมีค่าพอให้เจ้าแม่ชะอมทำอย่างเพื่อนายเหรอ?!!” เจ้าที่ปรีดีถามอัลมอนด์ด้วยความโกรธ
“แฮ่ ๆ ละแล้วฉัน...ฉันต้องทำยังไง...”
“รอเวลาเท่านั้น”
“ว่าไงนะไม่มีใครหรือไม่มีวิธีการที่ช่วยได้เลยเหรอ??” อัลมอนด์นั่งกับพื้นอย่างสิ้นหวัง
“ใช่ ไม่มี”
“นี่เป็นชะตากรรมของนายที่ต้องเจอไม่มีใครสามารถช่วยได้ทั้งนั้นถ้านายยังไม่ถึงคราวตายก็ไม่ตายแค่นั้นเอง แต่ถ้านายจะตายใครก็ไม่ช่วยไม่ได้” เจ้าที่ปรีดีบอก
“แบบนี้เขาก็อันตรายน่ะสิทั้งหมอผีที่ต้องการวิญญาณของเขาและผีร้ายที่ต้องการกินวิญญาณบริสุทธิ์” ฉันเอ่ย
“สิ่งที่นายทำได้ตอนนี้คือรักษาวิญญาณของตัวให้ดีที่สุดอย่างให้ใครทำร้ายหรือเอาไปเด็ดขาดไม่อย่างนั้นนายจะไม่มีวันได้กลับเข้าร่างอีกแล้ว”
“นานแค่ไหน?”
“ไม่รู้เหมือนกันฉันไม่ได้รู้ไปซะทุกเรื่องฉันตอบแค่ที่รู้ให้ฟังแล้วเพราะงั้นเจ้าแม่ชะอมทอง...” เจ้าที่ปรีดีหันมาหาฉัน
“มีอะไร?”
“ที่ฉันพูดเมื่อกี้เท่หรือไม่? ^^” เหอะ!!
“ก็...รู้มีความรู้ดีนะแต่ก็งั้น ๆ แหละ” ฉันยักไหล่
“โถ่~~เจ้าแม่ชะอมฉันจีบเธอ 50 ปีแล้วนะไม่ใจอ่อนจริงเหรอ *0*” ทำเป็นเดินดุ๊กดิ๊กมาหาฉัน
“ถ้าจะใจอ่อนมันไม่มาถึง 50 ปีหรอกท่านเจ้าที่^^”
เฮ้อออ!!ฉันหันไปมองอัลมอนด์ที่ตอนนี้กำลังนั่งหมดสิ้นกับพื้นมันอดไม่ได้ที่จะสงสารก็นะฉันเห็นเขามาตั้งแต่เด็กนิ....
หมับ! ฉันวางมือที่หัวของเขา
“อย่าพึ่งคิดเลยถ้าร่างกายนายดีขึ้นฉันคิดว่านายอาจจะได้กลับเข้าร่างก็ได้ ตอนนี้นายแค่ยี่สิบกว่าปีเท่านั้นยมบาลคงยังไม่ต้องเด็กปากหมาอย่างนายลงไปนรกหรอก”
“ชะอม -_-^^”
“ล้อเล่นน่ะ...ตอนนี้นายก็ดูแลวิญญาณตัวเองให้ดีแล้วกันตามที่เจ้าที่ปรีดีบอกจะเป็นหรือจะตายมันขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นไม่มีใครรู้ได้หรอก ยังไงก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ...” ฉันกำลังเดินออกมา
“จะไปไหน?” เขาเงยหน้าถาม
“กลับศาลน่ะสิ”
“เอาฉันไปด้วย” พรึ่บ!!และก็ลุกขึ้นมา
“วะว่าไงนะ 0_0?” งง...งงเป็นไก่ตาแตก
“ฉันต้องดูแลวิญญาณตัวเองใช่ไหมละ?”
“อะฮะ?”แล้วยังไงมันเกี่ยวกับฉันตรงไหน?
“ฉันไม่รู้จะไปไหนอะเพราะงั้นไปอยู่ด้วยดิ ศาลเธอสะดวกสบายจะตายจะให้ฉันไปร่อนเร่ได้ยังไงอย่าลืมบุญคุณที่พ่อฉันสร้างไว้สิ ^^” เขายิ้มเจ้าเล่ห์
หนอยยยยยย!!!
ไอ้เด็กแสบบบบบบบ!!
- ผู้เขียน
