เมื่อได้เดินเข้าไปในงานเทศกาล บรรยากาศในงานที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ผู้คนคับคั่งต่างเดินสวนจนไหล่แทบชนกัน ยิ่งกับผู้คนในเมืองทางเหนือที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ไม่ว่าจะสตรีหรือบุรุษต่างมีพละกำลังแทบไม่ต่างกัน แม้แต่เด็กอายุสิบขวบก็ยังมีรูปร่างสูงใหญ่กว่าจ้าวหลันมากทีเดียว ครั้นนางต้องเดินอยู่ท่ามกลางพวกเขา ก็ราวกับจะถูกกลืนกินไปได้โดยง่าย หากไม่เป็นเพราะไท่ซือเฉินจับมือของนางเอาไว้ไม่ห่าง คงพลัดหลงกันจนเกิดเรื่องใหญ่
ทว่ายิ่งดึกอากาศก็ยิ่งเย็น ดูเหมือนว่าผ้าคลุมขนจิ้งจอกขาวจะช่วยได้ไม่มากแล้ว จ้าวหลันจึงใช้แขนอีกข้างกอดตัวเองเอาไว้ ครั้นไท่ซือเฉินสังเกตเห็นจึงถามไถ่อย่างห่วงใย
“เจ้าหนาวรึ อากาศเย็นลงมากแล้ว ร่างกายของเจ้าก็ยังไม่สู้ดีนัก อยู่นานคงป่วยหนักกว่าเดิม” ไท่ซือเฉินกล่าวพร้อมกับกุมมือของนางเอาไว้แน่น หวังว่าความร้อนจากฝ่ามือจะช่วยบรรเทาความหนาวให้นางได้
ทว่าคนที่ยังสนุกอยู่กับการเดิน
