ไท่ซือเฉินได้ยินเช่นนั้นก็ลูบศีรษะของนางแผ่วเบา ครั้นสัมผัสได้ถึงสายลมพัดผ่านก็ช้อนอุ้มนางมานั่งบนตักของตนเอง จากนั้นใช้แขนทั้งสองสวมกอดเอาไว้เพื่อมอบความอบอุ่น
จ้าวหลันตกใจและงุนงงเล็กน้อยกับการกระทำอันกะทันหันของไท่ซือเฉิน แต่เพราะว่าในอ้อมกอดของเขานั้นอบอุ่นดี นางจึงไม่คิดจะผละออกแต่อย่างใด อีกอย่างยางอายของนางก็จางหายไปตั้งแต่วันที่เขารับนางเป็นอนุแล้ว การแสดงว่ารักใคร่กลมเกลียวนั้นก็เป็นหนึ่งในงานของนาง
“อุ่นดีหรือไม่” ไท่ซือเฉินถามด้วยน้ำเสียงสดใส ฟังดูก็รู้ว่ากำลังอารมณ์ดี
จ้าวหลันได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าพร้อมกับซุกตัวเข้าหามากขึ้นกว่าเดิม ท่าทางไม่ต่างจากลูกแมว
“เจ้าค่ะ อุ่นมากจริงๆ” นางโหยหาอ้อมกอดเช่นนี้มานาน นางไม่มีที่พึ่งใดอีกแล้วนอกจากเขา ทว่าการที่เขามอบความอบอุ่นเช่นนี้ให้แก่นาง คงไม่ต่างจากการเมตตาต่อสัตว์เล็ก ล้วนเป็นจริยธรรมที่พึงมี
“เช่นนั้นก็ดีแล้ว” ไท่ซือเฉินห่วง
