“บอกให้หลับก็หลับ เจ้านี่ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง” ไท่ซือเฉินหยอกเย้าหลังจากเดินเข้ามาในเรือนพักแล้ว เหล่าผู้คุ้มกันต่างอยู่ข้างนอก ด้านในจึงมีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น
ไท่ซือเฉินวางร่างจ้าวหลันลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน จากนั้นนั่งลงเมื่อรู้สึกว่าตนก็อ่อนเพลียจากการเดินทางเช่นกัน ประจวบกับเป็นโรคนอนไม่หลับขั้นรุนแรง จึงยิ่งทำให้อารมณ์แปรปรวน ทว่าน่าประหลาดใจที่อยู่ๆ อาการเหล่านี้ก็ทุเลาลงเมื่อได้อยู่ใกล้นาง คงเป็นเพราะเคล็ดวิชาที่สืบทอดผ่านทางสายเลือดกระมัง
จ้าวหลันยังคงแสร้งเป็นหลับทั้งที่หัวใจยังเต้นแรง เพราะนางไม่อยากเผชิญหน้ากับเรื่องอันตรายในราตรีนี้ แม้รู้ว่าวันนั้นจะต้องมาถึงก็ตาม แต่นางยังไม่พร้อมเลยสักนิด
ไท่ซือเฉินรู้ทันคนแกล้งหลับจึงค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าใกล้ จากนั้นกระซิบเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
“เจ้าคิดว่าหลับไปก่อนเช่นนี้ แล้วข้าจะปลุกไม่ได้หรืออย่างไร”
จ้าวหลันได้ฟังเช่นนั้
