“จริงของเจ้า เช่นนั้นข้าจะดื่มแทน” ว่าแล้วก็ยกขึ้นดื่มคราวเดียวหมดจอก
“เช่นนั้นข้าจะป้อนกับแกล้มให้ท่านเอง” เสียงหวานกล่าวจากนั้นถือโอกาสลุกจากตักของไท่ซือเฉินและนั่งลงข้างๆ แทน นางคีบเนื้อขึ้นมาพร้อมกับยื่นให้ไท่ซือเฉินพร้อมรอยยิ้มซุกซน
“หึๆ ข้ายอมแพ้เจ้าก็ได้” กล่าวจบก็รับการป้อนจากนางโดยดี พลางคิดถึงเมื่อครั้งยังเด็ก ในวันที่ตนป่วยหนักก็มีเพียงท่านแม่คนเดียวที่ค่อยป้อนข้าวป้อนน้ำดูแลตนเช่นนี้ มันทำให้รู้สึกผ่อนคลาย หากถูกนางเล่นงานเข้า คงเจ็บหนักทีเดียว
เมื่อจบมื้ออาหารก็ถึงเวลาต้องผ่อนคลาย จ้าวหลันเดินไปหยิบขลุ่ยออกมาจากกล่องเก็บรักษาแล้วนั่งลงบนเตียง โดยมีร่างของท่านชายใหญ่นอนเท้าศีรษะมองนางอย่างหลงใหล สายตาของเขาทำให้ร่างกายของนางร้อนผ่าวจนต้องเผลอกลืนน้ำลายหลายอึก
“ข้า...จะเริ่มแล้วนะเจ้าคะ” นางตั้งสติอีกครั้ง จากนั้นเริ่มบรรเลงเพลงขับกล่อมอย่างนุ่มนวล เคล็ดวิชานิทราลวงฝันค่อยๆ
