เขาอยากจะถามว่าลงโทษทำไม เจ้าต่างหากที่ข้าอยากจะลงโทษให้ออกไปให้พ้นๆ จากวังหลวงแห่งนี้ แต่สุดท้ายก็ต้องพูดอย่างจำใจ เพราะเขาเองไม่มีทางลงโทษซือซือแน่นอนและถ้าหากขัดใจนาง นางต้องคิดว่าเขายังรักซือซือ
“ฮองเฮาแล้วแต่เจ้าจัดการเถอะ” เม้มปากแล้วรีบเดินจากไป
“เพคะ”
หย่งหมินไม่คิดเลยว่าประโยคนั้นจะทำให้ซือซือต้องพบกับความเจ็บปวดแสนสาหัส เมื่อขันทีบอกว่าฮองเฮาสั่งให้คนตีขาซือซือจนหักและสั่งให้ไปอยู่ตำหนักเก่า
หย่งหมินโกรธแค้นแทบกระอักเลือด แต่ก็รีบสั่งให้ขันทีนำยาไปให้และห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดแม้แต่ข้ารับใช้ของตำหนักนั้น
และคืนนั้นเขาจึงตัดสินใจสวมชุดดำปกปิดใบหน้าเพื่อไปหาซือซือ
ยามที่เดินเข้าไปในห้องแม้จะมืดแต่ว่าก็เห็นร่างที่นอนอยู่บนเตียง ที่ขามีผ้าพันอยู่ พอสัมผัสใบหน้าก็พบความร้อน บ่งบอกว่าอีกฝ่ายเป็นไข้แล้ว
“ซือซือ…ฮึก…ซือซือ….ข้าขอโทษ…ข้าขอโทษ…” เขาจับมืออีกฝ่ายแนบแก้ม
“ข้ามันเป็นชา
