แต่ว่าฮองเฮากลับไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ
ไม่นานเสียงฝีเท้าที่เฝ้ารอก็ดังขึ้น และค่อยๆ เงยหน้ามองซือซือที่เดินเข้ามา เสี้ยวเวลาที่ได้เห็นดวงตายามตื่นใกล้ๆ หัวใจของเขารู้สึกลิงโลดยิ่งนักจนเกือบเผลอยิ้มและลุกสวมกอด
อีกฝ่ายนั้นร้องไห้แต่ก็รีบเช็ดน้ำตาและทำความเคารพ แต่เมื่อหย่งหมินมองพิจารณาสถานที่นี้แล้วไม่เหมาะกับซือซือที่ขาเป็นเช่นนี้เลยสักนิด ไม่สมควรนั่งลงพื้นแต่ควรนั่งลงบนเก้าอี้เสียมากกว่า
ตอนนี้ฮองเฮาคงกำลังแกล้งซือซือ เขาต้องหาวิธีให้ซือซือรีบออกไปไม่อย่างนั้นขาจะยิ่งปวดแน่นอน แต่เมื่อทั้งสองต่างมองสบตากันและกัน หย่งหมินนั้นมองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้งเหมือนครั้งแรกที่เจอกันแต่ว่าสุดท้ายก็ต้องจำใจพูดออกไป
“เจ้า…” เขาพยายามกลั้นใจพูดและกำมือแน่น “…..เจ้าเป็นใคร”
ซือซือนั้นคลายยิ้มทันที
“ฝ่าบาท ลืมพระสนมซือซือแล้วหรือเพคะ” ฮองเฮาเอ่ยบอก
“พระสนม..ซือซือ” หย่งหมินแกล้งไม่รู้จักพลางมองอีกฝ่าย
