“ท่านพ่อ… “
“จินซู…พ่อรู้สึกเจ็บปวดแทนเจ้านักที่ต้องมาเห็นเจ้ากลายเป็นแบบนี้”
“ทะ..ท่านพ่อ..ฮึก…ข้าอยากตายนัก…ฝ่าบาทไม่เคยสนใจใยดีข้าเลย…แต่ข้าก็ยังเฝ้ารอว่าสักวันฝ่าบาทจะรักข้า….แต่ว่าก็แค่ฝันลมๆ แล้งๆ ….ข้าคิดว่าฝ่าบาทคงไร้ใจแต่ว่า….กลับหลงรักมันคนนั้นจนไม่สนใจข้าเลยสักนิด”
“จินซู….พ่อจะ...พ่อจะจัดการมัน…พ่อจะฆ่าสนมนั่นเพื่อลูกเอง…”
หย่งหมินที่อยู่ด้านนอกเมื่อได้ยินต้องกัดฟันกรอดอย่างโมโห คิดใช้เท้าถีบประตูเพื่อเข้าไปฆ่าไป๋เฮ่อแต่ว่าหากทำเช่นนั้นกองทัพคงบุกเข้ามาและสุดท้ายวังหลวงก็ต้องพบจุดจบ
“จริง...จริงรึเจ้าคะ…รีบๆ ฆ่ามันเลยนะเจ้าคะ…ถ้าไม่มีมันฝ่าบาทก็อาจจะกลับมาใยดีข้าบ้าง…”
“ได้…พ่อจะส่งคนไปฆ่ามันวันนี้เลย”
หย่งหมินกำมือแน่นรีบเดินออกไปนอกตำหนัก ขันทีที่เห็นต้องลอบสั่นกลัวเมื่อเห็นใบหน้าโกรธยามนี้
“ฝะ..ฝ่าบาท”
หย่งหมินรีบปรับอารมณ์แล้วบอกให้ขันทีรีบกล่าวบอกคนด้านไหน
