“ฝ่าบาทกระหม่อมหยางเฉิงพ่ะย่ะค่ะ”
“เข้ามา”
“เรื่อง…”
เขารีบยกมือห้ามเมื่อคิดว่าหยางเฉิงจะพูดเรื่องแผน หยางเฉิงนั้นเข้าใจว่าการสั่งห้ามนี้แปลว่ามีคนแอบฟังจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“เรื่องพระสนม กระหม่อมขอบังอาจแสดงความเห็น”
“ว่ามา”
“กระหม่อมสงสารพระสนม อยากให้ฝ่าบาทดูแลพระสนมดีกว่านี้”
“เหอะ ดีกว่านี้รึ หยางเฉิง…เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาออกคำสั่งกับข้า! และมาแสดงความห่วงใยต่อสนมนั่น”
เขาแสร้งตะคอกและอีกฝ่ายแสร้งแสดงความโกรธ หากผู้ที่แอบมองได้เห็นจะได้เข้าใจผิดว่าทั้งสองคนนั้นบาดหมางกัน
“กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ”
“ออกไปซะ”
“พ่ะย่ะค่ะ…แต่ฝ่าบาทมือนั่น…เป็นอะไรพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่มีอะไร ออกไปซะ”
หยางเฉิงลอบถอนหายใจ ทำความเคารพแล้วเดินออกไปตามคำสั่ง
ฮ่องเต้หย่งหมินเมื่ออยู่คนเดียวต้องขว้างกระดาษในมือทิ้งอย่างเดือดดาล
“เจ้าหยางเฉิงคิดต่อกรกับข้ารึ!”
พลันลุกยืนแล้วเดินรอบกระ
