“ช่วงนี้ชมพู่กลับไปที่บ้านบ่อยเหรอ” ศิลาถามขึ้นในวันที่เขาได้กลับมากินข้าวบ้านพร้อมกับภรรยาครั้งแรกในรอบอาทิตย์ ช่วงนี้เข้าใกล้เทศกาลปีใหม่แล้ว และสิ่งที่ตามมาพร้อมเทศกาลเหล่านี้ก็คืออุบัติเหตุ หมอแบบเขาแทบไม่มีเวลาได้พัก เพราะคนเจ็บเข้ามาไม่ขาดสายเหมือนโรงพยาบาลมีของแจกฟรี
“ค่ะ อยู่บ้านคนเดียวมันเบื่อๆ ก็เลยกลับไปช่วยงานพี่พร้าว”
“พี่ขอโทษนะที่ไม่มีเวลาให้เราเลย” ศิลาเอ่ยเสียงแผ่ว เขามีความสุขกับการทำงานมาโดยตลอด แต่พอมีครอบครัว เขาก็เริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันเกินตัวเกินไป แต่เขาก็หยุดไม่ได้ ถ้าเขาหยุด... คนเจ็บที่รอความช่วยเหลือจากเขาคงลำบาก
“ชมพู่ไม่ได้ว่าอะไร ชมพู่เข้าใจงานของพี่หมอ”
“แต่พี่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดี” ศิลาทำหน้าเครียดจนชมพู่ต้องเอื้อมมือมาจับมือหนาไว้ เธอออกแรงบีบมือนั้นเบาๆ ไม่อยากให้หมอศิลาต้องมากังวลเพราะเธอ แค่งานที่ทำอยู่ก็หนักจะแย่แล้ว “ไว้หลังปีใหม่เราไปเที่
