ฟานนั่งยิ้มมองตามหลังโมที่เดินออกจากห้องไป เค้าอยากพาน้องไปเจอครอบครัวอย่างที่ตั้งใจไว้ แต่ครั้งนี้คงต้องถามเจ้าตัวให้ดีดีก่อน
“ไง คนนึงก็เดินหน้าบานออกจากห้องไปนั่งยิ้มอยู่ที่โต๊ะเลขา อีกคนก็นั่งยิ้มกริ่มอยู่คนเดียวในห้อง จบสวยแล้วใช่มั้ย” หมอกเปิดประตูเข้ามาแซวเพื่อน
“ครับ สงสัยต้องเซ่นไหว้น้องแพรหน่อย กลางวันนี้กูไปด้วยนะ ไปร้านไหนกัน” ฟานยิ้มหน้าบานเอ่ยถามเพื่อนออกไป
“ไม่ต้องมาเซ่นไหว้เมียกู จะไปกินข้าวด้วยแล้วจะไปประชุมทันมั้ย ยังไม่รู้เลยนะว่าจะไปร้านไหน” หมอกถามเพื่อนกลับ
“ทัน กูเหยียบมิดอ่ะ ประชุมบ่ายครึ่งคงทันอยู่แหละ น้องคงไม่กินกันนานขนาดนั้นหรอก” ฟานเริ่มลังเลเมื่อเห็นหน้าเพื่อนยิ้มมุมปากกลับมา “มึงดูถูกการเม้าของแก๊งนี้ไปแล้ว มึงดูเมื่อเช้าใช้เวลาไปเท่าไหร่ แล้วคิดว่ากลางวันจะนานมั้ย” หมอกถามต่อให้เพื่อนคิด
ฟานตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาคนที่เพิ่งเดินออกจากห้อง
