หล่อร้ายวุ่นวายรัก : Casanova in love

Devil Pub เสียงดนตรีเบสหนักที่ดีเจสาวกำลังเปิดดังทั่วพื้นที่ภายในร้าน ผสมกับแสงไฟหลากสีสันที่ถูกสาดส่องไปมา ทำให้บรรดานักท่องราตรีทั้งหลาย แข่งกันวาดลวดลายโชว์เต็มพื้นที่หน้าเวทีด้านล่าง ต่างกับ ‘ฟาน’ ที่เลือกนั่งโซนชั้นลอยด้านบน ซึ่งสามารถมองเห็นบริเวณด้านล่างได้ชัดเจนและไม่แออัดเท่ากับชั้นล่าง “ไงครับเพื่อน นั่งนิ่งเป็นเทพบุตรให้สาว ๆ เชยชม มานานรึยังครับ” สารวัตรนัท เพื่อนสนิทอีกคนของฟานเอ่ยทัก เมื่อเดินมานั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อน “มาสายแล้วทำเป็นชมนะไอ้สารวัตร กูนัดกี่โมง แล้วนี่มันกี่โมง” ฟานหันไปบ่นเพื่อน หลังจากนั่งเงียบ ๆ คนเดียวรอเพื่อนมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว “โหย พอดีมีเรื่องที่โรงพักนิดหน่อย กว่าจะออกมาได้ แล้วนอกสถานที่เลิกเรียกตำแหน่งกูซะทีเถอะ เดี๋ยวเค้าคิดว่ากูเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบมาตรวจผับพอดี” สารวัตรอธิบายเหตุผลที่มาช้าให้เพื่อนฟัง “งั้นกูเรียกไอ้นัท พอใจยัง แล้วแค่มีเรื่องที่โรงพัก มึงต้องอยู่ดูเองเลยไง๊ ทิ้งกูนั่งรออยู่ได้ ไอ้หมอกก็ทิ้งกูไปมีเมียคนนึงแล้ว มึงแม่งยังจะทิ้งกูอีก” ฟานบ่นเพื่อน พร้อมพาดพิงไปหาเพื่อนสนิทอีกคน ฟาน หมอก และสารวัตรนัท เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม พวกเค้าเรียนด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนกระทั่งสารวัตรนัทแยกไปเรียนเตรียมทหาร แต่ก็ยังไม่ได้ขาดการติดต่อ และยังคงสนิทกันมาจนถึงตอนนี้ “มึงเป็นอะไรเนี่ย อยู่ดีดีเรียกมากินเหล้า แล้วยังมานั่งดราม่าใส่กูเนี่ย มันคืออะไร เหงารึไงครับ” นัทถาม “ไม่รู้แม่ง หนีกันไปมีเมียกันหมด ไอ้บอยก็เบื่อไม่ยอมออกมา เหลือแต่มึงเนี่ย” ฟานระบายให้เพื่อนฟัง “แหม พวกมันมีเมีย ก็ไม่ใช่ว่าจะทิ้งให้มึงเหงาอยู่คนเดียวซะหน่อย กูก็เห็นพวกมึงสนิทกันดี หรือไม่งั้นมึงก็หาเมียดิ จะได้จบ ๆ ไป ดูกูดิ๊ ไม่มีเมีย ยังไม่เดือดร้อนอะไรเลย” นัทปลอบเพื่อน พลางยกแก้วขึ้นจิบตาม “หาง่ายมั้งเมียเนี่ย” ฟานสวนเพื่อนกลับ “ก็ไอ้ที่นั่งเล็ง ๆ มึงอยู่ทุกคืนเนี่ย เลือกเอาซักคนก็ได้แล้วมั้ง” นัทแซวเพื่อน พลางกวาดสายตาไปรอบ ๆ โต๊ะที่พวกเค้านั่ง เพื่อให้เพื่อนได้เห็นว่ามีสาว ๆ สนใจเพื่อนเค้ามากขนาดไหน ตั้งแต่มาถึงก็เห็นมีแต่คนมองมันไม่ละสายตาเลย “ไม่เอาอ่ะ แม่ของลูกกู กูไม่หาจากที่นี่แน่ ๆ” ฟานส่ายหน้าตอบเพื่อน “เลือกเยอะ ไม่หาจากที่นี่ แล้วมึงจะมาที่นี่ทำไมบ่อย ๆ ทำยังกับเป็นหุ้นส่วนผับ” นัทสวนเพื่อนทันที “เอ้า ที่นี่เค้ามีไว้บริหารเสน่ห์ มึงไม่รู้อะไร เอาไว้เต๊าะสาวเล่นเบา ๆ ให้พอกระชุ่มกระชวย” ฟานยักไหล่ใส่เพื่อนแบบไม่แคร์ “ครับ พ่อหนุ่มหล่อคาสโนว่า ดีแต่บริหารเสน่ห์ไปวัน ๆ แทนที่จะเอาเวลาไปหาเมีย” นัทประชดประชันเพื่อน “แล้วเป็นไง ช่วงนี้ที่บริษัทโอเคขึ้นแล้วมั้ย” นัทเอ่ยถามเพื่อน “อืม หลังจากจบเรื่องคุณพัด คุณปิงไป ก็ลงตัวขึ้นเยอะ เริ่มอยู่ตัวแล้ว ยังไงก็ขอบใจแทนไอ้พวกนั้นด้วย ที่ช่วยเรื่องคดี” ฟานยื่นแก้วในมือไปชนกับเพื่อน พลางเอ่ยขอบคุณ “ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่กูอยู่แล้ว” นัทตอบเพื่อนแล้วต่างคนก็ต่างนั่งฟังเพลงไปเงียบ ๆ ไม่มีใครเปิดประเด็นเรื่องใหม่ขึ้นมา จนเวลาผ่านไปซักพัก นัทก็สังเกตว่าคนตรงหน้า นั่งจ้องลงไปด้านล่างไม่หยุด จึงส่งเสียงเรียกเพื่อน “เฮ้ย ไอ้ฟาน...ฟาน...สีหราช!!” นัทตะโกนชื่อเพื่อนออกไป “เชี่ย อะไรของมึงเนี่ย จะเรียกชื่อจริงกูเพื่อ” ฟานปรายตามา พร้อมด่าเพื่อน แต่สายตาก็ยังไม่ละออกมาจากการจ้องคนตรงหน้า “มึงจ้องเชี่ยอะไรเนี่ย กูเรียกตั้งนานแล้วก็ไม่หัน” นัทถาม แล้วพยายามมองตามเพื่อนลงไปด้านล่าง “เจอสาวรึไงวะ จ้องซะขนาดนั้น” “กูว่ากูเจอคนรู้จักว่ะ แม่งมาทำงานที่นี่ด้วยหรอวะ” ฟานเปรยออกมาไม่ดังมาก แต่ก็พอให้เพื่อนได้ยิน “ไหนวะ ชี้ดิ๊ ใคร” นัท พยายามมองตามเพื่อน “พนักงานผู้หญิงข้างล่างไงมึง ที่ยืนอยู่กัน 3 คน หน้าเวที เห็นป่ะเนี่ย” ฟานพยายามอธิบายตำแหน่งให้เพื่อนฟัง “ไอ้สัส มึงสายตายาวป่ะเนี่ย กูรู้จักมั้ยก่อน กูจะได้มองถูก” นัทมองตามเพื่อนแล้วแต่ก็ยังไม่เห็นว่าใคร “น้องโมไง รุ่นน้องแพรแฟนไอ้หมอกอ่ะ มึงน่าจะเคยเจอที่งานแต่ง ผมยาว ๆ มัดรวบ ยืนอยู่กับพนักงานผู้หญิงคนนึง ผู้ชายคนนึง เอาแว่นขยายมั้ยไอ้นัท สายตามึงท่าจะแย่ แค่นี้ก็มองไม่เห็น” ฟานบอกเพื่อน พร้อมแขวะกลับไป “แหม กูสายตาไม่ดี หรือมึงสายตาดีเกินไป ตัวแค่นั้นยังจะอุตส่าห์เห็นเค้าเนอะ” นัทมองเห็นแล้วก็หันกลับมานั่งที่เดิมตามปกติ “มึงว่า ผู้ชายคนนั้นแฟนเค้าป่ะ กันหน้ากันหลังกันซะขนาดนั้น” ฟานถามจนนัทต้องมองกลับไปดูอีกครั้ง “กูจะรู้มั้ยครับ ทำไม สนใจ?” นัทถามหยั่งเชิง “เปล๊า แค่ถามดู หันไปเห็นพอดี” ฟานตอบปัด พลางละสายตากลับมามองเพื่อนที่โต๊ะ “สวัสดีค่ะ เราสองคนขอนั่งด้วยได้มั้ย” สาวโต๊ะข้าง ๆ ที่นั่งเล็งสองหนุ่มมานาน เดินถือเครื่องดื่มมาขอร่วมโต๊ะด้วย ฟานหันไปมองหน้าเพื่อนเพื่อขอความเห็น และก็ได้คำตอบเป็นการพยักหน้ากลับมาพร้อมรอยยิ้ม “เชิญครับ” ฟานเอ่ยเชิญสาว ๆ ทั้งสองคน พร้อมยื่นแก้วออกไปชนกับคนที่เลือกมานั่งข้าง ๆ เค้าจนแทบจะเกยอยู่บนตัก ฟานขยับออกนิด ๆ เป็นสัญญาณบอกให้อีกคนหยุดเบียดตัวมาหาเค้าซะที “มากันสองคนหรอคะ ชื่ออะไรกันบ้างเอ่ย เราชื่อนุ่นนะ ส่วนคนนั้นนิว” สาวที่นั่งข้างนัทเอ่ยถามพลางแนะนำตัวเองและเพื่อนอีกคน “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมนัท ส่วนเพื่อนผมฟาน เรามากันสองคน” นัทเป็นคนเอ่ยตอบแทนเพื่อน ที่เอาแต่นั่งนิ่งรักษาภาพพจน์ หรือเรียกสั้น ๆ ว่าเก๊ก “ชื่อฟานหรอคะ หน้าก็หล่อ ชื่อก็หล่อ มีแฟนรึยังเอ่ย” นิวถาม มือไม้เริ่มลูบไล้ตามแขนคนข้าง ๆ เบา ๆ “ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ ผมโสดครับ ยังไม่มีแฟน” ฟานหันไปตอบนิว ใช้มือข้างที่โดนลูบอยู่ยื่นออกไปวางแก้วไว้บนโต๊ะ เพื่อหลบสัมผัสของแม่สาวคนข้าง ๆ แทนการปฏิเสธออกไปตรง ๆ “แหม โสดแบบนี้สนใจไปต่อด้วยกันมั้ยคะ แค่ฟานกับนิวสองคน” นิวยืดตัวขึ้นไปกระซิบข้างหูฟาน ฟานได้ยิน ก็ยกยิ้มมุมปาก มองหน้าเพื่อนขำ ๆ แล้วก้มกลับไปหาอีกคน “ถ้าจะนั่งดื่มด้วยกันต่อผมก็โอเค แต่ถ้าคิดว่าจะไปต่อ ผมต้องขอโทษนะครับ ผมไม่นิยมหิ้วสาวผับกลับไปกิน ผมว่ารสชาติมันไม่ค่อยถูกปากซักเท่าไหร่” ฟานกระซิบตอบกลับอีกคน จนนิวหน้าเสียไป “ถ้าอย่างนั้น ขอตัวนะคะ ไปนุ่นกลับโต๊ะ” นิวลุกออกจากโต๊ะพร้อมลากเพื่อนออกไปทันที “ดีเนอะ นั่งหล่อ ๆ อ่อยให้สาวเข้ามาหา แล้วไล่กลับ เยี่ยมไปเลยเพื่อน” นัทแซวเพื่อนขำ ๆ เค้ารู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ถึงยอมให้สาว ๆ นั่งด้วยตอนแรก “มึงก็รู้ กูไม่กินมั่วซั่ว ถ้าจะนั่งกินด้วยกันมันก็ได้ แต่นี่คิดว่าจะลากกูไปต่อ อย่าได้ฝัน” ฟานยักไหล่ตอบนัท “แหม นึกว่าจะเคลิ้ม เห็นเค้ารุกเร็วซะขนาดนั้น” นัทแซวเพื่อน แต่ก็ต้องหันมองตาม เมื่อฟานไม่ตอบโต้อะไร เอาแต่นั่งจ้องไปด้านหน้าไม่หยุด “สวัสดีค่ะคุณฟาน สวัสดีค่ะสารวัตร ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่” โมเดินเข้ามายกมือไหว้ทักทายทั้งสองคน เมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จัก แม้จะเคยเจอสารวัตรแค่ที่งานแต่งพี่แพรไม่กี่ครั้ง แต่ก็ควรจะทักทายซักหน่อย “น้องโมทำงานที่นี่หรอครับ ผมไม่เคยเจอ” นัทตอบแทน เมื่อเห็นว่าเพื่อนยังคงนั่งจิบเครื่องดื่มเงียบ ๆ แต่สายตาก็เอาแต่จ้องมองอีกคนอยู่ “ค่ะ เพิ่งมาทำได้ไม่กี่อาทิตย์ ระหว่างรองานประจำค่ะ แต่ปกติจะไม่ได้มาดูแลด้านบน พอดีวันนี้มาแทนพี่อีกคนพอดีค่ะ” โมตอบกลับ พร้อมอธิบายให้ทั้งสองคนฟัง “แล้วน้องยื่นประวัติไปที่บริษัทรึยัง เห็นไอ้หมอกบอกว่าจะไปสมัครที่อินฟินิท ไม่ใช่หรอ” ฟานเอ่ยถามไป “ยังเลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะยื่นไปที่ไหน เพราะโมไม่เห็นประกาศรับสมัคร กลัวว่าจะยังไม่มีตำแหน่งว่างค่ะ” โมตอบออกไป แม้หมอกจะเคยเอ่ยชวนเธอไว้ แต่การที่ไม่มีประกาศรับ เธอก็ไม่รู้ว่าจะยื่นเอกสารเข้าไปยังไงดี “อืม พรุ่งนี้เข้าไปที่บริษัทสิ บอกเค้าว่ามาพบ คุณสีหราช พรุ่งนี้พี่เข้าไป เดี๋ยวพี่ดูให้เอง” ฟานบอกอีกคน “ขอบคุณมากนะคะ ให้โมเข้าไปตอนกี่โมงดีคะ” โมยกมือไหว้ตอบด้วยความดีใจ ที่อีกคนเปิดโอกาสให้เธอ “ซัก 10 โมงแล้วกัน นี่เบอร์พี่ ถ้าติดอะไรก็โทรเข้ามาก่อน” ฟานตอบ พร้อมยื่นนามบัตรให้อีกคนไป “ขอบคุณนะคะ งั้นพี่ ๆ ตามสบาย มีอะไรก็เรียกโมได้เลย วันนี้โมดูแลด้านบน” โมเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง ก่อนที่จะปลีกตัวไปทำงาน “หึหึ” นัทหัวเราะเพื่อนอย่างรู้ทัน “หัวเราะอะไรของมึง” ฟานถามกลับ พลางทำหน้าหาเรื่องเพื่อนไปด้วย “เปล่าครับ อย่าสนใจผมเลยครับเพื่อน” นัทปฏิเสธ พร้อมหัวเราะตามหลัง “ไอ้เวร มึงแม่ง” ฟานส่ายหน้าใส่เพื่อน คบกันมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่ามันจงใจจะแซวเค้า “นั่งด้วยได้มั้ยคะ หนุ่ม ๆ ไม่มีเพื่อนดื่มเลย” สาวร่างบางในชุดเดรสสั้นจนแทบจะปิดอะไรไม่ได้เลย ทิ้งตัวลงบนเท้าแขนโซฟา พลางเอ่ยถามออกมา “ถ้านั่งดื่มอย่างเดียว ก็เชิญครับ ตามสบาย” นัทตอบอนุญาต อย่างนึกสนุก เมื่อเห็นโอกาสได้แกล้งเพื่อน ฟานเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากเพื่อนก็หันไปแยกเขี้ยวใส่เพื่อนทันที มันจงใจแกล้งเค้า เค้าเชื่อว่าไอ้เพื่อนตัวดีมันรู้ ว่าเค้าสนใจน้อง มันก็เห็นอยู่ว่าน้องยืนอยู่แถวนี้ ยังจะเอ่ยอนุญาตออกไป แถมแม่สาวร่างบางยังเลือกที่จะนั่งข้างเค้าอีกต่างหาก “คุณไปนั่งกับมันก็ได้นะครับ ในเมื่อมันเป็นคนอนุญาต” ฟานหันไปบอกสาวคนข้าง ๆ ที่ดูจะขยับเข้ามาไม่หยุด พลางเหลือบมองอีกคนที่ยืนอยู่ตรงมุมอีกด้านเป็นระยะ “แต่เราอยากนั่งกับเธอนะ ไม่ได้หรอ หรือว่ามีแฟนแล้ว” สาวร่างบางถามกลับ “เอ่อ...ถ้างั้นนั่งห่าง ๆ ก็ได้มั้งครับ ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ ผมไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่” ฟานตอบพลางขยับถอยหนี “แหม นั่งใกล้ ๆ ไม่ถนัด หรือต้องไปนั่งบนตักดีคะ” แม่สาวร่างบางดูจะไม่หยุดง่าย ๆ แถมน้องก็หันมามองทางเค้าเป็นระยะ จนฟานทำอะไรไม่ถูก จะหันไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนมันก็เอาแต่นั่งยิ้ม “คุณมานั่งกับผมก็ได้นะครับ เหมือนเพื่อนผมจะไม่ค่อยสะดวก” นัทเอ่ยช่วยเพื่อนออกมา เมื่อคิดว่าแกล้งอีกคนจนมั่นใจแล้ว “แต่เราอยากนั่งตรงนี้ ไม่ได้หรอคะ” สาวร่างบางหันไปตอบนัท แล้วหันกลับมาถามฟานต่อเสียงหวาน “ได้ครับ งั้นคุณนั่งตรงนี้ไปเลย” ฟานตอบแล้วลุกขึ้นไปนั่งโซฟาฝั่งเดียวกับเพื่อนแทน เล่นเอานัทปล่อยฮาอย่างกลั้นไม่อยู่ คุณนิวเมื่อกี้รุกหนักกว่านี้ยังจัดการได้ แต่พออีกคนอยู่ เพื่อนเค้าถึงขั้นทำอะไรไม่ถูก “ชิ!! ถ้าจะย้ายหนีขนาดนี้ แล้วจะอนุญาตให้นั่งด้วยทำไมตั้งแต่แรก” แม่สาวร่างบาง ลุกขึ้นสะบัดหน้าหนีด้วยความไม่พอใจที่อีกคนทำท่าเหมือนรังเกียจกันขนาดนี้ “เชี่ยเอ้ย มึงแม่ง กูรู้นะว่ามึงแกล้งกู” ฟานหันไปด่าเพื่อน เมื่อสาวเจ้าปัญหาลุกออกไป “เอ้า!! ทีเมื่อกี้ยังจัดการได้ นี่แค่คนเดียว มึงจะล่กทำไมก่อน จีบก็ยังไม่ได้จีบ บอกชอบเค้าก็ยัง มึงจะกลัวอะไรครับเพื่อน กลัวเสียภาพผู้บริหารหนุ่มสุดหล่อรึไง” นัทแขวะเพื่อน แล้วผลักให้เพื่อนกลับไปนั่งที่เดิม “วุ้ย!! มึงแม่ง รู้ดี เอาสกิลนี้ไปไว้จับผิดผู้ร้ายของมึงไป ไม่ต้องมาจับผิดกู” ฟานลุกหนีกลับมานั่งที่เดิม “กูไม่ได้จับผิดมึง อย่างมึงไม่ต้องจับหรอก แค่หางตากูยังดูออกเลยว่ามึงชอบเค้า ไอ้อ่อน หมดมาดคาสโนว่าสายอ่อยหมดเลย” นัทอดแซะเพื่อนไม่ได้ “ดูออกขนาดนั้นเลยหรอวะ แล้วน้องจะรู้มั้ยอ่ะมึง” ฟานยื่นหน้าไปกระซิบถามเพื่อน “มึงจะกระซิบเพื่อ เสียงเพลงมันก็ดังกลบอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวเค้าได้ยินหรอก ส่วนคำถาม ตอบเลยว่าดูออกง่ายมาก ส่วนน้องจะรู้มั้ย กูว่าไม่รู้ แต่ก่อนจะถาม สรุปผู้ชายคนเมื่อกี้ที่มึงสงสัย ใช่แฟนน้องรึเปล่าก่อน” นัทร่ายยาวกลับไปให้เพื่อน พร้อมคำถาม “เออว่ะ สงสัยกูต้องไปสืบแต่เช้า” ฟานพึมพำออกมาคนเดียว สายตาก็ยังมองตามอีกคนไม่หยุด “กลับเลยมั้ยงั้น ถ้าจะไปทำงานแต่เช้า” นัทถาม แต่ฟานก็ส่ายหน้ากลับมา “ไม่อ่ะ ขอนั่งชมวิวซักพักก่อน มึงอยากกลับแล้วหรอ หรือมีเวรเช้า” “ก็เปล่าหรอก ถึงเวรเช้ากูก็เข้าได้ ตามสบายครับเพื่อน หรือจะอยู่รอจนน้องกลับแล้วตามไปส่งดี” นัทแซว “ยังเว้ย!! นั่นก็ดึกเกิน ไม่ต้องนอนกันพอดี ไม่เกินห้าทุ่มกูก็กลับแล้ว ขออยู่อีกแปปเดียว” ฟานตอบ แล้วหลังจากนั้น ก็ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกเลยระหว่างคนสองคน ฟานเอาแต่นั่งกระดกแก้วแล้วนั่งมองน้อง ในขณะที่นัทก็เอาแต่นั่งมองเพื่อนขำ ๆ กับอาการที่เพื่อนเป็น จนกระทั่งได้เวลากลับ ทั้งสองจึงเช็คบิลแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านไป