ในช่วงเช้าที่ผ่านมาฮุ่ยหมิงได้แต่นั่งหน้ามุ่ยมองตัวเองในกระจกอย่างไม่พอใจ ยิ่งพิศมองก็ยิ่งเกิดคำถามในใจว่าหวงเฟยหลงฝากร่องรอยไว้กับร่างกายของนางมากเกินไปหรือไม่ มันมากเสียจนนางไม่กล้าเรียกสาวใช้เข้ามาปรนนิบัติเลย จำต้องทนฝืนร่างกายอันเมื่อยล้าเข้าไปจัดการธุรส่วนตัวจนเสร็จเรียบร้อย มิหนำซ้ำตรงนั้นของนางยังแสบระบมไปหมดจะเดินเหินก็ไม่สะดวก
เมื่อเพ่งมองตนเองอย่างถี่ถ้วนอีกครั้งก็ทำเอาฮุ่ยหมิงแทบอยากจะกรีดร้องออกมา ไม่รู้ว่าตัวต้นเหตุอย่างหวงเฟยหลงหายไปไหนแต่เช้า คอยดูนะถ้าเขากลับมานางจะสั่งสอนเสียให้เข็ดที่ไม่รู้จักหนักเบาจนทำให้นางต้องมีสภาพเช่นนี้ ร่องรอยที่เขาฝากเอาไว้มีมากมายเหลือเกินโดยเฉพาะบริเวณลำคอของนาง ขนาดใส่เสื้อผ้าเพื่อปกปิดไว้ก็ยังปิดไม่มิด ยิ่งคิดนางยิ่งโมโหให้สามี
“พระชายา จะรับอาหารเช้าเลยหรือไม่เพคะ” เฟยเฟิ่งตะโกนถามฮุ่ยหมิงเข้ามาจากด้านนอกของประตู นางไม่ได้เข้าไปดูแลพระชาย
