ชายาตัวร้ายขององค์ชายใหญ่ผู้คลั่งรัก

“โอ๊ย เจ็บ เจ็บหลัง” ลี่ฮุ่ยหมิงร้องโอดโอยออกมาด้วยความเจ็บปวด ทำไมร่างกายถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ จำได้ว่าแค่โดนรถจักรยานเด็กชนกระแทกเซถลาหงายหลัง แล้วหัวดันไปฟาดกับเสาไฟฟ้าจนสลบแค่นั้นเอง มันต้องเจ็บที่หัวสิ ทำไมมันเจ็บที่หลัง หล่ะเนี่ย “คุณหนู ฮือ คุณหนู ท่านฟื้นแล้ว ท่านฟื้นแล้ว เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เจ็บมากหรือไม่” ฮุ่ยหมิงลืมตาขึ้นมาก็เจอกับสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มวิ่งเข้ามาจับมือนางร้องห่มร้องไห้น้ำตาไหล ไหนจะชุดจีนโบราณที่ใส่อยู่อีก เดี๋ยวนี้โรงพยาบาลเขาอนุญาตให้พยาบาลแต่งตัวหลากหลายสไตล์ได้ด้วยหรือ “คุณพยายาม เอ้ย พยาบาลคะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วแค่รู้สึกเจ็บที่หลังเท่านั้น ไม่ต้องร้องนะคะ” ฮุ่ยหมิงรู้สึกซาบซึ้งใจปนขำขัน พยาบาลคนนี้คงเพิ่งมาทำงานใหม่แน่เลยเพราะยังดูเด็กอยู่ สงสัยกลัวคนไข้ที่ตัวเองได้ดูแลเป็นเคสแรกจะตายไปซะก่อน “อะไรกันเจ้าคะคุณหนู พยา พยาอะไร คงไม่ใช่พญายม ใช่ไหม คุณหนูอย่าพึ่งทิ้งบ่าวไปนะ บ่าวจะอยู่ได้อย่างไร แบบนี้ไม่ดีเลยเจ้าคะ” “แหม คุณหนงคุณหนูอะไรกันคะคุณพยาบาล เลิกแสดงละครได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไร แค่ตื่นขึ้นมาเห็นชุดที่คุณพยาบาลใส่ก็อารมณ์ดีไม่ห่อเหี่ยวแล้ว” ฮุ่ยหมิงยังคิดว่าเป็นการแสดงเพื่อให้คนไข้ผ่อนคลายจากความเครียดที่ต้องเข้ารับการรักษา “แสดงอะไรกันเจ้าคะคุณหนู ข้าเฟยเฟิ่งเอง บ่าวรับใช้ของคุณหนูไงเจ้าคะ” สาวน้อยเริ่มเบะปากจะร้องไห้อีกครั้ง นี่คุณหนูของนางถึงกับพูดจาไม่รู้เรื่องเลยหรือ การโดนโทษโบยตีครั้งนี้เห็นทีจะหนักหนาเกินไปแล้ว โถ่วคุณหนู “เฟยเฟิ่ง?” ฮุ่ยหมิงทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง นี่เป็นห้องแบบจีนโบราณที่นางเคยเห็นในละคร นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร จำได้ว่าเกิดอุบัติเหตุจนสลบไป ไม่ใช่ว่ามีคนพามาส่งโรงพยาบาลหรอกหรือ “เจ้าค่ะ ข้าเองเฟยเฟิ่งบ่าวรับใช้ของท่าน คุณหนูใหญ่จางฮุ่ยหมิงแห่งจวนเสนาบดีจางไงเจ้าคะ” “หา เจ้าว่าอย่างไรนะ อย่าบอกนะว่าข้าคือจางฮุ่ยหมิง มีพ่อเป็นเสนาบดีชื่อจางลู่ฉี แม่เลี้ยงชื่อจางเลี่ยงลี่ มีน้องสาวที่แสนเกลียดชังชื่อจางลี่เซียน” “ใช่เจ้าค่ะคุณหนู ที่แท้ท่านก็ยังจำได้ ข้านึกว่าท่านเป็นอะไรร้ายแรงจนจำเรื่องราวต่างๆ ไม่ได้เสียแล้ว” เฟยเฟิ่งพ่นลมหายใจออกมายืดยาวอย่างโล่งอก นางคิดว่าคุณหนูของนางจะแย่ซะแล้ว "เจ้าล้อข้าเล่นใช่หรือไม่ เรื่องนี้มีแค่ในนิยายหรือพวกเจ้ากำลังแสดงละครกันอยู่ ทำไมข้าได้บทเป็นตัวร้ายหล่ะ ข้าอยากเป็นนางเอกนะถึงข้าจะไม่สวยเท่าไหร่ก็เถอะ"ฮุ่ยหมิงยังคงไม่เชื่อคำพูดของสาวน้อยตรงหน้า ได้แสดงละครกับเขาทั้งทีดันได้บทตัวร้ายที่ตัวเองไม่ชอบแถมยังชื่อเหมือนกันอีกเนี่ยนะ บอกเลยว่าฮุ่ยหมิงไม่ปลื้ม "แสดงละครอะไรกันเจ้าคะ ก็คุณหนูเป็นคุณหนูจางฮุ่ยหมิงจริงๆ ไม่เชื่อท่านก็ลองส่องกระจกข้างเตียงดูเจ้าค่ะ คุณหนูไม่ใช่ตัวเองตรงไหน"เฟยเฟิ่งได้แต่ทำหน้างุนงง คุณหนูของนางคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใดกัน หน้าตารูปร่างก็เหมือนเดิมทุกอย่างจะเป็นผู้อื่นไปได้อย่างไร ฮุ่ยหมิงได้แต่ขยับตัวไปส่องกระจกข้างเตียงตามที่สาวใช้บอก แต่แล้วก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่านเมื่อเห็นใบหน้างดงามของตนเอง นางมีดวงตาหงส์เฉี่ยวคม จมูกโด่งเชิดรั้นอย่างคนเอาแต่ใจ ใบหน้ารูปไข่ขาวสะอาดรับกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด ไล่ลงมาก็เจอกับหน้าอกอวบใหญ่ เอวคอดกิ่ว สะโพกกลมกลึง โอ้โหแม่เจ้า คนอะไรเย้ายวนขนาดนี้ อื้อหือ โดยเฉพาะหน้าอกแม่คงรักมากสินะถึงให้มาเยอะแยะขนาดนี้ “ใช่จริงหรอ เหลือเชื่อ เป็นไปได้ยังไง เรื่องพวกนี้มีแต่ในนิยายจะเป็นจริงขึ้นมาได้อย่างไร” โอ้วไม่นะ ฮุ่ยหมิงได้แต่คร่ำครวญในใจ นางทะลุมิติมาเป็นใครไม่เป็นดันมาเป็นนางร้ายผู้โง่เง่าไม่รักดีที่พึ่งก่นด่าไป ฮือออ เวรกรรมมันติดจรวดจริงๆ แค่ด่าเองนะ ทำไมฉันต้องมาเป็นยัยโง่เง่าไม่รักดีที่ตายตอนจบด้วยเนี่ย “ข้าหิวน้ำอยากเช็ดตัวด้วย เจ้าไปเตรียมให้ข้าหน่อย” ฮุ่ยหมิงอยากใช้เวลาคิดทบทวน นางจึงสั่งให้เฟยเฟิ่งออกไปตระเตรียมของข้างนอก “แต่คุณหนู ท่านโดนโบยจนบาดเจ็บขนาดนี้ แผลไม่ควรโดนน้ำนะเจ้าคะ ถ้าแผลแตกขึ้นมาจะเป็นแผลเป็นได้ ข้าว่ารอให้แผลตกสะเก็ดแล้วท่านค่อยเช็ดตัวดีหรือไม่” สาวใช้ตัวน้อยกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไร ข้าเหม็นตัวเองจะตายอยู่แล้ว ถ้าไม่เช็ดตัวข้าคงเหม็นตัวเองตายก่อนแผลจะแห้งแน่ๆ” ฮุ่ยหมิงบอกกับนางเสียงแข็งออกไป “เจ้าค่ะ” เมื่อเห็นว่าไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งได้ เฟยเฟิ่งก็รีบออกไปเตรียมของทันที จากคำพูดของเฟยเฟิ่ง หากนางทะลุมิติเข้ามาในนิยายจริง ตอนนี้น่าจะเป็นตอนที่ยัยฮุ่ยหมิงตัวร้ายไปหาเรื่องน้องสาวใน งานวันเกิด หลังจากเห็นองค์รัชทายาทมอบดอกไม้ให้จางลี่เซียน ยัยฮุ่ยหมิงตัวร้ายที่ทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ไหว จึงวางแผนผลักน้องสาวตกน้ำ แต่โชคร้ายองค์รัชทายาทหวงเฟยเทียนดันผ่านมาเห็น (ความซวยของนางร้ายอ่ะนะ) เขาโกรธมากและกำชับกับท่านพ่อของนางดูแลบุตรสาวให้ดี วันนี้นางทำร้ายคนวันหน้าไม่ฆ่าคนเลยหรือ ด้วยเหตุนี้ฮุ่ยหมิงจึงโดนโทษโบยตีสิบห้าไม้ ยัยฮุ่ยหมิงตัวร้ายทนพิษบาดแผลไม่ไหวตายไปแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นนาง ฮุ่ยหมิงสาวยุค 2022 ที่ต้องมานอนร้องโอดโอยเจ็บปวดแทน ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย “คุณหนูดื่มน้ำเจ้าค่ะ ข้าช่วยท่านเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง” เฟยเฟิ่งบอกกับนางเมื่อของทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว “อืม ได้” ฮุ่ยหมิงให้เฟยเฟิ่งช่วยเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย นางไม่อยากขยับตัวมากเกินไปเพราะแผลอาจฉีกได้ เช็ดตัวได้สักพักก็เริ่มรู้สึกปวดแผลขึ้นมา จึงสั่งให้เฟยเฟิ่งรีบทำรีบเสร็จ นางจะได้นอนพัก “คุณหนู ท่านกินข้าวก่อนแล้วค่อยกินยานอนนะเจ้าคะ จะได้หายไวๆ” หลังจากช่วยเจ้านายเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เฟยเฟิ่งก็รีบไปต้มโจ๊กกับต้มยาให้คุณหนูทันที นางกลัวพิษบาดแผลจะกำเริบขึ้นมาอีก “เฟยเฟิ่ง เจ้าแน่ใจนะว่านี่คือยารักษาแผลของข้า ข้ากินลงไปจะตายไหมเนี่ยทำไมมันสีดำปี๋หน้าตาสยดสยองเช่นนี้” ฮุ่ยหมิง มองยาในถ้วยแล้วรู้สึกอยากอาเจียน สีก็ดำปี๋ ส่วนกลิ่นก็เกินจะบรรยาย ไม่แน่ใจว่าเป็นยารักษาหรือยาพิษกันแน่ “คุณหนูท่านอดทนกินหน่อยนะเจ้าคะ ถ้าท่านไม่กินก็จะไม่หาย หากไม่หายก็ต้องกินยาต่อไปเรื่อยๆ” เฟยเฟิ่งพูดเสริมขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าอิดออดไม่ยอมกินยาของฮุ่ยหมิง “ก็ได้ ข้าจะกิน แค่ก แค่ก แค่ก ขม ขมมาก ขมไม่ไหว ขมจนขึ้นตาข้าแล้ว” ฮุ่ยหมิงสำลักยาที่กินเข้าไปจนตาแดง ดวงตาสองข้างของนางมีน้ำตาคลอ จวนเจียนจะไหลอยู่รอมร่อ นี่มันยาสมุนไพรหรืออะไรกัน นอกจากสีไม่น่ากินแล้ว กลิ่นก็ชวนอาเจียน ส่วนรสชาติไม่ต้องพูดถึงสามารถฆ่าคนได้เลย ฮือออ “คุณหนูท่านอดทนกลืนลงไปหน่อยนะเจ้าคะจะได้หาย ข้าจะไปเอาน้ำผึ้งใส่ถ้วยมาให้ ท่านกินยาเสร็จก็กินน้ำผึ้งตามนะเจ้าคะ” เฟยเฟิ่งเมื่อเห็นอาการของเจ้านายก็รีบลนลานออกไปหาน้ำผึ้งมาให้ ฮุ่ยหมิงกลั้นใจกระดกยาในถ้วยรวดเดียวจนหมด ก่อนจะรีบกินน้ำผึ้งตาม หากให้นางกินยาพวกนี้ไปเรื่อยๆ สักวันคงได้ตายของจริงแน่ “เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะ ข้าจะนอนแล้ว” ฮุ่ยหมิงรู้สึกง่วงนอนเต็มที นางไม่ชินกับการมีคนอยู่ด้วยเวลานอน ถ้าพรุ่งนี้ดีขึ้น คงต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง หากไม่อยากตายยังพอมีหนทางแก้ไข แต่ตอนนี้ขอตัวนอนพักผ่อนก่อนแล้วกัน บาดแผลจากการโดนโบยตีมันช่างเจ็บปวดเกินไปแล้ว ฮุ่ยหมิงใช้เวลาในการพักรักษาตัวอยู่สี่ห้าวันอาการถึงดีขึ้น ตอนนี้บาดแผลที่หลังของนางเริ่มตกสะเก็ดแล้ว สามารถช่วยเหลือตัวเองในการทำกิจวัตรประจำวันได้หมด นางจึงสั่งเฟยเฟิ่งไม่ให้เข้าไปช่วยอาบน้ำแต่งตัวอีก เนื่องจากปกติก็อาบน้ำแต่งตัวเองตลอด พอมีคนมาช่วยทำให้ฮุ่ยหมิงเขินอายไม่น้อย คำสั่งนี้สร้างความประหลาดใจให้กับเฟยเฟิ่งเป็นอย่างมาก แต่นางก็ไม่สามารถขัดใจคุณหนูใหญ่ได้จึงได้แต่ก้มหน้าทำตามคำสั่ง “เฟยเฟิ่ง เจ้าทำอย่างอื่นกินไม่เป็นหรือไง เหตุใดถึงทำแต่ข้าวต้ม ผักดอง กับผัดผักน้ำมันเยิ้มให้ข้ากินทุกวัน” ฮุ่ยหมิงเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด ตั้งแต่มาที่นี่นางได้กินอาหารเมนูเดิมทุกวัน “คุณหนูข้าขอโทษเจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่มีคำสั่งให้ทำแค่ข้าวต้มกับผัดผักให้ท่าน นางบอกว่าท่านป่วยควรกินอาหารอ่อนๆ จึงจะดีกับกระเพาะ ไม่ควรกินอาหารพวกเนื้อมากจะทำให้ย่อยยาก ไม่ดีต่อคนป่วยเจ้าค่ะ” “แต่ตอนนี้ข้าดีขึ้นแล้วกินเนื้อได้ปกติ ข้าเบื่อข้าวต้มจะแย่ ไปเอาอย่างอื่นมาให้ข้าเถอะ” ฮุ่ยหมิงพูดด้วยใบหน้างอง้ำ อาหารมีแต่รสจืดกับมันไม่มีความอร่อยหลงเหลืออยู่เลยสักนิด “คุณหนูท่านลืมไปแล้วหรือ ปกติที่ครัวจะทำอาหารแค่พอสำหรับคนในเรือนเท่านั้น ตอนนี้ในครัวไม่เหลืออะไรให้กินแล้ว ถ้าจะทำอาหารต้องไปเบิกวัตถุดิบจากฮูหยินนะเจ้าคะ” เฟยเฟิ่งพูดกับฮุ่ยหมิงด้วยสีหน้าลำบากใจและกังวลอย่างเห็นได้ชัด คุณหนูของนางลืมไปได้อย่างไร ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาคุณหนูก็เริ่มเปลี่ยนไป หรือคุณหนูของนางจะเจ็บป่วยร้ายแรงจนไม่กล้าบอกผู้ใดกัน “ช่างเถอะข้ากินที่มีอยู่ก็ได้ พรุ่งนี้เจ้าบอกพวกเขาไปว่าข้าหายดีแล้ว สามารถกินอาหารเช่นคนปกติทั่วไปได้ ไม่ต้องกังวล” ฮุ่ยหมิงถอนหายใจออกมา นางคิดว่าพรุ่งนี้คงได้กินอาหารอย่างเช่นเนื้อหรือปลาบ้าง จึงไม่ได้ใส่ใจอะไร ก่อนจะกลืนข้าวมื้อนี้ลงไปอย่างฝืดคอ “เจ้าค่ะคุณหนู” เฟยเฟิ่งรับคำ ปกติถ้าเป็นเช่นนี้คุณหนูของนางต้องโกรธ โมโห และออกไปฟาดฟันกับฮูหยินที่เรือนใหญ่ แต่ทำไมวันนี้ถึงยังนิ่งดูดายได้คุณหนูของนางแปลกไปจริงๆ