ทำใจไม่ให้รัก (พ่อของลูก)

ตอนที่ 6 หลานยาย (แต่ย่าไม่ต้องการ)

ดุจดาวนั่งอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย หัวคิ้วขมวดเข้าหากัน ในใจอดตำหนิตนเองไม่ได้ ที่ไม่ดูแลบุตรสาวให้ดีกว่านี้ จนเธอต้องมาพบเจอกับเรื่องที่ตนเองไม่ได้ทำใจมา

“อืม..” ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างเชื่องช้า พร้อมกะพริบตาถี่ เพื่อที่จะปรับโฟกัสภาพที่อยู่ตรงหน้า ก่อนจะหันศีรษะไปทางด้านขวา เพราะสัมผัสจากมือของ

“ทำไมไม่บอกแม่” หล่อนกล่าวเสียงหลงอย่างไม่พอใจ พยายามที่จะพูดให้เบาที่สุด เพราะชั้นที่พวกเขาอยู่ เป็นห้องรวม มีคนไข้หลายเตียงที่นอนรักษา

“บอกอะไรแม่ แล้วนี่เค้กมาโรงพยาบาลได้ยังไง” รอยหย่อนบนหน้าผากปรากฏขึ้น ก่อนจะนำหมอนมาอิงไว้ที่ด้านหลัง

“ก็จู่ ๆ เค้กก็เป็นลม ทุกคนตกอกตกใจ ลูกค้าที่ร้านก็ช่วยโทรเรียกรถพยาบาลให้ แม่ก็ลนลานทำอะไรไม่ถูกเลย” ไม่แปลกที่หล่อนจะตกใจ เพราะน้อยครั้งที่บุตรสาวของตนเป็นแบบนี้

“แม่ไม่กลับไปที่ร้านเหรอ” สิ้นเสียงก็ยกน้ำขึ้นดื่ม ที่มารดายื่นให้ เมื่อเห็นว่าบุตรสาวของตนไม่เป็นอะไรมากแล้ว

“ไม่ต้องห่วงเรื่องที่ร้าน ห่วงเรื่องเราดีกว่าไหม ทำไมท้องแล้ว ไม่บอกแม่” หล่อนหยิกเข้าไปที่ต้นแขน ทำให้หญิงสาวร้องอุทานขึ้น นำฝ่ามือมาลูบที่แขนปรอย ๆ

“แม่!” หญิงสาวพนมมือขึ้น “เค้กขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง เค้กเป็นลูกที่ไม่ดีของแม่ แต่แม่อย่าโกรธอย่าเกลียดหลานเลยนะคะ หลานไม่ได้ทำอะไรผิด” ใบหน้ารู้สึกผิด นัยน์ตาของหญิงสาวทำให้หล่อนรู้ว่าเธอกังวลและตกใจมากขนาดไหน

ฝ่ามือหยาบกระด้างจับเข้าไปที่สองมือของธิดา เพียงเท่านั้นน้ำตาก็พรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย เหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างจุกอยู่ที่คอ สัมผัสอุ่น ๆ ที่ได้จากมารดา ทำให้เธอรู้ว่า หล่อนเป็นห่วงและเข้าใจเธอมากขนาดไหน ดุจดาวโผเข้ากอดหญิงสาวด้วยความรัก

“หลานแม่ทั้งคน ทำไมแม่จะเลี้ยงไม่ได้ ขนาดลูกแม่ตัวดีคนนี้ แม่ยังเลี้ยงมาได้จนโต” หล่อนค่อย ๆ ผละร่างออกจากธิดา ยกมือบีบจมูกบุตรสาวของตนเบา ๆ

“เค้กรักแม่นะ” เธอโผเข้ากอดดุจดาว อยากจะขอบคุณหล่อนที่ไม่ดุด่าว่ากล่าวตนที่ท้องก่อนเรียนจบ

“ไปเอาเด็กนั่นออกซะ” พิมพ์ภาพูดขึ้นทันทีที่เข้ามาในตัวบ้าน โดยที่มีขวัญเนตรติดสอยห้อยตามมาด้วย

“แม่!” เขาร้องอุทานเสียงหลง ไม่คิดว่ามารดาของตนจะใจร้ายกับหลานได้ขนาดนี้ “นั่นมันก็ลูกผมนะ” เขาหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้บุนวม ส่วนขวัญเนตรนั่งลงข้าง ๆ พิมพ์ภา

“ส้มเห็นด้วยกับคุณป้าค่ะ” หล่อนจีบปากจีบคอเห็นด้วยกับพิมพ์ภา “อุ่นเองก็ต้องเชื่อฟ้าคุณป้า ในเมื่อเดือนหน้าเราสองคนจะกลายเป็น ทองแผ่นเดียวกัน จะให้ส้มขายขี้หน้าญาติผู้ใหญ่ไม่ได้นะคะ” ประโยคถัดมาหันมากล่าวกับหญิงวัยกลางคน ที่ไม่ชอบธิดาเป็นทุนเดิมอยู่ก่อนแล้ว จู่ ๆ หล่อนก็จะกลายเป็นคุณย่าไม่ทันตั้งตัว แถมไม่ใช่สะใภ้ที่หล่อนยอมรับ

“เรื่องนี้คุณพ่อยังไม่รู้ว่าแม่กับลูกส้มไปตามเราถึงบ้าน นังเด็กผู้หญิงที่ไร้การศึกษา” พิมพ์ภาเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ เมื่อเอ่ยถึงหญิงสาวที่หล่อนไม่ชอบแม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ

นันยศกลืนไม่เข้า คายไม่ออก หากรู้ว่าบิดาของตนทราบเรื่องนี้ เขาคงไม่เก็บเธอไว้แน่

ก็แน่ล่ะ จะให้เขาอับอายได้อย่างไร เมื่อบุตรชายของตนไปทำผู้หญิงท้อง แถมยังเรียนไม่จบเสียด้วยซ้ำ

รู้ถึงไหน! อายถึงนั่น!

“อุ่นขอไปคิดดูก่อน แต่ไม่รับปากว่าจะทำลายเด็กที่ไม่รู้เรื่องของผู้ใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณย่า” สิ้นเสียง เขาก็ลุกขึ้นพรวดอย่างไม่พอใจแอบผิดหวังนึกว่ามารดาของตนจะใจดีกับเด็กบ้าง

“ดู๊ดูมัน ไอ้ลูกคนนี้ แกอยากโดนมันหลอกหรือไง ลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้มาอ้างว่าท้องกับแก ระวังจะโดนสวมเขา” หล่อนตำหนิบุตรชายของตนไล่หลัง แม้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม มีแต่เพียงขวัญเนตรเท่านั้นที่คอยเห็นดีเห็นงามอยู่ข้าง ๆ

“คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เรื่องนี้ส้มจัดการเอง” หล่อนบีบนวดว่าที่แม่สามี “ส้มเองก็ไม่ยอมให้เด็กคนนี้มาพรากอุ่นไปจากส้ม รวมนังนั่นด้วยอีกคน” กล่าวลอดไรฟัน แววตาเจ้าเล่ห์มองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย

“ต้องแบบนี้สิอนาคตลูกสะใภ้ของป้า ว่าแต่วันนี้หนูทานอะไรมาแล้วยังจ้ะ เดี๋ยวป้าจะได้ให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้” ยกยิ้มที่มุมปากเมื่อหญิงสาวข้าง ๆ รู้ใจตนมากกว่าบุตรชายเสียอีก

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ว่าแต่คุณป้าเตรียมชุด ดูร้านแล้วยังคะ พอดีส้มมีชุดและร้านมาแนะนำค่ะ” หล่อนยกโทรศัพท์ขึ้น ปัดหน้าจอสี่เหลี่ยมขนาดเท่าฝ่ามือ เปิดรูปภาพที่หล่อนเห็นแล้วเป็นอันต้องชอบ และมันก็เป็นอย่างที่ขวัญเนตรคิดไว้ เมื่อพิมพ์ภาชอบชุดที่หล่อนเลือกให้

สองสาวต่างวัยคุยกันถูกคอผ่านสายตาของนันยศที่ได้แต่ขบเม้มริมฝีปากที่ไม่สามารถตัดสินอะไรเองได้

แม้แต่จะปกป้องคนรักของตน เขายังทำไม่ได้เลย

ตุบ!

ธิดาหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาตัวเก่า ข้างกันมีร่างของดุจดาวที่กำลังนั่งจัดแจงข้าวของที่ไปซื้อมาจากตลาดระหว่างทางกลับบ้าน

“ทำไมแม่ซื้อมาเยอะจัง” เธอกล่าวเสียงใส มองไปที่ถุงพลาสติกหลายใบ