“โหเสียดายเนอะคนอะไรไม่รู้หล่อละลายใจ ขนาดเห็นไกลๆ รัศมีความหล่อยังทิ่มตา หากได้จ้องมองใกล้ๆ คงละลายกลายเป็นขี้ผึ้งแน่ๆ”เสียงร่ำลือถึงครูสมีอยู่ทั้งวัน แพรวาพยายามไม่ใส่ใจ และพยายามเก็บปากเก็บคำไม่อยากพูดถึงเขามากไป เดี๋ยวจะตกเป็นขี้ปากคนอื่นเปล่าๆ
“เธอๆ ผู้ชายคนนั้นมาอีกแล้ว ไปดูกันไหม? ยืนพิงรถอยู่หน้าโรงเรียน” เสียงวี้ดว้ายของกลุ่มผู้หญิง ส่งเสียงเจี๊ยวจ้าว เมื่อชายหนุ่มปริศนาที่เป็นหัวข้อสนทนาปรากฏตัวที่หน้าโรงเรียนมัธยมก่อนเวลาเลิกเรียนไม่เท่าไร แพรวาตกใจ! เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าผากโหนกนูน ดวงตากลมโตไหววูบ หัวใจเต้นกระหน่ำดั่งกลองเพล เธอผุดลุกผุดนั่ง คิดหาวิธีหลีกหนีครูสให้ได้อีกครั้ง ทำยังไงดี! ทำยังไง เธอเดินกลับไปกลับมา วนเวียนคิดอยู่แต่เรื่องเดียว แต่ไม่ว่าจะหาทางออกยังไงก็หาทางหนีไม่ได้ จึงทรุดนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนด้วยความอ่อนแรง ประวิงเวลาให้ยืดยาวออกไปก่อนหวังว่าครูสคงมีค
