“เฮ้อ!” แพรวาถอนลมหายใจรอบที่ร้อยแล้วมั้งในวันนี้ ทางเดินในอนาคตเธอช่างดูมืดมนและเปลี่ยวเหงา ไร้อ้อมกอดที่ปรารถนา ไร้คนยืนเคียงข้างและไร้แม้แต่อนาคตสดใส ในมโนของแพรวากลับมีครูสลอยเข้ามาอยู่ใกล้ๆ เธอถอยหลังกรูดเมื่อเขาย่างสามขุมเข้ามาอย่างคุกคาม แพรวาตัวสั่นเทาเธอก้มกราบวิงวอน ร้องขอความเมตตาปราณีด้วยน้ำเสียงแหบสั่น ครูสแสยะยิ้มเขากระชากร่างบอบบางขึ้นมากกกอดแบบแนบสนิท แพรวารู้สึกอบอุ่นเมื่อมือคู่นั้นโอบรัดรอบลำตัว เธอซบหน้าลงที่อกกว้างวางมือบนหน้าอกหนาแน่น พริ้มเปลือกตาหลับลง ยอมรับโดยดุษฎีว่าอ้อมกอดนี้สามารถคุ้มครองเธอให้อยู่รอดปลอดภัยในโลกที่เต็มไปด้วยอันตรายร้อยแปดพันเก้า
“อี๋! ออกไปนะคนบ้า” เธอรีบสะบัดใบหน้าขับไล่ความฝันที่เธอมโนขึ้นเอง แต่ดันมีผู้ชายคนนั้นเข้ามาอยู่ร่วมด้วย แพรวารีบยกผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายจนมิด หลับตาปี๋ข่มใจให้นิ่งสงบ เพื่อพักผ่อนร่างกายที่ปวดร้าวให้คืนกลับมาดังเดิม
