บทที่ 22

1135 คำ

และไม่ทันได้คิดถึงเรื่องของไอริณไปมากกว่านี้ ดวงตาคมกริบก็เหลือบเห็นไฟสีแดงบนแป้นโทรศัพท์แบบตั้งโต๊ะ ซึ่งแน่นอนว่าอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาสว่างวาบขึ้น จึงขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งด้วยความสงสัยว่าใครกำลังใช้โทรศัพท์ภายในบ้านของเขา ลูกน้องทุกคนมีโทรศัพท์มือถือใช้กัน คงไม่มีใครใช้โทรศัพท์บ้าน หากไม่จำเป็น หรือว่าจะเป็นไอริณ! “ไอริณ...” นิโคไลเค้นเสียงอยู่ในลำคอด้วยความโกรธ มือใหญ่ทำท่าจะคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาแนบใบหู เมื่อคาดเดาว่าต้องเป็นไอริณที่แอบใช้โทรศัพท์โทร.ขอความช่วยเหลืออย่างแน่นอน โทรศัพท์ในบ้านหลังนี้พ่วงเข้าหากันทุกเครื่อง ไม่ว่าใครใช้โทรศัพท์จากที่ไหน เขาก็สามารถยกหูโทรศัพท์อีกเครื่องดักฟังได้ในทันที แต่...ไม่ทันได้คว้าหูโทรศัพท์มาดักฟัง ไฟแดงๆ ที่สว่างวาบก็ดับลง ราวกับไม่มีการกดใช้โทรศัพท์ และนั่นก็ยิ่งสร้างความสงสัยให้กับนิโคไลเป็นอย่างมาก ความสงสัยยังคงอยู่กับนิโคไล ดวงตาคมกริ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม