บทที่ 2
1172 คำ
แม้จะถูกมารดาสั่งห้ามไม่ให้ถามถึงบิดา แต่ด้วยความอยากเห็นหน้าท่านสักครั้ง ไอริณก็ยังพร่ำถามไม่มีหยุด กระทั่งครั้งสุดท้าย เด็กน้อยถูกมารดาทำโทษด้วยการตีหลายครั้งถึงขั้นนอนซมจากพิษไม้เรียวไปหลายวัน
และนั่นก็ทำให้ไอริณเลิกถามถึงบิดาอีก พร้อมกับมอบความเกลียดชังให้กับท่าน เพราะเชื่อในคำพูดของมารดาที่เอ่ยบอกกับเธอเช่นนั้นตั้งแต่เล็กจนโต
ไอริณถึงกับทรุดตัวลงนั่งบนเก้า เอ่ยถามซ้ำด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณพ่อไม่ได้ทิ้งพวกเรา คุณพ่อไม่รู้ว่าคุณแม่มีไอริณ”
“ใช่แล้ว ริณ แม่ต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งพ่อมา...แม่หนีมาตอนท้องไอริณได้หนึ่งเดือน...”
ด้วยรู้ว่าตนเองทำผิดกับลูก ที่หลอกลูกให้จงเกลียดจงชังผู้เป็นพ่อในตลอดเวลา น้ำตาจึงไหลรินเป็นสาย พร้อมกันนั้นก็พยายามยกมือที่อ่อนล้าไร้เรี่ยวแรงไปจับมือเล็กของลูกมากุมไว้
“แม่ขอโทษ...ที่แม่โกหกริณ...ตลอดเวลา...”
ไอริณซับน้ำตาให้มารดา คลี่ยิ้มบางๆ โดยไม่ลืมบีบมือเล็กของมารดา ขณะเอ่ยบอกให้ท่านสบายใจ และไม่รู้สึกผิดกับการโกหกนานนับสิบๆ ปี
“ไม่เป็นไรค่ะ ไอริณไม่โกรธคุณแม่หรอกค่ะ คุณแม่คงมีเหตุผลที่ทำเช่นนั้น แค่รู้ว่าคุณพ่อไม่ได้ทิ้งแม่กับไอริณไป ไอริณก็ดีใจแล้วค่ะ คุณแม่นอนพักนะคะ จะได้หายเร็วๆ เราจะได้กลับบ้านกันค่ะ”
แม้อยากรู้ความจริงที่เกิดขึ้นในอดีต แต่พอเห็นมารดาหายใจหอบและแลดูเหนื่อยกว่าเดิม จึงอยากให้ท่านพักผ่อนมากกว่าพูดถึงบิดา ที่เธอไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่ครั้งเดียว
บุษกรส่ายหน้าช้าๆ ปฏิเสธลูกสาว “ไม่...ริณ เวลาของแม่เหลือน้อยเต็มทีแล้ว”
“โธ่...คุณแม่...อย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ คุณแม่ต้องอยู่กับไอริณ อย่าทิ้งริณไปไหน”
หยาดน้ำตาอุ่นเอ่อคลอเบ้า ขอบตาแดงก่ำร้อนผ่าว และไม่ว่าพยายามหักห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลรินมากเพียงใด หยาดน้ำตาก็ยังคงร่วงเผาะลงมาตามพวงแก้มขาวซีด นั่นก็เป็นเพราะรู้ว่ามารดามีเวลาอยู่กับเธอได้ไม่นาน ดั่งที่ท่านได้เอ่ยออกมา
“ริณ...ฟังแม่นะลูก...ไปตามหาพ่อ...ถ้าแม่ตายไปแล้ว...ริณต้องไปอยู่กับพ่อ...”
ไอริณส่ายหน้าปฏิเสธแทบจะทันที ที่ได้ยินคำสั่งเสียแกมขอร้องจากมารดา แค่เพียงนึกถึงความตายที่รอมารดาอยู่ อีกทั้งถ้อยคำของคุณหมอผู้เป็นเจ้าของไข้ ซึ่งได้เอ่ยบอกเมื่อหลายวันที่ผ่านมา ยิ่งทำให้หยาดน้ำตาร่วงรินอย่างไม่อาจหักห้ามไว้ได้
‘คุณแม่ของคุณอาการทรุดลงมาก หมออยากให้คุณไอริณทำใจ คนไข้คงอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งเดือน...’
“ไม่ค่ะ...ไอริณจะไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณแม่จะต้องหายดี คุณหมอบอกว่าอาการของคุณแม่ดีมากขึ้นแล้ว อีกไม่นานคุณแม่ก็ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ”
ไอริณหลอกมารดาและหลอกตัวเอง ทั้งๆ รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้แม้แต่นิดเดียว มารดาของเธอถูกโรคร้ายอย่าง ‘มะเร็ง’ ทำร้ายลามไปทั่วร่างกายแล้ว
“แม่คุยกับคุณหมอแล้วนะริณ...อย่าหลอกแม่เลย...แม่รู้ตัวเองดีว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน”
ผู้เป็นมารดาเอ่ยบอกเสียงแผ่วเบา ยกมือห้ามเมื่อไอริณทำท่าจะหลอกท่านอีกรอบ
“ริณแม่ขอร้อง...ทำตามที่แม่ต้องการ ทำให้แม่ได้นอนตายตาหลับนะริณ...”
เมื่อไม่อาจโกหกมารดาได้ ไอริณจึงจำต้องพยักหน้ารับ เอ่ยถามต่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “คุณแม่จะให้ริณไปตามหาคุณพ่อจริงๆ หรือคะ”
“ใช่แล้วลูก...เพราะความโกรธ...น้อยใจ แม่จึงหนีจากพ่อมา และที่สำคัญแม่ไม่ยอมบอกพ่อด้วยว่า แม่กำลังตั้งท้องได้เดือนเศษแล้ว...”
“เกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมคุณแม่ถึงหนีคุณพ่อมา”
“คุณย่าไม่ชอบสะใภ้คนไทย ต้องการให้คุณพ่อแต่งงานกับชาวรัสเซียด้วยกัน และคุณพ่อก็ทำตามที่คุณย่าต้องการ เขากำลังจะพาผู้หญิงอีกคนเข้ามาอยู่ในบ้าน...”
บุษกรเอ่ยบอกลูกสาวพร้อมกับน้ำตานองหน้า เมื่อถึงอดีตอันแสนเจ็บปวดของตนเอง
“แม่เสียใจ ใจสลายกับการกระทำของคุณพ่อ แม่จึงหนีกลับมาประเทศไทย และเพราะโกรธคุณพ่อ แม่จึงโกหกริณว่าพ่อทิ้งพวกเราไป แม่ขอโทษที่โกหกริณแบบนั้น”
“คุณแม่ไม่ต้องขอโทษไอริณนะคะ คุณแม่ไม่ผิดหรอกค่ะ” ไอริณคลี่ยิ้มให้มารดาพร้อมกับกุมมือท่านไว้แน่น ขณะเอ่ยถามต่อ
“ทำไมคุณแม่ถึงต้องการให้ไอริณไปหาคุณพ่อคะ”
“แม่อยากให้พ่อรู้ว่าเขามีริณเป็นลูกอีกคน แม่อยากให้ริณไปอยู่กับพ่อ พ่อของริณเป็นมหาเศรษฐี ริณควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้”
ไอริณส่ายหน้าปฏิเสธในทันที “ไม่ค่ะ ไอริณไม่ไป ไอริณจะอยู่กับคุณแม่”
“แม่คงอยู่ได้อีกไม่นาน แม่เขียนจดหมายถึงคุณพ่อ ริณเอาจดหมายฉบับนี้ไปให้คุณพ่อนะลูก”
จดหมายที่เขียนด้วยภาษารัสเซีย ถูกเขียนขึ้นหลังจากรู้ว่าตนเองเป็นมะเร็งในระยะสุดท้าย มีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน บุษกรจึงเขียนขอโทษสามีที่หนีอีกฝ่ายมาพร้อมกับลูกน้อยในท้อง นอกจากนั้นได้วิงวอนระคนขอร้องให้สามีได้ดูแลไอริณหลังจากนางตายไปแล้ว
ไอริณมีสีหน้าเศร้าหมอง ขอบตาร้อนผ่าวมีน้ำตาเอ่อคลอในตลอดเวลา หญิงสาวพึมพำเอ่ยปฏิเสธกับคำขอร้องของมารดา
“ไอริณไม่อยากทิ้งคุณแม่ไปในตอนนี้ค่ะ เราโทรศัพท์หรือติดต่อคุณพ่อด้วยวิธีอื่นไม่ได้หรือคะ”
บุษกรส่ายหน้าปฏิเสธ ใบหน้าซีดเซียวผอมโซเพราะพิษโรคร้ายเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
“แม่เคยลองโทรศัพท์ไปหาคุณพ่อแล้ว แต่หมายเลขโทรศัพท์ของคุณพ่อหมายเลขนั้น ถูกปิดบริการไม่สามารถติดต่อได้ ริณต้องไปหาคุณพ่อที่มอสโคว์ เอาจดหมายไปให้คุณพ่อ...คุณพ่อจะได้เห็นริณด้วย”
“ไอริณจะตามหาคุณพ่อเจอได้ยังไงคะ แล้ว...คุณพ่อจะเชื่อหรือคะว่าไอริณเป็นลูกของเขา และอีกอย่างเราก็ไม่มีเงินมากพอสำหรับซื้อตั๋วเครื่องบินไปประเทศรัสเซีย”
ไอริณเต็มไปด้วยความกังวลใจ บิดาของเธอเป็นถึงมหาเศรษฐี จู่ๆ เธอก็โผล่ไปบอกว่าเป็นลูก! แน่นอนว่าเขาคงไม่เชื่อในคำพูดของเธอ อีกทั้งยังทุกข์ใจเรื่องเงินทองสำหรับใช้จ่ายในการเดินทางไปตามหาบิดาด้วย
- ผู้เขียน
