คุณหมออ้อนรักคุณนักเขียน

"อ๊ะ! ฮืออออ เจ็บ" "อดทนหน่อยนะครับ อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว" "ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกครั้ง แต่ก็เจ็บทุกที" "ครั้งนี้ไม่เจ็บแน่นอนครับ ไหนทดสอบสิ ฉึก! ยังเจ็บอยู่มั้ย " "มะ ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ" "เห็นมั้ยครับว่าไม่เจ็บ งั้นเริ่มเลยนะ" "ค่ะ" หญิงสาวเอ่ยตอบ เธอหลับตาลงช้าๆ ประมาณสามสิบนาทีทุกอย่างก็ผ่านไป "อ่า เสร็จแล้วครับ" "อืออออ เสร็จสักที" หญิงสาวพูดออกมาอย่างโล่งใจ "แล้วเจอกันใหม่นะครับ" หมอหนุ่มเอ่ยบอก หญิงสาวจึงก้มหัวให้เขาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป "เท่าไหร่คะ" "ทั้งหมดรวมค่ายา สองพันแปดร้อยยี่สิบบาทค่ะ" "สแกนจ่ายนะคะ" หญิงสาวเปิดแอปธนาคารก่อนจะสแกนจ่ายค่ารักษา ตอนนี้เธออยู่ที่คลินิกทำฟันแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่เช็กอินประจำของเธอเลยก็ว่าได้ เพราะเธอเป็นคนปวดฟันบ่อยมาก ไม่อุดก็ถอน บางทีปวดมากๆ เธอก็คิดนะว่าถ้าเธอถอนมันให้หมดปากแล้วใส่ฟันปลอมมันจะดีกว่านี้มั้ยเพราะปวดทีไรเธอทำอะไรไม่ได้ทุกที "จะกลับแล้วหรอครับ" หมอเหนือ หมอเจ้าของไข้เอ่ยถามคนไข้ประจำ "ค่ะ" หญิงสาวตอบสั้นๆ ก่อนหันหลังเดินออกไป แต่ยังมิวายได้ยินเสียงของหมอหนุ่มพูดไล่หลังมา "ขับรถกลับดีๆ นะครับ" หญิงสาวหันหน้ากลับไปมองเจ้าของเสียงที่ส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้ แต่ไม่ได้ตอบกลับแค่เดินออกมาเฉยๆ "โดนเมินแล้วหนึ่ง อิอิ" "โถ่พี่แมว อย่าตอกย้ำกันสิครับ ใจผมยิ่งบางๆ อยู่" ชายหนุ่มตัดพ้ออย่างไม่จริงจังนัก พร้อมมองตามหลังหญิงสาวร่างบางจนลับตา "น้องพิมจะรู้มั้ยค่ะเนี่ย ว่าคุณหมอของพี่มองตามตาละห้อยแบบนี้" "ไม่รู้สิครับ ผมก็หวังว่าเจ้าตัวจะมองออกบ้างนะ" หมอหนุ่มตอบปนขำ "สู้ๆ นะคะหมอ พี่เป็นกำลังใจให้" "ขอบคุณครับ สู้!" ชายหนุ่มชูสองนิ้วให้กับพี่พยาบาลคนสนิท ทุกคนที่นี่รู้ดีว่าเขาแอบชอบคุณพิม คนที่พึ่งเดินออกไปเมื่อกี้นั่นแหละ เธอเป็นคนไข้ที่ชอบมาปรึกษาปัญหาเรื่องฟันอยู่บ่อยๆ แล้วเขาก็เป็นเจ้าของไข้ เธอดูเป็นคนเฟรนลี่แต่ก็ดูเข้าถึงยาก เป็นคนเข้ากับคนง่ายแต่บางทีเธอก็เงียบเกินไป เขารู้สึกว่าเธอดูน่าค้นหา พอเธอมาที่คลินิกทีไรเขาก็มักจะสังเกตเธออยู่เสมอ จนไม่รู้ว่าตอนไหนที่การสังเกตของเขา ทำให้เขาชอบเธอเข้าอย่างจัง ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ "ไงไอ้เหนือ หวานใจกลับไปแล้วหรอว่ะ" หมอจ้าวเพื่อนสนิทและยังเป็นหุ้นส่วนคลินิกเอ่ยถามขึ้น "อย่าพูดว่าหวานใจเลย ให้เขามองหน้ากูเกินหนึ่งนาทีให้ได้ก่อน ขนาดกูบอกว่าขับรถกลับดีๆ นะครับ เขายังแค่ปรายตามองแล้วก็เดินออกไปเฉยเลย" หมอเหนือพูดอย่างตัดพ้ออีกครั้ง บางทีเขาก็คิดนะว่าตัวเองแสดงออกไม่ชัดเจนหรือเปล่า เธอจึงมองไม่ออกว่าเขามีใจ "ฮ่า ๆ เอาน่าเพื่อน น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน มึงก็เต๊าะไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็ได้ผลเองแหละ ป่ะกินข้าวกันดีกว่า" หลังปิดคลินิกเรียบร้อยหมอเหนือและเพื่อนจึงมากินข้าวร้านประจำ ไม่ใช่ร้านหรูอะไรหรอก แต่เป็นร้านข้าวข้างทางที่ทำกับข้าวอร่อยมาก ก.ไก่ล้านตัว ร้านข้าวป้าณี "อ้าวหมอ...มาแล้วหรอ เหมือนเดิมมั้ยลูก" ป้าณีเจ้าของร้านถามขึ้น พวกเขาแทบไม่ต้องสั่งเลยด้วยซ้ำเพราะป้าแกจำได้ว่าพวกเขาชอบกินอะไร มาบ่อยจนกลายเป็นลูกค้าประจำ "เหมือนเดิมครับ" "โอเค รอแป๊บหนึ่งน่ะหมอนะ" "รับทราบครับ..."หมอจ้าวลากเสียงยาวอย่างทะเล้น "นั่นไม่ใช่หวานใจมึงหรอว่ะไอ้เหนือ นั่งอยู่ร้านข้าวต้มฝั่งโน่นอ่ะ" หมอเหนือมองตามมือเพื่อนที่ชี้ไปยังร้านข้าวต้มฝั่งตรงข้าม ก็เห็นร่างบางนั่งอ่านหนังสืออะไรสักอย่าง มองจากตรงนี้เขามองไม่ชัดว่ามันคือหนังสืออะไร เธอนั่งอยู่คนเดียว แทบไม่เงยหน้าขึ้นมามองสิ่งรอบข้างเลยด้วยซ้ำ "อือ คุณพิมนั่นแหละ" "มาคนเดียวหรอว่ะ แต่เอ๊ะ...แล้วทำไมถึงสั่งสองถ้วยละ?" นั่นน่ะสิ นั่งคนเดียวทำไมมีข้าวต้มถึงสองถ้วย คงไม่ใช่ว่าตัวเล็กแบบนั้นกินจุหรอกนะ แล้วข้อสงสัยทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อมีผู้ชายอีกคนมานั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับเธอ "เพื่อนเหนือ หรือมึงจะอกหักว่ะ" หมอเหนือหันมองหน้าเพื่อนสนิทตาขวาง แล้วใช้สายตาบอกว่าหุบปากไปซะ เพราะตอนนี้เขาอยากรู้เอามากๆ ว่าคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอคือใคร แล้วเป็นอะไรกับเธอ? "อาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้มึง เพื่อนกันมากินข้าวด้วยกันก็มีเยอะแยะ" "กู ไม่ ได้ ถาม" หมอเหนือพูดเน้นทีละคำ "เอ้า กูก็แค่หวังดีป่ะว่ะ โด่..." "ข้าวได้แล้วจ้า มองอะไรกันหรอหมอ" "มองคนสวยฝั่งตรงข้ามครับป้า อยากรู้ว่าเธอมากินข้าวกับใคร" "ไอ้จ้าว" หมอเหนือถลึงตาใส่เพื่อนทันทีที่หมอจ้าวพูดจบ พูดมากจริงๆ มึงเนี่ย "โต๊ะไหนลูก" ป้าณีเมียงมอง "นั่นครับโต๊ะนั้น ที่นั่งกันอยู่สองคน" ส่วนหมอจ้าวก็ทำหน้าที่ชี้ไปยังจุดที่บุคคลที่ตกเป็นหัวข้อสนทนานั่งอยู่ "อ๋อ โต๊ะหนูพิมกับเจ้านัฐใช่มั้ย" "ป้าณีรู้จักหรอครับ" หมอเหนือเอ่ยถามอย่างแปลกใจ "รู้จักสิ ก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันกับป้านี่แหละ สองคนนั้นเป็นเพื่อนกัน สนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เจ้านัฐน่ะน่าจะมีแฟนแล้วนะป้าเคยเห็นพามากินข้าวที่ร้าน ส่วนหนูพิมเห็นว่าพึ่งเลิกกับแฟน" "ป้าครับสั่งข้าวหน่อยครับ" "จ้าๆ เดี๋ยวป้าไปก่อนนะหมอ ลูกค้าเรียกแล้ว" "ครับป้า ขอบคุณมากครับ" "ไงมึง ได้ข้อมูลเพียบ ทำเป็นถลึงตาใส่กู ถ้าไม่ได้กูคืนนี้มึงจะนอนหลับมั้ย คงได้ถ่างตาสงสัยอยู่นั่นว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน" "พูดมากจริง" สรุปสองคนนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันสินะ โล่งใจได้อีกเปลาะ หรือการที่คุณพิมไม่สนใจเขาจะเป็นเพราะเธอพึ่งเลิกรากับแฟนเก่าแล้วยังมูฟออนไม่ได้ "ไม่กินข้าวล่ะเพื่อนเหนือ มองสาวแล้วมันจะอิ่มมั้ย?" หมอจ้าวเลิกคิ้วถามกวนๆ "มึงนี่มันพูดมากจริงๆนะ สมแล้วที่ไม่มีแฟนสักที" หมอเหนือค่อนขอด "มึงก็ไม่มีเหมือนกันแหละไอ้สัส ทำมาเป็นพูดดี" เออ...กูก็ไม่มีเหมือนมึงนั่นแหละ แต่กูจะมีแน่ ๆ แล้วแฟนกูก็ต้องเป็นคนที่นั่งอยู่ร้านฝั่งตรงข้ามที่ชื่อพิมด้วย!