คุณหมออ้อนรักคุณนักเขียน

หมอเก่งเรื่องต้นไม้

"ไปหาหมอมาเป็นไงบ้าง"

"ก็ตามสภาพ ผ่าฟันคุด" หญิงสาวเอียงหน้าที่บวมเป่งให้เพื่อนดู ตอนนี้เธอดูไม่จืดเลยแหละ หน้าก็บวม ปากก็พูดไม่ชัด

"เอาน่าๆ เดี๋ยวก็หายแล้วมึง หมายถึงหายซี่นี้ แล้วก็ไปต่อซี่อื่น ฮ่า ๆ " คนตัวเล็กส่ายหน้าเอือมระอา แต่ก็จริงอย่างที่เพื่อนว่า เธอหายปวดซี่นี้ มันก็ลามไปปวดซี่อื่นอีก วนเวียนอยู่แบบนี้จนเธออยากเลาะฟันตัวเองออกให้หมดปาก!

"กูบอกแล้วให้มึงหาแฟนเป็นหมอฟันหล่อๆ สักคน เวลามึงปวดเขาจะได้ดูให้มึงได้ทันทีเลยไง ไม่สนใจบ้างหรอว่ะ หมอหล่อๆ เยอะนะ"

"กูไม่อยากได้ใครอะไรทั้งนั้นแหละ อาชีพไหนก็ไม่อยากได้" หญิงสาวส่ายหน้าบอกเพื่อน

"มีงก็อย่าปิดกั้นตัวเองนักเลย ผู้ชายไม่ได้เหมือนกันทุกคนซะหน่อย ดูอย่างกูสิ รูปหล่อ พ่อรวย แถมนิสัยยังดีขั้นเทพอีก" นัฐอวดอ้างสรรพคุณของตัวเองให้เพื่อนฟัง หญิงสาวกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ถ้าไม่รู้จักกันมานาน ได้ยินประโยคนี้เข้าไปคงมีหมั้นไส้บ้างล่ะ แต่เธอรู้ดีว่ามันแค่อยากทำให้เธอยิ้มได้ก็แค่นั้น

"แบบมึงยิ่งไม่ควรคบ"

"ไรอ่า... กูไม่ดีตรงไหนเอาปากกามาวง" หญิงสาวไม่สนใจเสียงบ่นงึมงำของเพื่อนสนิท ก้มหน้ากินข้าวต้มที่สั่งมา แต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นคุณหมอสองคนที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตาดีนั่งอยู่ร้านฝั่งตรงข้าม หมออย่างพวกเขาก็กินกับข้าวข้างทางได้เหมือนกันแฮะ นึกว่าจะกินแต่ของหรูๆ ซะอีก หญิงสาวคิดในใจ ก่อนส่ายหน้าช่างมัน เพราะพวกเขาจะกินอะไรหรือไม่กินอะไร มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ

ร้านหนังสือ

หญิงสาวร่างบางหน้าตาสะสวยเดินเข้ามาสำรวจยังโซนหนังสือนิยายและนวนิยาย เธอมักจะแวะเวียนมาดูหนังสือของตัวเองอยู่เสมอว่ายอดขายเป็นอย่างไรบ้าง เธอเป็นนักเขียนที่แต่งนิยายลงเว็บและตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม ปกตินานๆ ครั้งเธอถึงจะออกจากบ้านที เพราะงานของเธอต้องใช้สมาธิและจินตนาการ เธอจึงชอบอยู่ในที่เงียบๆ และเป็นส่วนตัวมากว่าที่จะออกมาข้างนอก

"สวัสดีค่ะคุณพิม แวะมาดูหนังสือหรอค่ะ" พนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีเอ่ยถาม

"ใช่ค่ะ อยากรู้ว่าฟีดแบคเป็นยังไงบ้าง" หญิงสาวตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม จากที่ดูก็ถือว่าขายดีอยู่เหมือนกัน

"ขายดีเลยนะคะ น้อง ๆ ถามหากันเยอะเลย"

"ยังไงก็ขอบคุณมากๆ เลยนะคะ ถ้ามีปัญหาอะไรติดต่อพิมได้เลยนะ"

"ได้ค่ะคุณพิม งั้นตามสบายเลยนะคะ พี่ขอตัวไปทำงานก่อน"

"ค่ะ" หญิงสาวก้มหัวให้พี่พนักงานเล็กน้อย ก่อนจะเดินดูหนังสือเพื่อจะซื้อกลับไปอ่านที่บ้าน ช่วงนี้เธอคิดจะปลูกต้นไม้ฟอกอากาศ เลยถือโอกาสนี้หาความรู้เกี่ยวกับน้องสักหน่อย ก่อนที่จะนำน้องมาปลูกจริง

"คุณพิมใช่มั้ยครับ ผมหมอจ้าวพอจำผมได้มั้ยครับ ที่อยู่คลินิกทำฟัน" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากมุมหนังสือ ก่อนก้มหัวทักทายพร้อมส่งยิ้มน้อยๆไปให้คนตรงหน้า ก่อนจะตอบกลับเขา

"จำได้ค่ะ"

"ดีใจที่คุณพิมจำได้นะครับ แล้วนี่ดูหนังสืออะไรอยู่หรอครับ" หมอจ้าวถามไถ่ วันนี้เขานัดกับหมอเหนือมาทานข้าวแต่มันยังมาไม่ถึง เขาก็เลยแวะมาหาหนังสืออ่านรอฆ่าเวลา พอเข้ามาก็บังเอิญเจอเข้ากับคนที่เพื่อนสนิทแอบชอบดี เขาได้ทำการแอบถ่ายรูปและส่งไปให้ไอ้เหนือมันดูเรียบร้อย ป่านนี้คงเหยียบมิดไมล์แล้วมั่ง ฮ่า... แต่เวลาผ่านไปหลายนาทีเพื่อนตัวดีก็ยังมาไม่ถึง ดังนั้นหมอจ้าวจึงต้องชวนหญิงสาวคนสวยของเพื่อนสนิทคุยไปเรื่อยเพื่อถ่วงเวลา ส่วนไอ้เพื่อนตัวดีที่นัดกันไว้ ป่านนี้ก็ยังมาไม่ถึง!

"อ๋อ... พอดีพิมอยากจะปลูกต้นไม้ฟอกอากาศนะคะ เลยจะศึกษาวิธีเลี้ยงเค้าหน่อย กลัวเลี้ยงแล้วน้องตาย" หญิงสาวตอบอย่างเป็นมิตร

"ถ้าเรื่องต้นไม้เพื่อนผมถนัดมากเลยนะครับ ที่บ้านมันปลูกต้นไม้เยอะเลย คุณพิมปรึกษามันได้"

"ใครหรอคะ? พิมรู้จักรึเปล่า" หญิงสาวเริ่มสนใจ การที่มีผู้รู้ตัวจริงคอยให้คำปรึกษา ย่อมดีกว่าการศึกษาด้วยตัวเองเป็นไหน ๆ

"ก็...นั้นไงครับมาแล้ว ที่กำลังวิ่งมานั่นแหละครับ" หมอจ้าวชี้ไปยังเพื่อนของตัวเองที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบตรงมาทางนี้

"แฮ่ก แฮ่ก สะ สวัสดีครับ คุณพิม แฮ่ก" หญิงสาวมองหมอหนุ่มที่วิ่งหน้าตั้งเข้ามาอย่างงงงวย เขารีบอะไรขนาดนั้น ถึงกับวิ่งจนหน้าดำหน้าแดงมาเลย มีนัดสำคัญหรือไง

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวตอบรับไปตามมารยาท ต่างจากตอนคุยกับหมอจ้าวโดยสิ้นเชิง เธอรู้สึกว่าหมอเหนือเขาดูแปลกๆ เขามักจะยิ้มให้เธอเวลาไปที่คลินิก ไม่รู้ว่าเขายิ้มแบบนั้นให้กับคนไข้ทุกคนรึเปล่า แต่สำหรับเธอ...เธอรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นมันแปลก แต่ถามว่าแปลกยังไงมันก็บอกไม่ถูก ดังนั้นเธอเลยไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขาเท่าไหร่ เนื่องมาจากการทำตัวแปลกๆ ของเขานั่นแหละ

"เพื่อนที่ผมบอกก็คือหมอเหนือนี่แหละครับ มันรู้เรื่องต้นไม้เยอะมากเลยครับ มันชอบต้นไม้มาก ที่บ้านมันปลูกเต็มบ้านไปหมดเลย ใช่มั้ยเพื่อน" หมอจ้าวหันไปหาเพื่อนสนิทของตัวเอง พร้อมขยิบตาส่งสัญญาณบอกให้เจ้าตัวรู้ว่านี่มันเป็นแผน แผนเข้าหาสาวอ่ะมึง มึงต้องรับมุกกูนะเพื่อน

"ฮะ! กูเนี่ยนะกูเนี่ยนะชอบต้นไม้" หมอเหนือชี้นิ้วเข้าหาตัวเองอย่างงงวย เขามองหน้าเพื่อนอย่างงงๆ เขาเนี่ยนะชอบต้นไม้ ตั้งแต่เกิดมาตัวเขายังไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองมีความชอบเกี่ยวกับสิ่งนี้ด้วย แล้วมันเอามาจากไหน?

"ก็ใช่น่ะสิเพื่อนรัก พอดีคุณพิมเขาสนใจจะปลูกต้นไม้ และกำลังศึกษาวิธีดูแล กูก็เลยแนะนำมึงให้มาเป็นที่ปรึกษาคุณพิมไง เห็นว่ามึงก็ชอบต้นไม้เหมือนกัน" หมอจ้าวขยับเข้าไปใกล้ๆ เพื่อนก่อนจะหยิกหลังไปหนึ่งทีโทษฐานสมองประมวลผลช้า เรื่องอื่นฉลาดนัก เรื่องสาวล่ะติดลบ!

"ตามน้ำกูไปก่อน มึงไม่อยากใกล้ชิดคุณพิมมากขึ้นรึไงห๊ะ ชอบไม่ชอบก็บอกชอบว่าไปก่อนไอ้ห่า" หมอจ้าวกระซิบบอกเพื่อนเสียงลอดไรฟัน

"อะอ๋อ ใช่ๆ ครับ ผมปลูกต้นไม้เยอะเลย คุณพิมปรึกษาผมได้เลยครับ จะปลูกต้นอะไรพันธุ์ไหนผมรู้จักหมดเลย ฮ่า ๆ" หมอเหนือหัวเราะร่วน ก่อนปั้นน้ำเป็นตัว ถ้าคุณพิมอยากรู้ เขาจะอ่านหนังสือทุกเล่มที่เกี่ยวกับต้นไม้เลยคอยดู จะศึกษามันทุกอย่าง ขอแค่ให้ได้คุยกับเธอมากขึ้นก็พอ

"จะไม่เป็นการรบกวนใช่มั้ยคะ" เธอรู้ว่าคนเป็นหมองานเยอะมาก เธอกลัวเรื่องของตัวเองจะไปรบกวนเวลาของเขา

"ไม่ครับ ไม่รบกวนเลยครับ สบายมาก" หมอเหนือรีบยกมือโบกปฏิเสธเป็นพัลวัน แค่เป็นคุณพิม ไม่มีอะไรที่เป็นการรบกวนเลยครับ เขาอยากต่อไปในท้ายประโยคแต่ไม่กล้าพอ ได้แต่คิดในใจเท่านั้น

"ถ้าอย่างนั้น พิมอาจจะขอรบกวนบ้างนะคะ" หญิงสาวบอกเขาอย่างเกรงใจ เธอจะศึกษาด้วยตัวเองเหมือนเดิม แต่อาจจะมีขอคำปรึกษาจากผู้รู้บ้างในบางโอกาส

"ครับ ยินดีเป็นอย่างยิ่งครับ" ชายหนุ่มยิ้มจนตาหยี หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น เอาว่ะโอกาสของเขามาถึงแล้ว หึ ๆ

"งั้น..." หญิงสาวอ้ำอึ้งลังเลที่จะขอช่องทางการติดต่อกับหมอหนุ่ม เธอกลัวว่าเขาจะคิดไปไกลว่าการที่เธอขอช่องทางการติดต่อเขาแบบนี้ เพราะมีเจตนาอื่นแอบแฝง

"นี่ไลน์ผมครับ คุณพิมสแกนได้เลย เราจะได้เอาไว้ติดต่อกัน" แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอคิดมันจะไม่เป็นแบบนั้น เขาดูไม่คิดมากอะไรเลย แถมเป็นคนยื่นคิวโค้ดไลน์มาให้เธอก่อนอีกต่างหาก

"อะเอ่อ โอเคค่ะ" ว่าจบเธอก็ลงมือแสกนเพิ่มเพื่อนกับเขาเป็นที่เรียบร้อย

"งั้นพิมขอตัวก่อนนะคะ พอดีมีงานต้องทำต่อ" หญิงสาวเอ่ยบอก

"ครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ" หมอหนุ่มโบกมือให้หญิงสาวจนเธอเดินลับตาไป

"เอามือลงได้แล้ว คุณพิมถึงบ้านแล้วมั่งป่านนี้ โบกอยู่ได้" หมอจ้าวเอ่ยท้วง

"ก็กูดีใจอ่ะจ้าว คุณพิมเขายอมคุยกับกูแล้ว ฮือ... กูตื้นตันใจ" หมอเหนือทำท่าทางปลื้มอกปลื้มใจอย่างเหลือล้น ส่วนหมอจ้าวที่เห็นอาการของเพื่อนสนิทก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับความเล่นใหญ่ เขาว่ามันเป็นเอามากแล้วล่ะ เหมือนคนไม่เต็มบาทขึ้นทุกวัน คุณพิมจะไม่ชอบมันก็เพราะความปัญญาอ่อนของมันเนี่ยแหละ

"ไปกินข้าวเถอะ" หมอจ้าวเอ่ยแค่นั้น ก่อนเดินออกจากร้านหนังสือโดยไม่สนใจหมอเหนืออีก ปล่อยให้มันยืนเพ้ออยู่อย่างนั้นแหละ ขี้เกียจพูดกับแม่งล่ะ