“วี พี่ขอโทษแทนพ่อแทนด้วยนะ เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับพ่อแทนเองว่าเราไม่...”
“มานี่”
วีจูงมือไอยูกลับขึ้นคอนโดก่อนจะรั้งเธอมากอดจนไอยูถึงกับตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“วะ..วี ทำอะไร”
“กอดไงไม่เห็นเหรอ หรือจะให้ทำมากกว่ากอด?”
“!!!!!!!!”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่กลัวหรือไง” วีเอ่ยถามเมื่อเห็นไอยูจ้องหน้าเขา
“อย่ามาพูดหน่อยเลย สนิทกันมาตั้งหลายเดือนไม่เคยเห็นกล้าแตะสักนิด โถ่ว!”
ไอยูเอ่ยก่อนทำท่าทางเหมือนเอือมๆ จนวีถึงกับหลุดขำให้กับความกล้าของเธอ แต่เชื่อเถอะ พอเอาเข้าจริง เธอก็มือไม้เสียงนี่สั่นไปหมด
“ทำเป็นเก่งนะ” วีเอ่ย
“นี่ใคร เจ๊ไอยูคนจริงค่ะ!!!”
“จริงให้ตลอดนะเจ๊น่ะ ว่าแต่พ่อพี่มาเจอแบบนี้พี่จะไม่โดนอะไรใช่มั้ย” วีเอ่ย
“พี่น่ะไม่โดนหรอก แต่นายน่ะเงาหัวหายแล้วไม่รู้หรือไง พ่อพี่ไม่ใช่เบาๆ โหดมาก” ไอยูเอ่ย
“ผมควรจะเลิกยุ่งกับพี่แล้วมั้ง เดือดร้อนเงาหัวหาย” วีเอ่ย
“.........”
ไอยูจุกแปลก
