บอดี้การ์ดมหาเสน่ห์

ตอนที่ 1. เมื่อมาเฟียเบื่อการเป็นโสดแล้ว เอียน โคลคลี่ยิ้มแล้วก็หมุนตัวกลับมา พร้อมกับรวบมือเรียวเล็กไปกุมไว้ ก่อนจะกระซิบเสียงแหบปร่า... “ไกลตรงไหนกันอานิลา... เราสองคนอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง จนเกือบจะหายใจรดกันแล้วนะ...อย่าไปคิดถึงเรื่องอื่นสิ ขอให้คิดแค่เรื่องของเราสองคนก็พอ” เอียนหยอดหวานสุดฤทธิ์ เพื่อเปลี่ยนความกลัวของอานิลาให้เป็นความกล้า อานิลาส่ายหน้า เธอเห็นแก่ตัวไม่ได้ คนตรงหน้าไม่ใช่ผู้ชายธรรมดา เขามีบริวารและคนที่ต้องพึ่งพาเขาหลายร้อยชีวิต “ไม่ได้หรอกค่ะ อานิลารู้ตัวดี อานิลามีแต่จะดึงคุณลงต่ำ อานิลาเป็นแค่คนธรรมดาเองนะคะ” “มันก็จริงนะ แต่ทำไมไม่รู้ ผมอยากจะลองลดตัวลงที่ต่ำ เมื่อผมอยู่ใกล้คุณมากกว่า แต่เรื่องที่ต้องขึ้นสูงนี่ก็น่าสนใจเหมือนกันนะ อยากรู้เหมือนกันว่าผม-จะ-ดัน-คุณ-สูงได้มากแค่ไหน?” เอียนพูดเสียงแหบ เขามองอานิลาด้วยแววตาหวานเชื่อม เลือดลมในตัวเขาแล่นพล่าน มันวิ่งปรู๊ดปร๊าดจนน่าตกใจ เมื่อความคิดเตลิดเลยไปไกลสุดกู่ “คะ!!...คุณพูดถึงอะไรนะคะเอียน” อานิลาผวาเยือก แววตามีความหมายของเอียน ยิ่งทำให้เธอหัวใจเต้นแรง เธอไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ความนัยที่เอียนพยายามจะสื่อให้รู้...ความหมายที่แฝงมาในคำพูดนั่น ชวนวาบหวามจนสะท้านสะเทือนไปทั้งตัว “...” ไม่มีคำตอบมีแต่รอยยิ้มแปลกๆ เอียนอยากจะบ้า!! เขาเกิดอารมณ์กำหนัดกับผู้หญิงตรงหน้าทุกสถานการณ์ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลยหากอยู่ใกล้อานิลา เขาอยากจับหล่อนกดลงบนพื้นและแทรกตัวตนเข้าไปในร่างกายของเธอ ทั้งที่!! เขากับเธอ ไม่เคยอยู่กันสองต่อสองสักครั้ง เอียนเหลือบมองบอดี้การ์ดคู่ใจ ทุกย่างก้าวของเขาไม่เคยขาด เดวิด กับคาดิโอเลย การเกิดมาในตระกูลโคล ที่เป็นผู้ครองอำนาจยิ่งใหญ่ ถึงสมัยนี้ไม่ต้องรบราช่วงชิงอำนาจกันแล้ว แต่ในอิตาลีมีใครไม่รู้บ้างละ ว่าเอียน คือมาเฟีย ธุรกิจของเขามีทั้งโปร่งใสและสีเทา ต่อให้ไม่อยากแตะต้อง แต่ทั้งหมดนั่น ต้นตระกูลโคลสร้างมา “อานิลา เรายังมีเวลาศึกษานิสัยใจคอกันอีกนาน...เพราะยังไงผมก็ตัดใจปล่อยคุณไปไม่ได้ เชื่อสิคุณกับผม สักวันก็ต้องลงเอยกันแบบที่คุณกำลังกังวลนั่นแหละ ต่อไปนี้ผมจะรุกเต็มที่ หากกลัว...ก็ต้องเสียใจด้วย ผมขาดคุณไม่ได้” เอียดพูดความในใจ เขาหว้าเหว่มานานเกินไปแล้ว ถึงก่อนหน้านี้เขาจะมีผู้หญิงอยู่ข้างกายไม่ขาด แต่ผู้หญิงเหล่านั้น ไม่เหมือนอานิลาสักคนเดียว เขาวางใจหญิงตรงหน้า เหมือนรู้จักกันมาหลายชาติ เขาสบายใจทุกครั้งที่อานิลาอยู่ใกล้ แล้วแบบนี้ เขาจะปล่อยมือจากเธอได้ยังไง อานิลาเสก้มหน้าซ่อนริ้วแก้มแดงจากสายตาคมวาว แต่เธอกลับไม่รู้สึกกลัว ในหัวใจเธอมีแต่ความวาบหวาม...คนทั้งประเทศเกรงอำนาจเอียนจนหัวหด แต่เธอกลับมองเขาเป็นเทพบุตรสุดหล่อ เขากระด้างก็จริง แต่ก็มากไปด้วยความอบอุ่น เธอรู้สึกปลอดภัยทุกครั้ง หากมีเอียนอยู่ใกล้ ความรู้สึกในใจตรงกันอะไรๆ ที่ควรยาก ก็กลายเป็นเรื่องง่ายๆ กลิ่นอายความรักลอยกรุ่นอยู่รอบตัว ความเศร้า ความสูญเสีย ความทุกข์ลอยหายไปทั้งหมด!!... ต่อไปเอียนคงไม่หมกมุ่นอยู่แต่กับธุรกิจ และคนของเขา ในเมื่อมีเรื่องน่าสนใจมากกว่า...การสร้างครอบครัวที่ไม่เคยมีในสมอง แต่เวลานี้เอียนอยากลองดู หากเขาทำได้ ทายาทของเขาจะปลอดภัยและเป็นสุข เขาอยากวางมือจากธุรกิจสีเทานั่น ปล่อยผลประโยชน์มหาศาลให้กับกลุ่มคนกลุ่มใหม่ เอียนไม่เคยเสียดายอำนาจที่เคยครอบครองเลย เขาเบื่อมากกว่า เบื่อที่ต้องอดทนประคับประครองอำนาจมหาศาลนั่นไว้ เพื่อหลายร้อยชีวิตที่เขาต้องดูแล แต่กลับไม่มีสักคนที่สงสารเขาเลย ดังนั้นเสียงดนตรีในใจของคนทั้งคู่จึงดังประสานกัน อาจจะเป็นทำนองเพลงเดียวกันเลยก็ได้ เพลงที่ไพเราะ หวานฉ่ำละมุนละไม ในใจของเอียนตอนนี้สดใส ไม่มีแค่สีเทาหม่นเหมือนเดิม เขาสามารถปล่อยวางความอึดอัดที่เคยมีลงได้ เขาคงต้องปรึกษาผู้ใหญ่ที่เคารพอีกหลายคน จนกว่าจะหาทางออกดีๆ เจอ การวางมือนั่นมันไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะคนส่วนใหญ่ยังโลภมาก หากเขายกผลประโยชน์เหล่านี้ให้กับคนที่ไม่คู่ควร ผลร้ายจะตามมาอย่ามหาศาล ดังนั้น ตั้งแต่นี้ไป เขาคงต้องเริ่มคิดใหม่ ทำใหม่ หากปล่อยวางเรื่องนี้ลงได้สำเร็จ อนคตของเขา จะไม่ต้องหวาดระแวงอีกต่อไป “ถึงบ้านอานิลาแล้วค่ะ คุณจอดรถข้างหน้านี่ล่ะค่ะ รถยนต์เข้าไปในซอยไม่ได้หรอก” อานิลากระซิบบอกเมื่อใกล้ที่พักตนเอง เธอรู้สึกอายหน่อยๆ กับความเสื่อมโทรมแถวนี้ มันแตกต่างกับคฤหาสน์หลังใหญ่ของเอียนลิบลับ เอียนมองเลยไปเบื้องหน้า ชุมชนที่ค่อนข้างแออัด...เขาจะไม่ยอมให้อานิลาต้องอาศัยอยู่ในที่แบบนี้อีกแล้ว ทั้งสองคนเดินเข้าไปในตรอกแคบๆ มีสายตาหลายคู่แอบมองตามด้วยความสนใจ เพราะเอียนอยู่ในชุดสูทหรู แต่งตัวเป็นทางการ เดินมากับอานิลาที่แต่งกายซอมซ่อ กางเกงยีนขาดๆ กับเสื้อเชิ้ตสีซีด เธอดิ้นรนทำงานตัวเป็นเกลียวเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่อายุสิบเจ็ด บิดาสิ้นใจจากโลกใบนี้ไป แต่กลับทิ้งหนี้ก้อนใหญ่ไว้ให้ อานิลาดิ้นรนเพื่อมีชีวิตรอด แถมยังต้องตามเช็ด ตามล้างหนี้สินที่ตัวเองไม่ได้ก่อไว้อีก “บ้านคนแถวนี้คับแคบ และแออัดจังเลยเนอะ!!” เอียนชวนคุยแก้เก้อ เมื่อรอบตัวเขามีแต่ความเงียบ “ค่ะ...” อานิลาตอบเสียงเรียบ คนจนกับคนรวยแตกต่างกันแบบเห็นได้ชัด แม้กระทั้งความเป็นอยู่ยังห่างไกลกันสุดขั้ว และคนข้างตัวเธอคงอดแปลกใจไม่ได้ “อีตัวดี!! ...หายหัวไปไหนมาทั้งวันเลย กูมารอมึงตั้งแต่เช้า หายหัวไปไหนมาวะ” เสียงแข็งๆ ตะโกนลั่น แถมยังมองอานิลาตาขวาง เอียนมองสบตาผู้ชายร่างใหญ่หนวดเคราเต็มหน้า ชายผู้นั้นส่งเสียงดุดันเมื่ออานิลาเดินเข้าไปในรัศมีสายตาของเขา “กลัวฉันเบี้ยวหรือไงก็ออกไปหาเงินมาให้นี่แหละ ใจเย็นๆ สิ” อานิลาตอบเสียงเคร่ง เธอสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อควานหาสตางค์ แล้วรีบส่งให้ เพื่อตัดความรำคาญ “แค่นี้เองเหรอวะ กูบอกให้เอาบุญนะ หากมึงยังทำงานพวกนั้นไม่มีทางใช้หนี้กูหมดหรอก!!” “ฉันใช้หนี้แกมาเป็นปีแล้วนะ หนี้ยังไม่ลดลงเลยเหรอ ถามหน่อยเถอะ พ่อฉันเป็นหนี้พวกแกเท่าไหร่แน่” อานิลาเหลืออด เธอทำงานหนักเพื่อชดใช้หนี้แทนบดามาเป็นปีๆ แต่หนี้นั่นไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย “เวลาเอาไป กราบกรานเหมือนกูเป็นพระเจ้า แต่เวลาต้องคืน ทำไมเสียงแข็งแบบนั้นละ” “ฉันแค่อยากรู้ ฉันต้องชดใช้แทนพ่ออีกนานเท่าไหร่? “ตลอดชีวิตมึงนั่นแหละนังหนู หรือไม่อยากปลดหนี้ ลองทำงานอย่างว่าดูสิ ได้เมินก้อนใหญ่ๆ จะได้ปลดหนี้ไวไวไง” อานิลาหน้าร้อนวาบ เธออายเอียนแทบอยากมุดดินหนี เอียนเดินมาขวางหน้า ยื่นมือไปจับมือผอมแกร็นที่ทำท่าจะแตะต้องอานิลาไว้ “เห้ย!! อย่าเสือกว่ะไอ้หนุ่มหน้า...ไม่อยากเจ็บตัวอย่าเสือกสิวะ!!” มันตวาดเสียงเขียว มองเอียนตาขวาง เอียนยิ้มมุมปากจางๆ แววตาดุดัน จนไอ้หน้าเคราเฟิ้มถึงกับชะงัก แววตานั่นแฝงแววอำมหิตจนเขาขนลุกซู่ “ผมใช้หนี้แทนอานิลาเอง...เธอเป็นหนี้คุณเท่าไรครับ” เอียนเสนอตัวให้ และอีกฝ่ายก็รีบตะครุบทันที “จริงรึ!! ไอ้หน้าอ่อน...มีปัญญาใช้แทนนังหนูนี่แน่เรอะ” “เท่าไรล่ะ?” เอียนถามย้ำ “ห้าหมื่น €” มันพูดเสียงดัง และอานิลารีบโวยทันที “อย่าถือโอกาสสิ!! ฉันใช้หนี้แกมาตั้งนานแล้วนะ หนี้มันเพิ่มขึ้นได้ยังไง...พ่อเป็นหนี้แกขนาดนั้นเชียวเหรอ คิดจะโกงเหรอไงหะ!!”