ตอนที่ 4 คนรักกันเขาดูแลกันยังไงนะ
560 คำ
“คนอื่นเวลามีคนรัก เขาดูแลกันยังไงนะ”
ม่านแก้วคิดอย่างเศร้าใจ นึกไปถึงภาพน่ารักที่คู่รักคอย เอาอกเอาใจกันดูแลกันก็พลันทำให้ใจของหล่อนนั้นอ้างว้าง เข้าไปอีกทั้งที่มีสามีแท้ ๆ แต่กลับเหงาเหมือนอยู่ตัวคนเดียว คิดไปก็ยิ่งเศร้า อยากคุยอยากโทรหาสามียังทำแทบจะไม่ได้ เสียงตอบกลับมาแต่ละครั้งก็ดูไม่ค่อยพอใจนัก ไม่รู้หล่อนคิดไปเองหรือเปล่า
“ไม่มีอะไรก็วาง”
“ไม่ต้องโทรมา”
“ทำงานอยู่”
“อย่ายุ่งกับของของฉัน”
“เดี๋ยวว่างจะไปหาเอง”
คำพูดแต่ละคำที่บอกออกมา ชี้ชัดว่าหล่อนนั้นไม่ได้สำคัญอะไรมากนักหรอก ก็แค่เมียในนามตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้ ไม่ได้มีน้ำหนักในใจของคนเป็นสามีเลยหรืออย่างไร เขาทิ้งให้หล่อน อยู่บ้านหลังนี้คนเดียว ไฟตกไฟดับ เขาไม่เคยนึกห่วงใยหล่อนเลยหรืออย่างไรกัน ม่านแก้วคิดตัดพ้อในใจ
“น้องแก้วจะทนเพื่อพ่อนะคะ”
ม่านแก้วหยิบเอารูปบิดาที่นอนป่วยในโรงพยาบาลขึ้นมาดูเพื่อเตือนสติของตนเอง ให้อดทนและสู้ต่อไปแม้ใจหล่อนจะถูก ทำร้ายมากมายขนาดไหนก็ตาม
“ทำอะไร”
เสียงคุ้นหูที่ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าคนที่เข้ามาในบ้านหล่อนนั้นคือใคร ร่างสูงสมชายชาตรีเดินมาเปิดตู้เย็นเอาน้ำ ออกไปดื่ม
“ทอดไข่เจียวค่ะ ไม่รู้ว่าคุณใหญ่จะมา”
ม่านแก้วพูดเสียงหวานพร้อมกับเอาจานไข่เจียวสีเหลือง ส่งกลิ่นหอมไปวางบนโต๊ะ
“ฉันกินอะไรก็ได้ ตักข้าวเถอะ”
เสียงคุณใหญ่บอกม่านแก้วก่อนจะนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้าม แล้วรับข้าวสวยจากหล่อนไปตักกินเงียบ ๆ จวบจนทานข้าวเสร็จสามีหล่อนจึงเดินออกไปรับโทรศัพท์แล้วไปยืนคุยที่หน้าบ้าน แม้อยากจะรู้แต่เมียในนามแบบหล่อนก็ไม่มีสิทธิ์ไปถามอะไรได้
ม่านแก้วเดินขึ้นมาในห้องแบบหงอย ๆ ก่อนจะเดินไป จัดของต่าง ๆ ในห้องนอนเพื่อจะได้ให้สามีหล่อนหลับสบาย หล่อนเปิดแอร์แล้วเดินไปยกกระเป๋าทำงานขึ้นมาเพื่อที่จะนำไปเก็บเอาไว้ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของสามีที่เข้ามาเงียบ ๆ
“อย่ายุ่งกับของของฉัน”
เสียงไม่สบอารมณ์พูดขึ้น พร้อมกับกระชากกระเป๋า ออกจากมือหล่อนทันที
“น้องแก้วแค่อยากช่วย”
ร่างน้อยก้มหน้างุดก่อนจะพูดออกมาเบา ๆ แค่ของใช้หล่อนที่เป็นภรรยายังไม่มีสิทธิ์เข้าไปจับเลยหรือ ทำไมชีวิตหล่อนต้องมาเจออะไรมากมายขนาดนี้ด้วย
“คราวหน้าไม่ต้อง ฉันจะกลับแล้ว”
ร่างสูงพูดจบก็เดินออกจากห้องด้วยความไม่พอใจ จนม่านแก้วได้แต่ยืนงง ๆ มองตามหลังสามีจนลับสายตาเช่นทุกครั้งเวลาที่เขาไม่พอใจหล่อน เขามักจะหายไปไม่มาหาหล่อนนาน ๆ และนี่ก็คงจะเป็นอีกครั้งที่สามีของหล่อนนั้นจะหายไปอีก ม่านแก้วได้แต่คิดอย่างปวดร้าวในใจ
- ผู้เขียน
