Leo & Look peach – 2 เมื่อเราต้องอยู่ด้วยกัน
1317 คำ
Leo & Look peach – 2 เมื่อเราต้องอยู่ด้วยกัน
หลังจากวันที่ฉันเจอกับพี่ลีโอวันแรก ไม่กี่เดือนต่อมา งานแต่งขอพ่อใหม่และแม่ของฉันถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ด้วยความที่ลุงจอห์นเป็นนักธุรกิจคนดังที่มีผู้คนรู้จักมากมาย ทำให้แขกที่มางานวันนี้ค่อนข้างมากหน้าหลายตา แต่งานแต่งก็ดำเนินผ่านไปด้วยดี
“ต่อจากนี้ไป เราทั้งสองครอบครัวก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะลีโอ เรามีน้องสาวแล้วนะ พ่ออยากให้เราดูแลน้องดี และอย่าทิ้งน้อง” ลุงจอห์นที่นั่งอยู่ที่เตียงในห้องหอ หันมาบอกกับพี่ลีโอที่นั่งข้างเตียง
“ครับพ่อ”
“แม่ฝากน้องด้วยนะลีโอ ถ้าน้องทำตัวไม่น่ารัก ก็ดุก็ว่าน้องได้เลย แม่อนุญาต แต่ขออย่างเดียวรักน้องให้เหมือนน้องสาวแท้ ๆ ” แม่ฉันเหมือนจะสั่งเสียให้ฉันอย่างไรอย่างนั้น นี่มันงานแต่งงานแม่นะ จะมาฝากฝังฉันทำไม เหมือนกับว่าฉันกับพี่ลีโอเป็นคู่แต่งงานอย่างไรอย่างนั้น
“ได้เลยครับ คุณน้า”
“เรียกแม่สิลีโอ” ลุงจอห์น เหมือนจะเตือนให้พี่ลีโอย้ำสถานะของภรรยาตัวเอง
“ครับแม่”
“ต่อไปนี้ พ่ออยากให้เราทั้งสอง เรียกพ่อกับแม่ว่า พ่อและแม่ จะไม่มีคำว่า ลุง กับ น้า นะ”
“ค่ะ”
“ครับ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะบินเลยช่วงค่ำ เดี๋ยวตอนเช้าพ่อจะไปช่วยเราเก็บของไปไว้ที่คอนโดของพี่เรานะลูกลูกพีช” ลุงจอห์นหันมาพูดกับฉัน ด้วยสายตาที่อบอุ่น ถึงเขาจะไม่ใช่พ่อแท้ ๆ แต่ว่าการกระทำและคำพูดของลุงจอห์นมันทำให้ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกได้ว่า เขานั้นเป็นพ่อของฉันจริง ๆ
“ได้ค่ะ พ่อ พรุ่งนี้ลูกพีชไม่มีเรียนพอดี”
“ดีเลย ลีโอ พรุ่งนี้ถ้าไม่มีเรียนก็ไปช่วยน้องกับพ่อ”
“ครับพ่อ”
ในเย็นวันที่พ่อและแม่ต้องบินไปเยอรมัน ฉันและพี่ลีโอได้มาส่งทั้งสองที่สนามบิน และนั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันและเขาได้เริ่มทำอะไรกันเพียงแค่สองคน
“พ่อกับแม่ไปก่อนนะ”
“อย่าลืมดูแลน้องดีๆ อย่าลืมว่าเธอเป็นน้อง” คำพูดที่ย้ำชัดของพ่อจอห์น ที่กำชับกับพี่ลีโอ มันเหมือนยิ่งเป็นการตอกย้ำสถานะของฉันกับพี่ลีโอ ให้เตือนตัวเองเอาไว้อย่าได้คิดเผลอไผล ไปกับรูปลักษณ์และความรู้สึกที่มี ฉันที่ได้ยินแบบนั้น ก็ต้องคอยเก็บความรู้สึกที่มีเอาไว้ ให้ใครได้รับรู้
“ครับพ่อ เดี๋ยวผมดูแลน้องเอง พ่อกับแม่อยู่ที่นู่นก็ดูแลสุขภาพนะครับ” พี่ลีโอ รับคำพ่อจอห์นก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าเกทสนามบินไป
หลังจากที่พ่อและแม่ไปอยู่ที่เยอรมัน ก็มีโทรมาพูดคุยกับฉันและพี่ลีโอบ้างเป็นบางครั้ง เพราะทั้งคู่ไม่ค่อยมีเวลาด้วยธุรกิจที่ทำให้ทั้งสองทุ่มเทไปกับการทำงานโดยซะส่วนใหญ่
วันแรกที่อยู่ด้วยกันเราก็เขิน ๆ กันสักหน่อยทำตัวไม่ค่อยถูก เพราะตลอดชีวิตฉันอยู่กับแม่มาตลอดไม่เคยอยู่กับผู้ชายเลยสักครั้ง และดูเหมือนว่าพี่ลีโอก็เหมือนกัน เขาเองก็น่าจะเคยอยู่กับแต่ผู้ชาย เพราะบางที่ก็ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเดินออกมากินน้ำที่นอนห้องนอน โชว์ซิกแพคขาว ๆ แน่น ๆ เล่นเอาใจฉันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ
แต่ก็นะ การที่ฉันต้องมาอยู่ร่วมกับพี่ชาย ทั้งที่ในชีวิตนี้เคยอยู่กับแม่แค่สองคนตั้งแต่เด็ก การปรับตัวของทั้งฉันและเขาเลยเป็นไปได้ยากหน่อย
อย่างวันนี้ก็เช่นกัน
“ว้าย!! พี่ลีโอ ทำไมยังอยู่คะ” ฉันร้องเสียงหลงพร้อมกับหาที่หลบบดบังเรือนร่างของตัวเอง เพราะตอนนี้ฉันใส่เพียงแค่ชุดชั้นในสีดำเดินออกจากห้องนอน ตั้งใจจะไปดื่มน้ำ เจอกับพี่ลีโอที่เดินออกจากห้องนอนเหมือนกัน
ก็ไหนว่าวันนี้เขามีเรียนเช้า ไม่ใช่ว่าพี่ลีโอออกไปตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ
“ขี้เกียจตื่น อยากนอน” พี่ลีโอ ที่ตอนนี้เบนหน้าหนีไปอีกทาง เพราะดูเหมือนว่าพี่ลีโอก็คงตกใจที่ฉันอยู่ในสภาพนี้
“อ่าว.. หรือคะ”
“ครับ”
“พี่ลีโอ หันไป!” ฉันร้องลั่นอีกครั้งเมื่อพี่ลีโอ จู่ ๆ ก็หน้ามามองฉันเต็มสองตา ถึงฉันจะอยู่หลังเคาน์เตอร์ครัวก็ตาม
“ขะ ขอโทษ แล้วทำไมเราแต่งตัวแบบนั้นล่ะ”
“ก็พีชไม่รู้ว่าพี่อยู่นี่คะ เห็นเมื่อวานพี่บอกพีชเองนี่นาว่าจะมีเรียนเช้า แต่นี่มันเที่ยงแล้ว”
“ก็เลยแก้ผ้าเดิน?”
“พีชไม่ได้แก้ผ้า ยังใส่เสื้อในกางเกงในอยู่ พี่หันไปเลย ลูกพีชจะเข้าห้อง” ฉันแหวใส่พี่ลีโอเสียงเขียว ก่อนจะสั่งให้พี่ลีโอหันหน้าไปทางอื่น เพื่อที่จะหาจังหวะวิ่งเข้าห้องเพื่อสวมเสื้อผ้า
“เดี๋ยวพี่หลับตาละกัน” พี่ลีโอพูดยิ้มๆ พร้อมกับหลับตาลง แต่ก็ไม่ยอมหันไปทางอื่น ฉันที่เห็นว่าพี่ลีโอหลับตาก็รีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูห้องทันที
“หุ่นเราดีนะ”
“ไอ้พี่ลีโอ!” ฉันหันหน้าไปตามเสียงพูด ก็เห็นว่าพี่ลีโอยืนลืมตาอมยิ้มเหมือนจงใจแกล้งฉันให้อายอย่างไรอย่างนั้น ฉันรีบก้าวยาวเข้าห้องนอนทันที เพราะตอนนี้หัวใจของฉันมันเต้นเร็วกว่าเดิมเป็นสิบเท่า เมื่อเห็นรอยยิ้มกับแววตาของพี่ลีโอที่มองมา มันทำให้ฉันเผลอคิดไปไกล ว่าเขาเองก็อาจจะชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบพี่เขาก็ได้
ที่มหาวิทยาลัย
“ลูกพีชทางนี้” ไลลาเพื่อนสนิทของฉันกำลังยกมือขึ้นเรียกฉันที่เดินเข้ามาในโรงอาหารของมหาลัย
“ทำไมถึงลงมาช้าจัง”
“ฉันเอางานไปส่งอาจารย์มา และพอดีอาจารย์มีถามนิดหน่อยก็เลยอยู่อธิบายกว่าได้ลงมา หิวข้าวมาก!!” ฉันทำท่าจับท้องเหมือนกับคนปวดท้องหิวข้าว
“รีบไปสั่งสิเดี๋ยวฉันกับต้นนั่งรอ”
“ได้เดี๋ยวฉันมานะ” ฉันเดินออกมาจากโต๊ะที่ไลลาและต้นแฟนหนุ่มนั่งอยู่ ก่อนที่จะเดินไปสั่งข้าวที่ร้านเพราะฉันลงมาช้าและไม่อยากคอยนานจึงเลือกเป็นข้าวราดแกงง่ายๆ
“เอ้า! มาไวจัง” ฉันเดิมกลับมาที่โต๊ะ ยัยไลลาก็ถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูตกใจกับความไวแสงนี้
“ฉันไม่อยากรอนาน กินอะไรง่ายๆ เร็วๆ นี่แหละดีแล้ว”
“นี่สาวๆ วันนี้วันเกิดเพื่อนเรา สนใจไปร่วมงานวันเกิดด้วยกันไหม” ต้นแฟนหนุ่มของไลลาที่เงยหน้าขึ้นจากมือถือถามฉันกับไลลา ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
“น่าสนใจ ไปไหมลูกพีช”
“ได้นะ ฉันนี้ฉันว่าง จริงๆ ฉันก็ว่างทุกวัน” ฉันตอบพร้อมกับพยักหน้าก่อนที่จะตักข้าวเข้าปาก
“งั้นวันนี้สองทุ่มเจอที่ร้านหน้ามอนะ” ต้นพูดพร้อมกับกดพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปในมือถือ ท่าทางของเขาดูลิงโลดอารมณ์ดีแบบเว่อร์ ๆ
“ทำไมต้องดูดีใจโอเวอร์ขนาดนั้นด้วย แฟนแกอะ” ฉันหันไปกระซิบข้างหูไลลา เพราะอดไม่ได้ที่จะอยากรู้กับพฤติกรรมของแฟนเพื่อนที่ดูตื่นเต้นจัด ๆ จนผิดปกติมากไปหน่อย
“สงสัยอยากเปิดตัวแฟนอย่างฉันมั๊ง” ไลลาตอบพร้อมกับยักไหล่
เฮ้อ...อวยตัวเองไปแล้วหนึ่ง
- ผู้เขียน
