CHAPTER 6
Puen’s part
ผมใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนฝูง ตอนกลางคืนบางคืนก็จะมีไอ้มาร์ชที่เข้ามาหา แต่ผมก็ยังรู้สึกเคว้งคว้างอยู่ดี อย่างกับอยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้
กินข้าวก็รู้สึกว่ากินไม่อร่อย คิดถึงอาหารฝีมืออิงค์ ขับรถไปไหนมาไหนก็เหมือนไปแบบไร้จุดหมาย ขับช้า ๆ เอื่อย ๆ นึกถึงคำพูดของอิงค์ที่ห้ามผมขับรถเร็ว เวลาผ่านหน้าคาเฟ่ต่าง ๆ ก็คิดถึงอิงค์ ไม่รู้เธอยังไปคาเฟ่บ่อย ๆ อยู่หรือเปล่า ร้านนี้เธอเคยมาหรือยัง
แม้แต่เวลานอน เตียง 6 ฟุต ที่เคยรู้สึกว่าขนาดกำลังพอดี แต่ทุกคืนนี้รู้สึกว่ามันกว้างมาก ๆ กว้างจนรู้สึกว่าไม่อยากล้มตัวลงนอน มันอ้างว้างจนนอนไม่หลับ อ้อมแขนเคยมีร่างเล็ก ตัวหอม ๆ ให้นอนกอดแล้วหลับไป ปัจจุบันก็มีแต่หมอนข้างที่เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแทนที่เธอคนนั้น
ตลอดเวลาเกือบ 1 เดือน ที่เลิกกับอิงค์ไป ไม่มีวันไหนที่จะไม่คิดถึง ทุก ๆ การกระทำของผม จะมีภาพอิงค์แวบเข้ามาในหัวสมองทุกครั้ง มันก็เป
