“อะ พวกมึงมาช่วยกันแกะสิ” ฟองมันเดินกลับออกมาพร้อมกับจานชามหลายใบ พวกเพื่อน ๆ ต่างมองหน้าผมนิ่ง ๆ ไม่มีใครลุกไปช่วยฟองแกะ
“ขอความรู้สึกที่แท้จริงของมึงหน่อย” ไอ้ภีมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ฟองมันก็หยุดแกะของกิน มองหน้าผมรอคำตอบเหมือนกัน
“กูคิดถึงอิงค์ว่ะ กูลบภาพอิงค์ออกจากหัวกูไม่ได้ กูอยากคุยกับอิงค์ อยากไปหา แต่ก็รู้ดีว่ากูทำไม่ได้ ขนาดอิงค์จะโดนรถเฉี่ยวกูเข้าไปหา อิงค์ยังทำท่าไม่อยากคุยกับกู พูดขอบคุณกูแบบโคตรห่างเหิน จุกยังไงก็ไม่รู้ว่ะ”
“เมื่อก่อนอิงค์ก็รู้สึกเหมือนที่มึงรู้สึกในตอนนี้นั่นแหละ” ฟองเอ่ยออกมาแล้วแกะอาหารต่อ
“มึงอย่าซ้ำเติมเพื่อนดิวะ” ไอ้มาร์ชพูดกับฟอง
“กูไม่เข้าข้างคนผิดอะ เมื่อก่อนกูพูดหลายครั้งแล้วกับการกระทำของมันเนี่ย เพราะกูเข้าใจหัวอกของอิงค์ น้องเขารักไอ้ปืนมาก แต่ดูไอ้ปืนทำกับเขา ดีแค่ช่วงแรก ๆ หลัง ๆ คือเชี่ย!” ที่ฟองพูดมามันก็ถูกแหละ ผมดีกับอิงค์แค่ช่วงแรก ๆ ค
