ตอนที่ 8
1594 คำ
หลังจากหายป่วยอินวากลับมาทำงานตามปรกติแต่ก็ได้รับรู้ข่าวไม่ดีเกี่ยวกับบอสน่านอย่างหนาหูจนแทบจะไม่เชื่อว่าคนใจดีอย่างเขาจะอาละวาดทุกวันแล้วเล่นงานพนักงานทุกคนที่สำคัญคือเกือบจะไล่ออกหลายคนด้วย
แต่เธอคิดว่าข่าวทุกอย่างคงถูกใส่สีมาก่อน
บอสน่านใจดีจะตายไปคนอื่นน่ะเข้าใจผิด!
อินวามาทำงานได้หนึ่งอาทิตย์แล้วคืนนี้เราจะขึ้นเครื่องบินส่วนตัวของบอสน่านเพื่อไปตั้งแคมป์ใกล้กับที่ป่าทางภาคเหนือหนึ่งคืนสองวันแล้วกลับมาในเย็นวันอาทิตย์พอเช้าวันจันทร์ก็มาทำงานตามปรกติ
นี่จะเป็นครั้งที่สองที่ไปเที่ยวกับเขาสองคน
"อินวายุ่งรึเปล่า?"
"ไม่ค่ะ คุณเพชรมีอะไรรึเปล่าคะ?"
"พรุ่งนี้คุณว่างรึเปล่า ผมอยากจะชวนคุณ…"
"พรุ่งนี้อินวาไม่ว่างหรอกอาเพชร คือว่า...อินวาจะไปกับผมน่ะ" น่านยิ้มกว้างเยาะเย้ยศัตรูหัวใจที่มันทำอะไรช้าเกินไปจนเป็นแบบนี้ไง
เขาเดาเกมมันออกตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่มแล้วถึงได้นัดกับอินวาตั้งแต่วันที่เธอป่วยเพราะรู้ว่ายังไงซะเขาก็สำคัญกว่าใครเสมอ ลองถ้าเขาเรียกร้องความสนใจอีกสักนิดอินวาก็พร้อมจะทิ้งทุกอย่างเพื่อมาทำให้เขารู้สึกดีขึ้นโดยที่ไม่เคยรู้เลยว่านั่นมันก็แค่มารยาชายที่ใช้หลอกล่อเธอเท่านั้นเอง
"จริงเหรออินวา?" ไอ้เด็กเหี้ยนี่แม่งหวงก้างอีกแล้ว
"จริงค่ะ อินวาต้องขอโทษคุณเพชรด้วยนะคะ" ทำไมเธอรู้สึกว่าบอสน่านขยับตัวเข้ามาใกล้มากส่วนคุณเพชรก็จ้องตาเขม็งจนน่ากลัวเชียวว่าจะมีเรื่องกัน
"พรุ่งนี้วันเกิดผมนะเผื่อคุณจะเปลี่ยนใจไปกับผมแทน ว่าไงอินวา?" ตั้งใจจะใช้โอกาสนี้ขอคบตัดหน้าใครบางคนแต่ดูแม่งทำหน้าได้โคตรน่าถีบฉิบหาย
"อาเพชรอย่าเสียมารยาทแย่งเลขาผมสิครับ ผมมาก่อนอาก็ควรจะเคารพหน่อย" เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องนัดแต่หมายถึงเรื่องที่มันพยายามจะแย่งเลขาไปต่างหาก อาเพชรมันเป็นผู้ชายมีเหรอจะดูไม่ออกว่าเขาคิดยังไงกับเลขาแสนรักคนนี้แล้วยังเสือกหน้าด้านเข้ามาตามตอแยอยู่นั่นแหละ ถ้าไม่ติดว่าพ่อห้ามมีเรื่องกับมันนะป่านนี้คงได้นอนหยอดน้ำข้าวต้มแล้วแต่ถ้ามันยังเสร่อมายุ่งกับอินวาไม่หยุดสักวันคงจะฟื้นโรงพยาบาลแบบไม่รู้ตัวก็ได้
คนของกูมึงอย่ามายุ่ง!!
"ไว้ผมกับอินวาจะส่งของขวัญวันเกิดให้ทีหลังนะครับ ไปเถอะอินวาเสียเวลานานแล้ว"
เพชรทำได้แค่มองเงียบๆเจ็บใจจนอยากกระทืบไอ้เด็กเวรร้อยเล่ห์ที่สุด นี่มันคิดว่าจะเอาชนะเขาไปได้ทุกอย่างรึไงห่ะยังไงก็ไม่มีทางซะหรอก ถ้าเป็นในเรื่องงานเขาอาจจะยอมบ้างแต่เรื่องความรักไม่มีทางจะยอมแน่แล้วถ้าอินวาไม่รักกันเขาก็จะปั่นให้เธอเกลียดเจ้านายตัวเองจนไม่สามารถมองเป็นคนดีได้
ถ้าอินวาเห็นธาตุแท้มันมีเหรอจะรับได้?
น่านเดินมาพร้อมกับเลขาคนสวยถึงลานจอดรถแล้วรู้สึกว่าไม่อยากจะห่างจากเธอแม้แต่นาทีเดียวเลยจริงๆ อินวาไม่เคยรับรู้ถึงการกระทำทุกอย่างของเขาเพราะในสายตาเธอเราเป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้อยเท่านั้นเองต่อให้จะแสดงท่าทางหวงอย่างชัดเจนแววตาคู่นี้ก็ไม่เคยมองเป็นอื่นเลย
ถ้าเพียงเธอส่งสัญญาณมาให้รู้สึกบ้างสักนิดว่าคิดแบบเดียวกันเขาคงจะไม่ลังเลแล้วคอยหวงก้างจนแทบประสาทกินวันละล้านรอบหรอก!
คิดบ้างสิที่รักว่าผมรักคุณมากแค่ไหน
...รู้สึกตัวสักนิดเถอะ ขอร้อง!
"บอสจับมืออินวาทำไมคะ?" เธอกำลังจะเปิดประตูรถแต่ว่าบอสน่านกลับคว้าข้อมือดึงรั้งเอาไว้ก่อน
"คือ...คือ…" แค่อยากจะบอกว่ารักว่าหวงแต่มันติดอยู่ที่ปากแข็งเกินกว่าจะพูดออกไปขัดกับภายในใจที่ตะโกนร่ำร้องให้เธอรับรู้สักทีสิ อินวายิ้มกว้างมองตาใสแป๋วได้โคตรน่ารักแล้วรู้สึกเหมือนว่าใบหน้าของเธอใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
"คืออะไรเหรอคะบอสน่าน?" เขากำข้อมือเธอแน่นมากจนรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาแล้วยังก้มหน้าเข้ามาใกล้มองด้วยแววตานิ่งที่แปลกไปกว่าทุกครั้ง คิ้วดกดำก็ขมวดแทบจะผูกปมได้อยู่แล้ว เธอลุ้นนะว่าเขาจะพูดอะไรแต่รอเกือบนาทีที่ได้แต่ความเงียบมาแทนคำพูดทุกอย่าง
"บอสคะ?"
"บอสน่าน?"
"บอสเป็นอะไรรึเปล่าคะ?” เขากำข้อมือเธอแรงมากขึ้นแล้วแววตาคู่นี้ทำให้รู้สึกเหมือนว่าบรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนมากชนให้อึดอัด เธอก้าวขาหลังอีกก้าวตัวก็แนบไปกับรถแล้วแต่บอสน่านยังจ้องมองกันไม่หยุดจนเธอไม่สามารถทนไหวสะบัดมือออกด้วยความเจ็บ
"อินวาผมขอโทษคือ…" ข้อมือเล็กแดงเชียวแล้วยังปรากฏรอยกำอย่างชัดเจนด้วย
นี่เขาเผลอทำเหี้ยอะไรไปวะเนี่ย!
"เจ็บมากไหม เดี๋ยวผมทายาให้นะ"
"เดี๋ยวก็หายค่ะแต่บอสน่านโอเคแน่นะคะ?"
"ผม...ปวดหัวนิดหน่อย!" ตอนแรกก็จะตอบว่าไม่เป็นอะไรเหมือนทุกครั้งแต่พอเห็นว่าเธอเป็นห่วงก็กลายเป็นโรคสำออยทันที เขาทำหน้าซึมแววตาอ่อนล้าทั้งที่ในใจเริงร่าอย่างมีความสุข
"ถ้าไม่ไหวเรายกเลิกก็ได้นะคะ"
"ไหวสิ! ผมแค่อยากหลับสักงีบแต่ต้องขับรถกลับเพนท์เฮ้าส์ที่ไกลมากเลยรู้สึกเพลียกว่าเดิม"
"งั้นให้ฉันขับรถไปส่งไหมคะ บอสจะได้พักสายตาระหว่างทางด้วยยังไงคอนโดฉันก็เป็นทางผ่านไปเพนท์เฮ้าส์บอสอยู่แล้ว"
"ผมเกรงใจคุณจัง"
"เรื่องแค่นี้เองค่ะเราไปกันเถอะ"
"คุณเก็บกระเป๋าแล้วใช่ไหม?"
"ค่ะ บอสยังไม่เก็บเหรอคะ?"
"ผมจัดการเรียบร้อยแล้วแต่เราขึ้นเครื่องตั้งสี่ทุ่มแหนะ ผมของีบที่คอนโดคุณได้ไหมแล้วตื่นเมื่อไรค่อยไปเพนท์เฮ้าส์ผมด้วยกัน ผมปวดหัวมากเลยอินวา"
"งั้น...ก็ได้ค่ะ" ยังไงนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่บอสน่านไปคอนโดเธออยู่แล้วถึงจะน้อยครั้งที่เขาจะหลับที่ห้องก็ตาม สีหน้าบอสน่านในตอนนี้ก็ไม่สู้ดีด้วยสิคงจะเครียดเรื่องงานมากจนปวดหัวแน่
น่านนั่งภายในรถหรูราคาเกือบห้าล้านของเธอแอบมองสำรวจภายในเรียบร้อยเป็นระเบียบดี นี่เป็นครั้งแรกที่ขึ้นรถของเลขาแสนดีแล้วก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเอาเงินจากไหนมาซื้อเพราะถึงเงินเดือนแตะเข้าหลักแสนแล้วแต่ด้วยอายุงานก็ไม่น่าจะเก็บเงินไวขนาดนี้นะ
"รถคุณเรียบร้อยจัง"
"รถคันแรกในชีวิตเลยนะคะ"
"คุณซื้อตอนไหนเหรอ ผมจำได้ว่าปีที่แล้วยังนั่งแท็กซี่อยู่"
"อ๋อ พ่อซื้อให้วันเกิดปีที่แล้วค่ะ"
"แล้วปีนี้คุณอยากได้อะไรไหมใกล้ถึงแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"แล้วบอสละคะอยากได้อะไรไหมอาทิตย์หน้าก็วันเกิดแล้ว"
"คุณจำวันเกิดผมได้ด้วยเหรอ!?" รักตายเลยทูนหัวที่จำรายละเอียดของเขาได้บ้างแล้วดูหันมายิ้มให้สิไม่คิดถึงใจคนนั่งตรงนี้เลยว่าแทบจะหยุดเต้นได้อยู่แล้วนะ
"วันเกิดปีนี้ผมอยาก...ได้...คุณ! เอ่อ!! หมายถึงคุณมาร่วมงานด้วยน่ะ" เหี้ยแล้วไงเผลอหลุดปากพูดอะไรไปวะเนี่ยแล้วดูคุณเลขาคนดีหัวเราะอีก
นี่คิดว่าเขาพูดเล่นรึไงกันห่ะ!
อยากได้เลขาเป็นเมียต้องทำยังไงวะ?
"ก็ปีที่แล้วบอสจัดงานแบบส่วนตัวฉันเลยไม่ได้ไปแต่ถ้าปีนี้บอสอยากให้ไปอินว่าก็จะไปค่ะ จะซื้ออะไรเป็นของขวัญให้บอสดีนะ" บอสน่านมีครบหมดทุกอย่างจนคิดไม่ออกเลยว่าคนสุดแสนจะเพอร์เฟคนั้นต้องการอะไรอีกบ้างในชีวิต
เธออยากจะให้เป็นสิ่งที่เขาสามารถใช้ได้แต่จะเป็นอะไรก็คิดไม่ออกเหมือนกันแต่เดี๋ยวพี่ชายมาหาวันพุธหน้าค่อยชวนไปเลือกด้วยกันดีกว่าอย่างน้อยก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
เรามาถึงคอนโดขนาดเล็กตกแต่งได้น่ารักเหมาะสมกับเจ้าของห้องที่สุดแล้วโซฟาตัวนี้ค่อนข้างใหญ่ทำให้เอนตัวลงนอนได้สบายมากระหว่างรออินวาอาบน้ำก็มีผลไม้กับน้ำเปล่าพร้อมกับยาแก้ปวดหัววางไว้ให้อีกสองเม็ดแต่ในเมื่อป่วยการเมืองทำไมจะต้องกินด้วยเล่า
ทิ้งยาแม่งให้หมดแล้วกินแอปเปิ้ลดีกว่า!
ได้อยู่กับเธอแบบนี้โคตรดี!!
- ผู้เขียน
