ก่อนที่บอสน่านจะพูดอะไรออกมาอีกเธอรีบเก็บกระเป๋าแล้วจับข้อมือใหญ่จูงเข้ามาในห้องทำงานส่วนเขาก็ถือเค้กก้อนใหญ่เข้ามาด้วยแล้ววางลงที่โต๊ะรับแขกปรายตามองให้นั่งใกล้ๆกัน
เธอนั่งเว้นระยะห่างพอสมควรพยายามที่จะไม่มองหน้าแต่ก็อดตกใจไม่ได้เมื่อเขาถอดแว่นออก ขอบตาบวมไม่มากแต่คล้ำอย่างชัดเจนนัยน์ตาแดงก่ำจนน่ากลัว เขายิ้มบางๆดูก็รู้ว่าเหนื่อยล้าเพลียอยู่บางทีอาจจะเมาค้างด้วยก็ได้ เธอขยับตัวห่างออกมาอีกนิดพยายามเก็บสีหน้าให้เป็นเหมือนเดิมก่อนจะตกใจจนตัวแข็งทื่อเมื่อเขาจับตัวเธอดึงเข้าไปใก้ล
"คุณดูเพลียนะอินวา" ใบหน้าไม่ค่อยสดชื่นเลยดูก็รู้ว่ากำลังอึดอัดมากที่ต้องอยู่กับเขาตามลำพังแบบนี้
"คือ...เมื่อคืนนอนดึกค่ะ" เรียกว่าแทบไม่ได้นอนเลยมากกว่าแล้วตอนนี้เธอก็ปวดหัวมาก
"ผมก็เหมือนกัน คุณอย่าหลบตาผมสิอินวา...ผมรู้ว่ามันยากแต่ว่า…"
"บอสคะฉันไม่เป็นอะไร"
"งั้นมองหน้าผมสิ" เขาประคองใบหน้าสวยให้กล้าเ
