“ข้าต่างหากที่ไม่รู้ว่าเจ้าจะขึ้นมาบนนี้” เขาสืบเท้าเข้าไปใกล้จนเมอริอาร์ได้กลิ่นหอมสะอาดจากชายหนุ่ม “อาหารของเจ้าเลิศรสมาก”
“ท่านเกรงจะเสียหน้าหรืออย่างไรจึงไม่กล้าชมข้าต่อหน้าผู้อื่น” เธอทำเสียงขึ้นจมูกแง่งอนเหมือนเด็กน้อยทำให้ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ
“เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปอาบน้ำพักผ่อนเถิด ห้องนอนอยู่ชั้นสอง ข้าให้มาโมทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว”
“ความจริงข้าทำความสะอาดเองก็ได้ไม่ควรใช้มาโมไปทำให้” เธอเอ่ยเบาๆ เหมือนจะตำหนิเขา
“ก็เจ้ากำลังทำอาหาร” เขายิ้มละมุนเป็นรอยยิ้มที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
“แล้วท่านแม่เฒ่านอนที่ไหนเจ้าคะ” เปลี่ยนเรื่องเพราะรอยยิ้มของเขาสั่นไหวหัวใจเธอยิ่งนัก
“แม่เฒ่าฮาน่านอนที่ชั้นล่างบ้านหลังนี้นางเคยอยู่กับสามีที่ตายจากไปแล้วแต่พอเหลือตัวคนเดียวและดวงตามืดบอดจึงอยู่แต่ชั้นล่าง”
“เหตุไฉนดวงตาของแม่เฒ่าจึง...”
“ข้าไม่รู้ว่านางพูดจริงหรือไม่ แต่นางเคย
