อูเซอร์คาเรก้าวนำเพื่อกลับมาที่บ้านพักของแม่เฒ่าฮาน่า เขาตื่นแต่เช้าตรู่เหมือนเช่นเคยแต่มีบางความรู้สึกที่แปลกและเปลี่ยนไปเขาไม่ได้หลับสนิทเช่นนี้มาเนิ่นนานยิ่งนักและการลืมตาตื่นมาเห็นใครสักคนอยู่เคียง ทำให้หัวใจอ่อนโยนลงได้อย่างประหลาด เขาเห็นใบหน้าหวานหลับพริ้มอย่างเป็นสุข จึงไม่อยากปลุก ชายหนุ่มรู้ดีว่ากว่าเมอริอาร์จะข่มตาหลับได้ก็นานพอสมควร เขาอยากให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่เพราะในช่วงเวลาจากนี้ไปคงไม่ได้สุขสบายนัก
“ท่านชายขอรับถ้าเราจะอยู่ที่นี่นานอย่างที่ท่านชายเคยพูดไว้ เราคงต้องซื้อเครื่องครัวให้ท่านหญิงแล้วละขอรับ”
อูเซอร์คาเรหัวเราะในลำคอ “ก็คงต้องเป็นเช่นนั้น เวลาทำอาหารดูนางมีความสุขและผ่อนคลายมาก”
“ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้นขอรับ”
“ถ้าอย่างนั้นหลังเสร็จมื้อเช้าเราค่อยไปหาซื้อข้าวของกัน ต้องซื้อเสื้อผ้าให้นางด้วย”
เพราะระหว่างการสับเปลี่ยนขบวนเขาไม่ได้นำเสื้อผ้าของเมอริอาร์
