“ถ้าข้าอยากได้นางละ” ดาเรนตวัดสายตาคมกริบมองมาโมที่ถูกสกัดกั้นด้วยชายฉกรรจ์ที่ขนาบดาเรนอยู่
เพี้ย!
เสียงฝ่ามือกระทบซีกหน้าของชายร่างใหญ่อย่างแรง แม้ว่าใบหน้าของดาเรนจะไม่ได้สะบัดไปตามแรงตบของเมอริอาร์ แต่ก็ทำให้เขาชะงักค้างแล้วจ้องมองหญิงสาวเขม็ง เธอไม่มีแววหวาดกลัวแม้แต่น้อย ดาเรนเลิกคิ้วแล้วแหงนหัวเราะเสียงดังก่อนปล่อยหญิงสาวลงยืนโดยที่มาโมรีบเข้าไปประคอง
“น่าเสียดายที่วันนี้ข้าไม่มีเวลาไม่เช่นนั้นข้าจะพาเจ้าไปกับข้าด้วย” ดาเรนหัวเราะร่า “แต่สักวันเราต้องได้พบกันแน่แม่หญิงคนงาม”
บุรุษแปลกหน้าในชุดดำเดินจากไปแล้วพร้อมกับผู้ติดตามใบหน้าเหี้ยมเกรียมอีกห้า-หกคนเมอริอาร์ถอนหายใจอย่างโล่งอก แม้แข็งขาจะสั่นๆ อยู่แต่เธอก็รีบหันไปทางมาโม
“เจ้าอย่าพูดเรื่องนี้ให้ท่านแม่ทัพฟังเป็นอันขาด”
“ทำไมละขอรับ”
“ทำตามที่ข้าบอกเถิดแล้วเรารีบไปจากนี่กันดีกว่า”
เมอริอาร์ช่วยมาโมเก็บข้าวของขึ้น แต่มือข้า
