04
560 คำ
“น้อย เดี๋ยวพาคุณครูไปพบคุณหนูจันทร์เจ้าด้วย” พูดจบหญิงสูงวัยก็เดินจากไป ปล่อยให้เธอได้แต่ยืนหันรีหันขวางอยู่ตรงนั้น
“เชิญทางนี้ค่ะคุณครู” สาวใช้คนเดิมผายมือให้เธอเดินไปอีกทาง
“เดี๋ยวค่ะ เอ่อ…ขออนุญาตเรียกพี่ว่าพี่น้อยได้ไหมคะ จะเป็นอะไรไหมถ้าฉันจะขอถามอะไรหน่อย” เธอถือวิสาสะเรียกอีกฝ่ายตามที่ได้ยิน ด้วยคิดว่ามันอาจจะทำให้ได้สนิทกันมากขึ้น อย่างน้อยครั้งหน้าที่มาที่นี่ก็จะได้ไม่อึดอัดจนเกินไป
“ได้สิคะ ถามมาได้เลย ว่าแต่คุณครูอยากรู้อะไรล่ะ ถ้าตอบได้พี่น้อยตอบแน่นอนค่ะ” มีนาถึงกับหันไปลอบยิ้มอีกทาง เมื่อแผนตีสนิทของตัวเองดูท่าจะได้ผล
“เอ่อ…คุณคนเมื่อกี้เขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เหรอคะ” เพราะการวางตัวอีกทั้งการแต่งตัวที่ดูต่างจากสาวใช้ตรงหน้า เธอจึงอดสงสัยไม่ได้
“โอ๊ย! นึกว่าเรื่องอะไร ไม่ใช่หรอกค่ะ นั่นน่ะคุณพริ้มเพรา แกเป็นหัวหน้าแม่บ้านที่นี่ค่ะ เป็นเก่าคนแก่ที่ขนาดคุณผู้ชายยังต้องเกรงใจ อืม! ถ้าจะให้เปรียบเทียบ แกก็คือผู้คุมกฎดีๆ นี่แหละค่ะ”
“ผู้คุมกฎ? ” มีนาถึงกับครางออกมาเบาๆ ก่อนจะหันมาถามย้ำอีกครั้ง
“น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ” แค่คิดว่าตัวเองต้องอยู่ภายใต้กฎระเบียบนั้นด้วย เธอก็อดหวาดหวั่นไม่ได้
“ไม่ต้องกลัวค่ะ ถ้าไม่ทำผิดกฎ แกก็ทำอะไรคุณไม่ได้แล้ว อีกอย่างถ้าครูมาบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเองนั่นแหละค่ะ แต่ตอนนี้พี่ว่าเรารีบไปจากตรงนี้ก่อนที่จะผิดกฎจริงๆ ดีกว่าค่ะ คุณแม่บ้านแกให้ความสำคัญกับเวลามาก ขืนออกมาแล้วเห็นเรายังยืนคุยกันอยู่ตรงนี้ ไม่พี่ก็คุณคงโดนบ่นหูชาแน่ๆ มาทางนี้ดีกว่าค่ะ” ว่าแล้วน้อยก็รีบเดินนำคุณครูคนใหม่ออกมา พร้อมกับสาธยายกฎระเบียบคร่าวๆ ให้เธอได้ฟังระหว่างทาง กระทั่งมาหยุดอยู่ที่สวนหลังบ้าน ซึ่งมีเด็กน้อยกำลังนั่งเล่นอยู่กับเจ้าหมาตัวใหญ่
“คุณหนูจันทร์เจ้าคะ คุณครูมาแล้วค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยหันมาตามเสียง
“Hi! Morning ค่ะสาวน้อย คุณครูชื่อ…” ยังไม่ทันที่เธอจะได้แนะนำตัวจนจบ เด็กน้อยก็หันกลับไปทางเดิม ทำประหนึ่งว่าไม่เห็นหรือได้ยินสิ่งที่เธอพูดด้วยซ้ำ ทำเอาความมั่นใจของคุณครูคนใหม่ถึงกับยิ่งหดหายลงไปอีก
“คุณหนูแกก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ นิ่งๆ เงียบๆ ไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้า แต่ไม่ต้องตกใจนะคะ อีกหน่อยอยู่ๆ กันไป ก็ชินเองนั่นค่ะ” มีนาถึงกับหันขวับไปมองคนพูด เพราะไอ้คำว่าชินที่ออกจากปากของอีกฝ่าย ให้ตายสิ! ไม่มีคำไหนที่ดีกว่าคำนี้แล้วใช่ไหมเนี่ย
“งั้นเชิญคุณครูตามสบายนะคะ เดี๋ยวพี่ไปเอาของว่างมาให้ค่ะ” สิ้นเสียงน้อยก็เดินจากไป ทิ้งให้คุณครูคนใหม่ได้แต่ยืนเคว้งคว้างอยู่ตรงนั้น กระทั่ง…
- ผู้เขียน
